Vikan - 12.06.1980, Blaðsíða 17

Þýðandi: Jóhanna Þráinsdóttír
Níundi hluti
fékk ekki séð hvernig hann ætti að hafa
efniá því.
Matarskáparnir voru næstum tómir.
Matarreikningarnir voru himinháir.
Uppeldi hans i Bronx hafði kennt
honum rækilega mikilvægi þess að
komast af — að þar er annaðhvort um
að ræða að duga eða drepast og öll vopn
leyfileg í þeirri baráttu. Svo að Ted
Kramer tók til við það sem hann kallaði
matvælaöflun sælkerans. Hann tók öll
þau kritarkort er enn voru til í hús-
inu frá dögum Jóhönnu. Þar sem hann
skuldaði viðkomandi verslunum ekki
neitt voru þau enn í fullu gildi og Ted fór
i mikinn verslunarleiðangur. Hann fór í
allar matvöruverslanir eða þær verslanir
sem höfðu matardeild. Ted Kramer,
sem hafði ekki efni á að kaupa hakk hjá
slátraranum eða versla i næstu kjörbúð,
vissi að hann gat keypt mat í stór-
verslununum út á kritarkort og reikning-
arnir kæmu ekki fyrr en löngu síðar. Og
þá hlaut hann að geta borgað af þeim.
Hann keypti fyrsta flokks nautakjöt,
frosið grænmeti, sælkerabaunir sem
kostuðu helmingi meira en þær baunir
sem hann hafði áður keypt, silung frá
Colorado, lax frá Washington, alls kyns
lúxusvörur, pasta frá Italiu, kex frá
Skotlandi. — Fyrirgefið, fröken, en var
þetta brauð raunverulega sent í flugi
hingað frá Paris? Að hugsa sér! Ég held
ég kaupi það. Sumt lét hann senda heim,
annað bar hann sjálfur heim, en hann
greiddi aldrei neitt út i hönd. Heilu
máltíðirnar af frosnum vörum, kálfa-
steikur. Jafnvel nauðsynjavörur eins og
ný egg frá New Jersey og hnetusmjör.
— Frosin pizza? Er þetta virkilega
alveg sérstök frosin pizza, eða bara ein
af þessum venjulegu?
Hann tróð frystikistuna fulla, hlóð
ísskápana, raðaði upp kössum i
eldhúsinu. Þeir gátu alltaf gripið til þess
arna og hann þurfti ekki að borga fyrir
það strax. Það nægði að borga smám
saman, litið eitt í einu. Það eina sem
stórverslanirnar vildu var trygging fyrir
því að viðskiptavinurinn væri enn á lifi.
Og hann var enn á lífi.
kaup mikið lengur. Þótt hún byði
honum að fresta kaupgreiðslunni gat
hann ekki hugsað sér að láta hana liða
fyrir atvinnuleysi sitt. Ef engin breyting
yrði á mundi hún sökkva til botns með
honum. Ár. O’Connor var einu sinni at-
vinnulaus i ár. Kannski yrði hann sjálfur
að annast Billy á daginn og fá sér bara
barnfóstu er hann þurfti að skreppa i
viðtöl. Sennilega átti hann nú rétt á leik-
skólaplássi eða matarmiðum.
Bróðir hans, Ralph, hringdi frá
Chicago. Hvernig leið honum? Var
hann ekki peningaþurfi? Honum hefði
fundist það persónulegur ósigur að taka
við peningum af eldri bróður sínum.
Hann sagði Ralph að hann þyrfti ekki á
neinum peningum að halda. Ralph
ætlaði að koma til New York i viðskipta-
erindum i næstu viku og stakk upp á því
að þeir hittust. Konan hans, Sandy, kom
líka í simann og benti á að þeir hefðu
ekki sést í rúmt ár. Þau Ralph ætluðu til
Flórída með börn sin næsta sumar,
kannski gat Ted lika komið með Billy
svo öll fjölskyldan gæti hist. Hann
sagðist ætla að hugsa málið. En hann
Hann hitti RSfph bróður sinn á
Blamey Stone barnum á þriðja Avenue.
Þeir ætluðu að skemmta sér eins og í þá
góðu, gömlu daga: ítölsk samloka og
bjór á barnum og siðan knattspyrnu-
leikur. Ralph var hávaxinn og krafta-
legur, laglegur fyrir þá sem mátu
karlmannlegt útlit. Hann var í silki-
fötum, með mjóröndótt bindi og í
24. tbl. Vikan 17