Vikan - 15.01.1981, Qupperneq 20
Texti og myndir: Guðrún Kristín Magnúsdóttir
Ja, ég man þá daga sem ég
dvaldi í verslun madame de
Bijou: „Perfume de Lotus”.
(Perfum de Lotus var auðvitað
ekki hér á landi.) Ég var
nýkomið úr silki-spunaverk-
smiðju, hvorki meira né minna.
Þetta voru spennandi dagar í
verslun madame de Bijou. (Ég
læt hér fylgja framburðinn:
madd-amm du Bí-sjú, fyrir þá
sem ekki tala mitt móðurmál.)
Daglega komu þangað menn og
konur að versla.
Öllum leist auðvitað vel á
mig. Það var ekkert undarlegt,
þótt ég segi sjálft frá, — en það
sé fjarri mér að vera að gorta.
Ekki get ég gert að útliti mínu.
Ekki öfundaði ég neitt þetta
gula sjal, sem þóttist vera gyllt.
Einhver monsieur (frb.:
Það gefur auga leið, að þegar þátttaka í samkeppni er jafnmikil og
raun ber vitni um Smásagnasamkeppni Vikunnar 1980, hljóta
allmiklu fleiri sögur að vera góðar heldur en aðeins þær þrjár, sem
verðlaunin hlutu. 1 keppnisskilmálum áskildi Vikan sér rétt til að
kaupa þær sögur sem áhugi væri fyrir, jxótt þær hlytu ekki verðlaun.
Saga sú sem hér fylgir með er ein j>eirra. Hún er dálítið óvenjuleg
að því leyti, að hér er það hlutur sem segir frá, ekki „venjuleg” sögu-
persóna. Þetta er meira að segja framandi hlutur, kominn frá öðrum
löndum, og minnir þannig á þá frægu sögu Jónasar Hallgrímssonar
Leggur og skel. Nema hér er það sjal, sem er forframað, og öll
uppbygging sögunnar er með öðrum hætti. Þar að auki tekst
höfundinum með þessu söguformi að segja ótrúlega langa kynslóða-
sögu á stuttan og hnitmiðaðan hátt.
Höfundur sögunnar er Guðrún Kristín Magnúsdóttir, búsett í
Reykjavík. Hún hefur lokið prófum frá Myndlista- og handíða-
skólanum og Verslunarskólanum. Hún hefur samið teiknimynda-
sögur fyrir börn, sem sýndar hafa verið í sjónvarpinu, og tekið þátt í
list-samsýningum og haldið einkasýningu. Það ætti því varla að
þurfa að taka það sérstaklega fram, að Guðrún Kristín er ekki bara
höfundur sögunnar, heldur hefur hún einnig gert teikningarnar sem
fyigja.
mussju) með tilgerðarlegt
moustache (ó, þið fyrirgefið
þótt mér sé móðurmálið tamt)
kom að velja herðasjal á Melle
Coquette (ma-du-múa-sell Kó-
kett).
Þau skoðuðu mig auðvitað.
Hann handlék mig með hvítum
hönskum. Þetta var greinilega
ekki í fyrsta sinn sem hann
handlék fíngerða hluti. Hann
lagði mig yfir herðar Melle
Coquette, — þær axlir og
hvelfdi barmur, og það mjóa
mitt, ou la la! Ég gat ímyndað
mér að þau ækju í vagni með
fjórum hvítum hestum fyrir.
Hve kögrið mitt tæki sig vel út
er þau þeystu um götur borgar-
innar!
Hann keypti svo þetta gula.
Þetta gula sjal sem þóttist vera
gyllt. (Hafið þið heyrt annað
eins?) Iss ég var bara fegið að
hann keypti mig ekki. Melle
Coquette er ekki nógu heiðvirð
og siðprúð stúlka að mínu áliti.
Og þetta yfirskegg á honum var
allt of spjátrungslegt fyrir minn
smekk. Semsagt: ekki mín
týpa.
Ég vissi að einhvern daginn
félli einhver fyrir fegurð minni.
Kögrið mitt er silfrað og sítt,
silkimjúkt eins og hárið á
konungsdóttur í ævintýri. Ég
vissi að spennandi lífsferill biði
mín.
Páll Jónsson kom dag einn
inn í verslun madame de Bijou.
É| var ekki vant þvi að svo
hrjúfar sjómannshendur snertu
mig. Fegurð mín heillaði hann
auðvitað. Madame de Bijou
pakkaði mér inn í mjúkt silki-
bréf og Páll Jónsson borgaði
marga, marga franka fyrir
mig.
Mín beið löng sjóferð.
Lyktin um borð var að vísu
ekki við mitt hæfi og mikið valt
dollan. Veðráttan varð kaldari
eftir því sem lengra dró. En ég
beið rólegt í silkipappírnum frá
madame de Bijou.
Loks var þessi langa sjóferð
á enda. Páll Jónsson færði
20 Vikan 3. tbl.