Vikan - 12.06.1980, Blaðsíða 41

5. hluti
um svörtu messunnar. Á hæla þeirra
veltust nokkur börn með ærslum, litlar
naktar verur með andlit jafngömul og
syndarinnar.
„Júlía, ertu reiðubúin?”
Gangan beygði i átt til hennar; kross-
inn, hinn mikli crux imissa, var dökkur í
Ijósinu frá kertunum. Dýrið var aftur
komið í hásæti sitt yfir altarinu.
Enn reyndi hún að hrópa, en kom
engu hljóði upp. 1 gegnum endalausan
trumbusláttinn heyrði hún aftur bor-
hljóðið, sem hún fann fyrst fyrir frammi
í anddyrinu. Hún kastaði höfðinu
örvæntingarfull til hliðanna til að reyna
að sleppa frá þessari kvöl, því það var
eins og laser-geisli hljóðs skærist í við-
kvæma hluta hugar hennar. Ekkert,
ekkert skipti meira máli en að losna frá
því.
Mínúturnar liðu, og hljóðið hélt
áfram sama hvella óþolandi tóninum.
Svo þagnaði það skyndilega og sömu-
leiðis trumbuslátturinn, og í þögninni
hallaði geitin sér fram. Rödd tónaði:
Pater noster adversus, rex el imperator,
deus et diabolus...
Hendur gripu hana.
Hver átti þær?
Hún reyndi að losa sig, reyndi að snúa
höfðinu og sjá hver það var, sem hélt
henni svona harkalega. En lömunin
hafði aukist. Hún gat bara staðið þarna,
ósjálfbjarga og fangin, og starað fram
fyrir sig á gönguna sem nálgaðist hana
og fjarlæga, glottandi geitina.
Sá sem hélt á stóra öfuga krossinum
nam staðar fyrir framan hana. Enn tón-
aði röddin á latinu særingarmannanna:
deus et diabolus. .. deus et amator. . .
Fyrir aftan krossberann voru á silfur-
diskum áhöld og fórnargjafir svörtu
messunnar: innyfli hanans, skál með
blóði, mannasaur, silfurhnifur. Þungum
kaleik — hvað var í honum? — var
haldið hátt á lofti. Það gerði ungur
drengur, falleg vera með líkama eins og
ungur skógarguð og hindaraugu. Hún
þekkti hann; þetta var elsti drengurinn
af Swanwickbörnunum þrem, og hann
bjó i Malt House í Jesuit Drive. Augu
hans hæddu hana. Hann hélt stoltur á
kaleiknum, hrokafullt, og nekt hans var
fegurð sprottin frá hinu illa. Fyrir aftan
hann var vera I svörtum kufli og með
hettu. Þegar gangan nam staðar, kastaði
hún hettunni frá og þá kom í Ijós andlit,
svo afmyndað af grimmd og losta, að
það var allt að því ókennilegt. I kerta-
Ijósinu loguðu dökk augu undir björtu
enni. Grimmdarlegur munnur hrækti
skyndilega. Síðan setti hún aftur upp
hettuna. En hún þekkti hana. Þetta var
Betty, feimna og grátandi Betty, sem
hún hafði reynt að flýja með skömmu
hrífa athygli sína frá auðu hásætinu. Á
svæðinu fyrir framan altarið hreyfðust
verur á ruddalegan hátt eða lágu saman
í áberandi nánum faðmlögum. Marga
kannaðist hún við. Tony Wylde, hár-
greiðslumeistarinn hjá brautarstöðinni,
sem oft greiddi henni. Hann faðmaði
Lynn Davies úr bakariinu. Bæði voru
nakin. Eiginmaður Lynn, Charles
bakari, var þarna lika. Hann sat skammt
frá konu sinni og drakk úr einkennileg-
um bikar. sem hlaut að rúma minnst
einn lítra. Hann ruggaði til og hellti
mestöllu innihaldi bikarsins niður á
hvítu flíkina, sem hann var i einni fata.
