Vikan - 29.09.1983, Síða 19

laugardaginn. Þetta er til aö
tryggja aö þú farir ekki í
stangaveiði! Þú veist hvað á aö
gera. Þú veist þaö alltaf! Ég
ætla líka að reyna aö hringja í
þig-
Fullt af ástarkveðjum,
Laurel.
Kevin stakk bréfinu í vasa sinn.
Skriftin hafði gert hann órólegan.
Hann hafði undirstrikaö orðin
áhygjur og alt, mundi eftir at-
vikum áður, þegar Laurel haföi
sýnt þann óskýranlega ávana að
sleppa úr tvöföldum staf þegar
eitthvað hvíldi þungt á henni.
Hann vissi að eitthvað var meira
en lítið í ólagi. Hann vissi líka að
hann var ekki að bregðast of hart
við.
Hann hafði hringt í skólann til
Laurel, bæði eftir símtalið kvöldið
áður og um morguninn eftir að
bréfiö kom. En enginn gat haft
uppi á henni. Og það sem meira
var, hvorki kennarinn hennar né
deildarstjórinn vissu hvar hún
var! Kevin ákvað að fara til
Laurel, sannfærður um að hún
gæti ekki komið til hans.
Starf hans hafði gagntekið
hann og veitt honum mikið. Auk
þess hafði hann getað helgað
Laurel miklu meiri tíma því að
hann hafði starfað á skólaárinu.
Þau höfðu aldrei sýnt hvort öðru
áberandi ástúð. Skyndilegur dauði
Mörtu hafði gert Kevin frábitinn
öðrum konum og tiltölulega form-
fastan við Laurel. En ný gagn-
kvæm virðing hafði þróast meðan
á dvöl þeirra hér hafði staöið. Svo
að þessi skyndilega, óþekkta ógn
haf ði fyllt hann ugg.
VIÐ GRAND Central Station í
New York kallaði hann á leigubíl
og hallaöi sér aftur, þerraði rakt
ennið með vasaklút.
Tveim götum fjær stansaði
bíllinn vegna syngjandi mann-
mergðar. Hvitir og svartir höfðu
safnast saman í miðborginni og
margir héldu veifum á lofti. Um-
ferðin á götunni sat föst.
„Hvað gengur á?” spurði
Kevin, laut fram til aö skoða
mannþröngina.
„Enn einar mótmælaaðgerðir,
hugsa ég,” drafaði leigubíl-
stjórinn, velti leifunum af dauðum
vindli um munninn. „Maður
skyldi ætla aö þessir krakkar
hefðu getaö klagað á öðrum tíma!
Hvern langar til að vera með mót-
mælaaðgerðir íNew Yorkí júlí?”
Kevin hnyklaði brýnnar,
gramur yfir hópnum og leigu-
bílstjóranum sem hafði slökkt á
vélinni og sat og bankaði í stýrið
með fingrunum.
„Geturöu ekki flautað eða
eitthvað?” lagði Kevin gremju-
lega til.
„Nei. Ég kæri mig ekki um að
einhver stúdentsruddi brjóti í
sundur bílinn!”
Argur staröi Kevin á næstu
veifu sem bar áletrunina SVGO.
Hann haföi nýlega rekist á þessa
skammstöfun í dagblaði og sjón-
varpi. Hann pírði augun meðan
hann rifjaði það upp: Samtök — til
verndar — geðheilsu okkar.
Síðhærður, skeggjaöur,
hörundsdökkur unglingur í bol,
gallabuxum og íþróttaskóm settist
á vélarhlífina og bar skilti upp að
framrúðunni.
Þar stóð: Geislavirkni —
arfleifð okkar til barna okkar?
Undir því: SVGO.
Leigubílstjórinn bölvaöi gagns-
lítið. Loks taldi kraftalegur lög-
regluþjónn með hvítan hjálm há-
stemmdan stúdentinn af þessu
með aðstoð kylfu.
Kevin velgdi við æsingi
stúdentanna. Og hann var dapur.
Æst andlitin í þvögunni hjá bílnum
tilheyrðu fólki á aldur við Laurel
og í sama þjóðfélagshópi.
Loks ruddi lögreglan götuna.
Um það leyti sem leigubíllinn
komst aö stúdentagörðunum límd-
ist skyrta Kevins við bak hans og
gremja hans var jafnmikil og
óþolinmæðin. Öll borgin, hugsaði
hann, virðist við suðumark.
DEILDARSTJORINN átti von á
honum og vísaði honum á húsið
þar sem kennari Laurel í um-
hverfisfræði starfaði. Margo
Cardenas var lítil, löguleg og
falleg. Kevin áleit að hún hlyti að
hafa eitthvert mexíkanskt blóð í
æðum. Olífubrún húðin var mikið
útitekin, hvítur, ermalaus kjóll
undirstrikaði dökka fegurð
hennar. Þrátt fyrir hvað honum
var mikið niðri fyrir gat hann
ekki varist því að dást að stórum
augum fyrirlesarans og þrýstn-
um, nautnalegum vörunum. Blá-
svart hárið féll óaðfinnanlega
niður á sléttar axlirnar.
„Hr. Driscoll. Við höfum ekki
hist áður. Ég held að ég hafi verið
fjarverandi á námskeiði þegar þú
komst síðast hingað í skólann.
Mér þykir fyrir því.”
„Mér þykir líka ákaflega fyrir
því, ungfrú Cardenas,” svaraði
Kevin innilega. Handtak hennar
var hlýtt og þurrt. Ilmvatnið
fínlegt. Hún hafði greinilega valið
það af umhyggju.
