Vikan - 12.06.1980, Blaðsíða 42

Framhaldssaga
áður. Hrædda heimasætan, sem hafði
orðið til þess að hún kom þarna.
„Júlía!” Og nú var rödd Bills
Meadowson beint fyrir aftan hana.
Voru þetta hendur Bills, sem héldu
henni? Hans hendur og einhvers,annars?
Mandamus, tónaði röddin, in nomine
Béelzebuth, Lucifer, Astaroth, Chame-
ron . . .
„Júlía! Vertu viðbúin!”
Hendurnar fóru um hana og af-
klæddu. Hún reyndi að berjast við þær,
en hún var varnarlaus. Hún heyrði efni
rifna, fann það falla niður. Hún stóð titr-
andi og nakin frammi fyrir hæðnislegu
augnaráði dýrsins yfir altarinu og
sundurleita hópsins við krossinn. Hún
reyndi að æpa, en háls hennar var enn
samanherptur. Ekkert hljóð heyrðist.
Skelfingu lostin myndaði hún nöfn
þeirra, sem hún þekkti, en þó varir
hennar bærðust, kom ekkert hljóð yfir
þær. Þess i stað neyddu hendurnar hana
áfram yfir órætt gólfið, sem ólgaði um-
hverfis hana. Fleiri verur, bæði kunnug
legar og framandi, birtust þar og hurfu,
sýndu sig andartak og skræktu djöful-
lega eða hlógu og hurfu síðan aftur líkt
og einhver risavaxinn munnur sogaði
þær til sin og spýtti þeim svo aftur í sjón-
mál. Sumar verurnar voru viðbjóðslega
Ijótar: afskræmdar og vanskapaðar
verur ímyndunarinnar. Margar voru
engu líkar, hvorki mönnum né dýrum.
Sumar höfðu ekkert andlit og risu
blindar úr djúpinu. Sumar höfðu ein-
hverju líffæri ofaukið og það hékk á við-
bjóðslegan hátt við ummyndað hold
þeirra. Sumar breyttust i sífellu. En frá
öllum stafaði undantekningarlaust sömu
illskunni.
Þegar hún var þvinguð nær altarinu,
hrösuðu fætur hennar um viðbjóðinn,
sem lagði upp úr hyldýpinu fyrir neðan
hana. En hendurnar héldu henni ennþá
uppréttri. Gangan rofnaði og samein-
aðist á ný í kringum hana. Öfugi kross-
inn var borinn fyrir henni. Illu nöktu
börnin léku sér enn umhverfis hópinn.
Alltaf hallaði dýrið sér fram í hásæti
tsinu og . hæðnisbrosið afmyndaði
munninn, svo röð af sterklegum gulum
tönnum kom í Ijós.
Deus et diabolus. endurtók röddin.
honorare et virgo sacrificare in nomine
Tetragrammaton, Sabaoth, Lon . . .
Framandleg orðin á fornri latínu
særingarmannanna hljómuðu yfir ólg-
andi gólfinu.
Þessa jómfrúarfórn . . .
Þó að orðin í eyrum hennar væru á
tungu, sem hún ekki þekkti, skildi hún
þau innra með sér. Guð og and-Guð. . .
að fórna þessari jómfrú þér til heiðurs i
nafni Tetragrammaton, Sabaoth og
Lon. . . Og síðar: Við erum umkringdaf
óvinum okkar. . . Veittu okkur vald og
yftrráð yftr þeim, sem vilja eyða okkur.
og umfram allt yftr honum, sem jafnveI
á þessari stundu beinir orku sinni gegn
okkur. ..
Aftan við altarið birtist nálíkur svipur
Gray Jordan. Hann var nakinn, en með
stutt svart slá yfir öxlum sér og fest i
hálsinn með gullinni spennu. Á höfðinu
hafði hann gullna kórónu. Hann stóð
andartak og sneri við henni baki með
hendur lyftar i átt til hæðnislegs dýrsins.