Hann virtist vera mjög drukkinn, og það
leit ekki út fyrir að hann tæki hið
minnsta eftir konu sinni og Tony Wylde.
„Júlía!"
Hún kom hvergi auga á Bill Meadow-
son. Það var ekki annað en rödd hans,
og hún varð varla greind fyrir óstöðv-
andi trumbuslættinum, sem fyllti her-
bergið.
Skammt frá altarinu sá hún sitt Ijóst
hár Tinu Roberts. Hún var að dansa
trylltan dans og gafst i algleymi á vald
trumbuslættinum. Hún var ekki klædd
öðru en þrem hvítum blómum, einu
fyrir ofan hvort eyra og einu milli fóta
sér.
Tina var unga konan hans Curtis
Roberts, lögfræðingsins sem bjó þremur
húsum frá Júlíu. Jane systir hennar
dansaði skammt frá henni. Jane var líka
nakin, en hafði stóran kross á gullkeðju,
sem hékk á milli brjósta hennar. Það
mátti jafnvel sjá það úr þessari fjarlægð,
að krossinn var öfugur.
„Júlia!” sagði nú önnur rödd. Höfuð
og axlir Don Carters, annars bankastjór-
ans, birtust á gólfinu og eins og upp úr
því. Hann sást upp að mitti. var þannig
eins og sundurhöggvinn búkur og starði
á hana. „Þú ert þá loks komin, Júlía.
Við höfum beðið þin."
„Júlia!” Enn kallaði rödd Bills
Meadowson. „Hvar ertu?” Hún gat enn
ekki séð hann. En hann virtist kominn
nær. „Hvarertu, Júlia!”
Hún opnaði munninn til að kalla á
hann. En ekkert hljóð kom. Varir
hennar mynduðu orðið: Bill; en háls
hennar var herptur saman eins og ein-
hver hefði á henni kyrkingartak.
Don Carter leið burt, og enn sást
hann ekki nema til hálfs. Hún leit tryll-
ingslega í kringum sig eftir Bill Meadow-
son og sá fleiri sem hún þekkti. Til
dæmis James Ibbott frá Saints Way.
Formann Hverfisfélags sjálfstæðis-
manna, eiganda hvíts Mercedes og
amerisks sendiferðabíls, þriggja barna
föður og meðeiganda í skattaráðgjafar-
skrifstofu í London. Nú var hann á nær-
MEYJAR-
FÓRNIN
Ópið reis innra með henni, tútnaði út, þar til
virtist sem lungun myndu springa úr líkama
hennar af áreynslunni. En ekkert hljóð kom.
buxunum einum fata og líkami hans at-
aður einhverju, sem virtist vera nýtt
blóð. Hann hélt á dauðum hana í ann-
arri hendinni. með hinni gældi hann við
nakin brjóst Eileen Courtauld hjúkr-
unarkonu. Hennar líkami var líka at-
aður blóði.
„Júlía!”
Trumbuslátturinn þagnaði aldrei.
Hún hafði ekki hugmynd um hvaðan
hann kom. Hann virtist ekki koma frá
neinum einum stað, hvergi eiga upptök.
Hann var allt umhverfis þau; það var
eins og hann væri ekki kallaður fram
helduf væri bara. Hún vissi að þetta
hlaut að einhverju leyti að vera blekk-
ing, en engu að síður var hún óhugnan-
lega raunveruleg.
Enn reyndi hún að snúa sér undan, að
flýja frá þessu húsi brjálæðinga. En
líkami hennar og fætur högguðust ekki.
Hversu áköf boð, sem heili hennar sendi
þeim, var þeim ekki hlýtt. Hún var eins
og lömuð frá mitti og niður, en þó gat
húnstaðiðupprétt.
Og nú gekk lítill hópur framfyrir alt-
arið í skripamynd af helgigöngu. Fremst
var borinn öfugur kross, og göngu-
menn voru í kirkjulegum klæðum,
skornum sundur að framan til að sýna
holdið þar undir. Sumir héldu á silfur-
diskum með viðbjóðslegum fórnargjöf-
Z4. tbl. Vikan 41