Vikan - 12.06.1980, Blaðsíða 18

I frystikistuna
og ferðalagið
Flatkökur
Kleinur
Kleinuhringir
FLATKÖKUR
MaQn: 2 stk. Inmhald: Rúgmjðl.
heilhveiti, hvaiti. feiti og salt.
Bakarí
Friðriks Haraldssonar sf
Kéryabfaut 06, Kápavoqi • 4 13 01
KLEINUR
Uagrc 0 atk. tanihoéð: Hvwtl. tyKur,
Oer, rrfób. oga krydddroper.
Bdari
Friðriks Haraldssonar sf
Kinneebreut OC, Kópevogl • 413 01
Verslunareigendur
Hringið til okkar og
við munum senda
ykkur STRAX!
Framhaldssaga
mokkasinum. Hann leit út eins og
sjónvarpsstjarna í dulargervi.
— Þú ert magur, Teddy.
— Ég hef verið í megrun.
— Hæ, færið stráknum sykurlaust
gos.
— Það er allt í lagi, ég ætla að fá bjór.
— Það er langt síðan við höfum sést.
— Ég veit það.
Ralph horfði á fótleggi þeirra stulkna
sem leið áttu fram hjá glugganum en leit
síðan niður á diskinn sinn. Fjölskyldu-
böndin höfðu aldrei verið neitt náin og
voru það heldur ekki í kvöld. Ted hafði á
tilfinningunni að umræðuefni þeirra
yrði fijóttað þverra.
— Manstu eftir knattspyrnuleikjun-
um í gamla daga, Teddy? Og póló-
leikjunum á föstudagskvöldunum á
Ebbetsvellinum? sagði Ralph sem greini-
lega fann fyrir sama álaginu.
— Já, þá var nú líf í tuskunum.
Sent betur fer gátu þeir talað um
knattspyrnu og þær knattspyrnuhetjur
sem hæst bar þegar þeir voru ungir.
Síðan fóru þeir á völlinn, horfðu á
leikinn og héldu áfram að ræða knatt-
spyrnu — og bera saman leikmenn og
þær hetjur sem þeir þekktu í gamla daga.
— Komdu til Chicago, Ted, sagði
Ralph mitt i þessari iðju. — Ég get látið
þig hafa vinnu í áfengisverslun.
— Þakka þér fyrir, Ralph, en það er
nú ekki sérgrein min.
—Ég á ekki við í miðri Chicagoborg.
Einhvers staðar í úthverfi.
— Nei, Ralph. En þakka þér samt
fyrir boðið.
Þeir héldu áfram að horfa á leikinn.
Þeir tóku neðanjarðarlest heim og hún
var svo troðfull að þeir þurftu ekki að
reyna að halda uppi samræðum. Ted
gekk með Ralph til Hiltonhótelsins þar
sem hann bjó. Þeir héldu áfram að ræða
knattspyrnu.
— Má ekki bjóða þér drykk?
— Klukkan er orðin of margt. Billy
vaknarsnemma.
— Liður honum ekki vel?
— Jú, þaðerekki annaðaðsjá.
— Ertu með einhverja vinnu í
sigtinu?
— Já, nokkrar.
— Teddy, þú þarft peninga.
— Nei, það er allt í lagi með mig.
— Hvernig má það vera?
— Þannig er það nú samt.
— Þú þarft ekki annað en að nefna
lán.
— Nei, það er óþarfi, Ralph.
Peningar þýddu aukinn tima. Hann
þurfti á tíma að halda. Hann þurfti
nauðsynlega á peningum að halda en
samt gat hann ekki beðið um lán. Hann
var of sioltur til að játa neyð sina.
— Þetta var indælt kvöld, Ralph. Við
verðum að endurtaka þetta næst er þú
kemur.
Þeir kvöddust með handabandi.
Skyndilega þrýsti Ralph hönd hans og
vildi ekki sleppa henni.
— Það er svo helvíti litið samband á
milli fjölskyldunnar. Teddy —
— Þú ert hérna núna, Ralph. Við
áttum góða stund saman.
Æð tók að þrútna á enni Ralphs.
— Teddy. Þú hlýtur að þarfnast
peninga.
Ég segi þér alveg satt —
Ralph fór niður í vasa sinn og dró upp
ávísanaheftið. Hann hélt enn um hand-
legg Teds.
— Ekki mótmæla, Ted. Hreyfðu þig
ekki!
— Ralph, ég tek ekki við þessu.
— Teddy, leyfðu mér að gera þetta.
— Nei, Ralph.
— Mig langar til þess. Leyfðu mér að
gera þetta fyrir þig.
Hann flýtti sér að skrifa ávísun áður
en Ted tækist að snúa sér undan, braut
hana saman og stakk henni i vasa hans.
— Þú getur endurgreitt mér þetta
þegar þú ert orðinn ríkur.
Ralph þrýsti bróður sínum aðsér.
— Þetta eru bara peningar, sagði
hann um leið og hann hvarf inn á
hótelið.
Ted leit ekki á ávísunina. Hann gat
ekki fengið það af sér. Hann fór heim,
settist við borðstofuborðið og breiddi úr
ávisuninni. Hún hljóðaði upp á 3000
dali. Bróðir hans hafði keypt honum
tíma. Hann gat leyft sér að hringja í
Iðnaðarblaðið á morgun og segja þeim
að fara í rassgat með sín sultarlaun.
Hann fékk upphringingu frá Time og
eyddi nokkrum dögum í viðtal við
yfirmenn þar. Þeir virtust allir mjög
jákvæðir i hans garð. Þar var bara einn
hængur á. Einn af söiumönnum þeirra á
vesturströndinni, sem hafði hafnað þvi
að vinna í New York, vildi gjarnan fá að
endurskoða þá afstöðu sina. Og hann
hafði forgangsrétt.
Þetta tók hræðilega á taugarnar.
Hann átti barn sem hann varð að sjá
fyrir. Og hann var farinn að bregðast
grundvallarhlutverki sínu, þess sem
skaffar fæðuna.
Hann tók að ganga í bæinn alla leið til
bókasafnsins og heim aftur, bæði til að
hamla gegn iðjuleysinu og spara strætis-
vagnafargjöld. Charlie neyddi upp á
hann símanúmeri stúlku.
— Hún er falleg. Stórkostlegar
tennur. Ég er einmitt að útbúa í hana
krónu.
Hann sagði Charlie að hann ætti enga
peninga til að stunda kvenfólk, hafði þar
að auki engan áhuga eða krafta til að
Byrja á nýju ástarævintýri með öllum
þeim skoðanakönnunum sem þvi fylgdi.
Jim O’Connor hringdi og eyddi löngu
máli i að útskýra hvernig hann talaði við
forstjóra sinn sem sagði að þeir vildu
ekki fá nýjan sölumann sem ynni upp á
prósentur þar sem þeir vildu spara alls
staðar sem hægt væri. Ted hélt tólinu
frá eyra sér: Það hefði verið svo miklu
betra að fá neitunina strax og án allra
málalenginga. Hann gat ekki jsolað alla
þessa bið.
— Svo að ég varð auðvitað að sam-
þykkja það, Ted. Svo þetta yrði bara
venjulegt sölustarf auk þeirra starfa sem
þú ert svo góður við, Ted. Markaðs-
könnun, tengsl við handritastrákana og
þess háttar.
— Einmitt.
— En engar prósentur. Ég veit ekki
IS Vlkan 24. tbl