Mikli myrkrahöfðingi, við biðjum þig
að bölva óvinum okkar. 1 því skyni
bjóðum við þér að fóma þessari jómfrú,
Júlíu. Því svo er ritað i þriðju bók valds
hinna dauðu að herrar hins illa, sem
sjálfir eru al-illir, þarfnist fersks jómfrúar-
blóðs, hvort sem það er blóð úr kiði,
hana, dreng eða konu. Úr þvi hljóta þeir
orku og endurnýjað afl. Og enn fremur
e|r ritap, að herrar hins illa launi þeim,
sem færir slíka fórn, með þvi sem hjarta
hans girnist. Þessi fórn, herra, er ekki
nein venjuleg jómfrúarfórn. Og laun
okkar eru heldur ekki slík, sem við
venjulega óskum.
Hér sneri hann sér að þeim.
,,Est principis populum curare!"
hrópaði hann. „Það er skylda prinsa að
gæta fólks síns ...”
Allt umhverfis sig heyrði hún mikið
óp, eins og raddir þeirra allra rynnu
saman í allsherjar óp. „Caprum ama-
mus! Caprum amamus!" I huga hennar
voru orðin þýdd sem: „Við elskum geit-
ina!”
„Est principis hostes superare! Þær
skyldur hvíla á prinsi að sigrast á
óvinum þegna sinna ..
Og aftur var svarað eins og úr einum
hálsi: „Caprum amamum! Caprum
amamum!"
„Ad hostibus circumvente sumus. . .
Óvinir umkringja okkur.. . sed
victoriam munc speramus... en nú
vonumstviðeftirsigri..
„Caprum amamus!"
„Terra marique hostibus resistemus!
Á landi og í sjó munum við berjast gegn
þeim! Ruat coelum, nuncfiatjustitia. . .
MEYJAR-
FÓRNIN
Þó himinninn hrynji, þá verði réttlætið
framkvæmt."
„Caprum amamus!" var svarað, og
bænasöngurinn var brátt á enda.
Gray Jordan lyfti örmufn á ný. Svarta
sláið sveiflaðist aftur. Nakinn líkami
hans undir því var lítið annað en hvít
húðin strengd yfir beinagrindina. En
rödd hans hljómaði skýr yfir hrópum
hópsins fyrir framan altarið: „Nobis aut
vincendum aut moriendum est. . ."
Við verðum að sigra eða við
deyjum. . .
Og nú glumdi fyrsta röddin á ný.
„Látið jómfrúna Júlíu koma nær!”
Krossberinn steig til hliðar. Sá sem
bar silfurhnífinn kraup frammi fyrir
Gray Jordan, sem greip langan glitrandi
rýtinginn með vinstri hendi. Nakti
Swanwick-drengurinn kraup líka, með
þungan kaleikinn i höndunum. Stór og
bliðleg dádýrsaugu hans hæddu hana
enn. En nú var andardráttur hans
hraður og nasavængirnir þandir af
spenningi. Þó ungur væri, var hann
núna ákaflega kynferðislega æstur.
Ungur getnaðarlimur hans var stinnur.
Líkami hans skalf. En hann hélt kaleikn-
um enn hátt á lofti fyrir framan sig.
Nú sá hún að hann var tómur.
Og nú vissi hún hvers vegna það var.
Hann beið.
Beiðeftir hápunkti messunnar.
Beiðeftir aðsilfurhnifnum yrði beitt.
Beiðeftir blóði hennar.
Veittu okkur yfirráð og vald yftr þeim,
sem vilja eyða okkur, og fyrst og fremst
honum. sem jafnvel á þessari stundu
beinir orku sinni gegn okkur, Clive
Ritzell i Vail Park. Þess i stað bjóðum
við þér að fórna þessari jómfrú. Júliu,
dóttur þessa Clive Ritzell.
Aftur reyndihún að æpa.
Ópið reis innra með henni, tútnaði út,
þar til virtist sem lungun myndu springa
úr líkama hennar af áreynslunni. En
ekkert hljóð kom.
Hafðu engar áhyggjur, þetta er ekkert
alvarlegt.
42 Vlkan 24. tbl.