Vikan - 12.06.1980, Blaðsíða 45

MEYJAR-
FÓRNIN
skrefum eftir stígnum til Route de
Madrid.
„Elle est raide, celle lá!" Og á svolítið
stirðri enskunni sinni: „Hvað með
kvöldmatinn minn, Ronnie?”
„Við borðum kvöldverð. Þegar ég er
búinn að hringja.”
„Ah, nei. Ég finn það. Þú ferð aftur á
djöfuls skrifstofuna þína. Og ég —” Hún
yppti öxlum. „Je ne veux pas faire le
pieddegrue."
Hann nam staðar, kyssti hana annars
hugar og dró hana svo aftur áfram í léit
að sima. Hún hafði á réttu að standa.
Kvöldverðurinn var úr sögunni. Merkin
komu með tiðninni 3:2:1, endurtekið.
Forgangshraði. ..
Lítið kaffihús. Loksins sími.
,,Allo! Allo! Ici Jackson, C.I.!
Bureau de Liaison de la Grande-
Bretagne. . . Oui! Instamment! 0,
Alun! Guði sé lof, að þú ert þarna! Hvað
er á seyði? Hvað? Já, auðvitað. Nei, það
hvarflar ekki að mér. Ég kem eftir svona
kortér. Nei, ekkert sem ekki má bíða.”
Hann sneri sér við og mætti dapur-
legu augnaráði Gaby Deschamps.
„ C’est mort! Le dimanche — ”
„Seinna — ég lofa því —”
„C’est pas du kif-kif! Það verður ekki
eins —”
En hann hljóp þegar í áttina að bíln-
um sínum og kallaði eitthvað yfir öxl
sér, sem hún nennti ekki einu sinni að
hlusta eftir. Hún var búin að gefa
UNOCO upp á bátinn. Hún rölti af stað
yfir grasið, og honum varð ekki einu
sinni hugsað til hennar, þegar hann ók
litla Citroen-bílnum suðaustur i átt að
ánni, i átt að Eiffel-turninum á hinum
bakkanum og húsinu við Boulevard
Pasteur, þar sem sunnudagar, og meira
að segja stúlkur eins og Gaby eða kvöld-
verður undir trjánum i Bois, skipta engu
máli, þegar fréttist af beiðni um vitn-
eskju um dulræn málefni (forgangs-
hraði), hvaðan sem hún kann að koma.
Útdráttur úr fyrsta skeyti UNOCO,
merkt GB/OIB 437/815, sent eftir Yard-
stone-lykli til Dave Farmer rannsóknar■
lögreglustjóra: BVDM (FH) ykkar mót-
tekin. Menn okkar í Hamborg, Feneyj-
um, Róm, Kaupmannahöfn, Ztirich,
Genf Aþenu, Nice, Amsterdam látnir
vita og umbeðnar upplýsingar sendar
ykkur um leið og þær berast. París
könnuð þegar I stað og ykkur eftirlátinn
Strachan í London.
Það var áliðið sunnudags, og Farmer
og Wall voru orðnir uppgefnir. Alþjóða-
vélin héldi áfram að starfa, en það var
vart hægt að búast við meiru úr þeirri
átt fyrr en næsta dag.
Wall ók heim til sín I Woodman
Gardens. Það var nægilega áliðið til að
hverfið virtist allt i fastasvefni. Hann
skildi bílinn sinn eftir á veginum og gekk
upp stíginn að litla hliðinu milli blóma-
runnanna. Hann var þegar hálfsofandi,
meðan hann leitaði að lyklinum. Hann
hrökk við, þegar hann varð var við
hreyfingu fyrir aftan sig, en það var
orðið of seint. Nóttin sprakk.
Þegar hann raknaði úr rotinu, kraup
kona hans við hlið hans. Hún grét.
Hann var enn á dyraþrepinu, en hall-
aðist upp að útidyrunum. Hnakkinn var
aumur, en hann varð hvergi var við opið
sár. Mjúkt barefli og fagmannlega beitt,
hugsaði hann og gretti sig af sársauka,
þegar fingur hans snertu sárið.
En hvers vegna? Hvers vegna svona
hóflegt ofbeldi? Hvers vegna ekki að
gera út af við hann, ef þeir ætluðu sér
það? Hann reyndi að rísa á fætur, en
gafst upp og tók þá loks eftir, að hann
var á skyrtunni.
„Jakkinn minn! Hann er horfinn!”
„Hann er þarna hjá runnunum.”
Kona hans tók jakkann upp og dustaði
af honum. Hún var enn með tárin í
augunum. „Aðgættu hann. Vantar eitt-
hvað? Veskið þitt?”
Hann fór höndum um flíkina.
„Ekkert. Það er allt á sínum stað.
Peningar. Lögregluskírteinið. Ávísana-
heftið. Penninn . ..”
Hvers vegna? spurði hann sjálfan sig
aftur. Hvers vegna, hvers vegna, í Guðs
nafni, hvers vegna?
ANNAR KAFLI
Það var skömmu eftir miðjan dag á
sunnudag, að Mike Benson heyrði hljóð
úr eldhúsinu. Hann hljóp að dyrunum
og nam staðar, en fór síðan gætilega inn.
Lúgan var lokuð, en á bak við hana var
kominn matarbakki. Bakkinn með tómu
kaffikönnunni var horfinn.
Eins og allt annað í þessum fallusar-
turni var lúgan kringlótt og bak við hana
hálfhringlaga snúningspallur úr hörðum
viði. Hann reif i hann, en hann var
traustlega festur að utanverðu. Hann
barði í skilvegginn með hnefunum og
hrópaði, en fékk ekkert svar og gafst upp
eftir nokkra hríð. Maturinn var ágæt-
lega útilátinn, en ekkert sérlega spenn-
andi: Þykk sneið af köldu kjöti með
niðursneiddum tómötum, tvö hrá epli á
öðrum diski, meira kaffi i annarri
könnu. Hann fór aftur með bakkann inn
í hringherbergið og setti hann á rúmið.
Hann tók upp kjötbitann og fór að
borða. Það virtist ekki nein ástæða til að
láta það vera, og hann var aftur orðinn
svangur.
Hvers vegna gáfu þau honum yfirleitt
að borða? Hvers vegna ekki drepa hann
strax og drífa þetta af? Og hvar var
hann? Hver kom upp með matinn?
Hann gekk aftur að glugganum með
kjötbitann í hendinni, leit yfir þaklausar
rústirnar og á veru koma frá turninum
neðanverðum. Þó erfitt væri að greina
það úr svona hæð, virtist veran vera há-
vaxin og klædd I síðan kufl, sem sýndist
dragast með jörðu, þar sem hún staul-
aðist á milli hálfhruninna veggjanna.
Framhald ínæsta blaði.
rogeRsGallet
PARI S
Lúxus badvörur
loksins
á íslandi
cMmerióka S
Síml82700
24. tbl. Vlkan 45