Hún vísaði honum á stóran
leðurhægindastól á skrifstofu
sinni. Hún stóð andspænis honum,
loftræstingin bærði pilsið við fætur
hennar.
„Ég er hrædd um að ég viti ekki
hvar Laurel er, hr. Driscoll. Fyrst
talaöi ég við sjúkradeildina, hélt
að hún væri kannski þar. En. . . ”
„Áttu við að hún hafi ekki sótt
fyrirlestra upp á síðkastið?”
„Hún sleppti úr síöustu þremur
fyrirlestrum, ef ég man rétt, hr.
Driscoll. Það er ekki líkt Laurel.
Hún haföi svo mikinn áhuga á
faginu.”
„Hafði?”
Margo Cardenas settist í
stólinn á móti, krosslagði leggina
settlega og slétti úr pilsinu sínu
meö sólbrúnum, vandlega
snyrtum fingrum áöur en hún
bætti við: „Laurel hefur hegðað
sér allundarlega upp á síðkastið,
verið nærri því annars hugar,
skilurðu?”
„Eg er hræddur um aö ég skilji
það ekki, ungfrú Cardenas. Ég hef
ekki hitt dóttur mína nýlega. En
hún hefur verið — einkennileg.
Fjarlæg.”
Þegar hann rakti í stuttu máli
símtalið og innihald bréfsins
virtist Margo Cardenas bregða.
Hún blés vandlega frá sér þunn-
um reykjarstróki áður en hún
sagði: „Gætum við rætt þetta yfir
hádegisveröi, hr. Driscoll? Það
leynir sér ekki að þér er ekki rótt.
I hreinskilni sagt er ég forvitin —
jafnvel ringluð. En það er hádegi
»>
„Mér þykir þetta leitt. Ég er að
ræna frítíma þínum.” Kevin var
afsakandi.
„Hreint ekki, hr. Driscoll. En
það eiga allir erfitt í New York í
júlí. Þú ert kominn nærri því
hundrað mílur. Þú hlýtur aö vera
svangur. Vertu svo vænn aö segja
já. Satt að segja er ég ekki hrifin
af mötuneytinu hérna og það er
sjaldgæft aö ég hitti fólk sem ekki
er viðháskólann.”
Kevin hikaði, strauk fingrun-
um í gegnum ljóst, strítt hárið,
slakaði svo nægilega mikið á til að
brosa. „Gott og vel, ungfrú
Cardenas. Ég þekki ekki víða til
hér í borginni. Eiginlega ofbýður
mér stærðin á henni.”
Breitt bros hennar gerði honum
rórra. „Ég þekki svalt, lítið
veitingahús viö höfnina. Viö
förum þangaö í bílnum mínum. Á
leiðinni út skal ég spyrja fólk úr
umhverfisfræðibekknum sem
Laurel er í. Það veit kannski eitt-
hvaö um hvar hún er niöurkom-
in.”
Kevin hélt dyrunum opnum svo
að hún gæti gengiö á undan. Það
var undarlegt, hugsaði hann, að
Laurel skyldi ekki hafa nefnt
Margo Cardenas í neinu bréfi sínu
heim...
ÞAU SNÆDDU hádegisverð á
litlu veitingahúsi við höfnina með
útsýni yfir Hudsonána og Margo
talaöi almennt um lífið í skólanum
og um hvað Laurel hefði verið fljót
að aðlagast því.
„Dóttir þín féll vel í hópinn, hr.
Driscoll. Hún sagði mér oft að
henni hefði fundist hún utangátta
þegar hún byrjaði fyrst í
háskólanum. Mér skilst sömuleið-
is að það hafi ekki verið auðvelt
fyrir þig að ala upp tánings-
stúlku.”
Kevin yppti öxlum, hlustaði ekki
nema með öðru eyranu á hvað
Margo sagöi, hafði enn áhyggjur
af hvar Laurel héldi sig. En
honum varð ósjálfrátt hlýtt til
Margo Cardenas. Hún var ekki
einungis ákaflega aðlaðandi
heldur var þægilegt að vera í ná-
vist hennar. Hann stóð sig að því
að velta fyrir sér hvaðan hún væri.
„Ég er búin að kenna við
umhverfisfræðideildina alveg
síðan ég lauk sjálf námi, hr.
Driscoll — þó það virðist vera
mörg ár síðan. Mér skilst að við
séum skyldar sálir að minnsta
kostiístarfi.”
Hann brosti, útskýrði. „Ég fékk
skógræktardelluna þegar ég var
strákur. Faðir minn var skógar-
vörður. Tré í Bretlandi eru illa
komin þessa dagana. Við getum
ekki ræktað nægilega mikið til að
vera sjálfum okkur nógir. Okkur
skortir landflæmið sem þiö hafið
hér í Bandaríkjunum.”
Margo þerraöi varir sínar sett-
lega með munnþurrku.
„Nákvæmlega hvað starfaröu,
hr. Driscoll?”
„Ég tilheyri litlum hópi manna
— og kvenna — sem trúa því að
framfarir í skógræktartækni muni
auka nýtingu og gæði skóga okkar.
Eg starfa beinlínis við umhverfis-
fræði, erfðafræði og meinafræði.
Stórbokkalegur titillinn er skóg-
r æktarf r æðingur. ”
„Það er stórkostlegt. Hluti af
námi mínu þegar ég tók
umhverfisfræðiprófið var um
vernd skógi vaxinna svæða.
Kannski getum við hist einhvern
tíma seinna og skipst á skoðun-
um?”
39. tbl. Vikan 19