Vikan - 29.09.1983, Qupperneq 42

„0, Stephen. Ég get ekki átt í
ástarsambandi viö þig eða gifst
þér. Ég get þaö hreinlega ekki. Þú
komst alla þessa leið, þvert yfir
Atlantshafið. ..”
„. . .og Eystrasalt,” sagði
Stephen, brosti, var töfrandi.
„. . .og það kemur mér til að
finnast ég skuldbundin að lenda í
ástarsambandi með þér. Þú ert
álitlegasti karlmaður sem ég hef
séð á ævinni, en Stephen. . .”
sagði ég og hugsaði: Hvað á ég að
segja? „Stephen, ég er kolringluð.
Mér þykir fyrir þessu. Heyrðu,
kannski var ég að senda út ein-
hver merki sem ég áttaði mig ekki
á. Eða kannski áttaði ég mig á
þeim en vissi ekki hvað af þeim
myndi leiða. Eöa eitthvaö. 0, mér
þykir þetta svo leiðinlegt. Ég veit
ekki nákvæmlega hvað ég á að
segja. Ég er rúmlega þrítug. Ég á
tvö lítil börn sem ég elska en sem
mér leiðast svo stundum að mér
liggur við að grenja. Mig langar til
að kenna og ég get það ekki og það
hvílir ótrúlega þungt á mér. Ég
elska Charlie, ég elska hjónaband
okkar og ég vil halda áfram aö
vera gift honum. Ef ég væri heima
hjá mér, ynni einhvers staðar,
kenndi, hefði ég ekki einu sinni
áhuga á þér. 0, ég meinti þetta
ekki eins og það hljómaði. þaö er
bara það að ævi mín öll er ein-
hvern veginn orðin svo óstýranleg
og margt sem vegur svo þungt hjá
mér. Eí ég svæfi hjá þér hefði ég
allt það merkingarhlass að glíma
við. Það hefur verið gaman að
daðra — ég elska að daðra — en ég
vil ekki gera neitt meira en það.
Ég er ákaflega upp með mér yfir
að þú skulir hafa komiö alla leið til
Helsinki, ég er himinlifandi yfir
að þú skulir vilja mig, það er
dásamlegt. Ég á eftir að lifa á því
árum saman. En ég er gráðug og
eigingjörn og slæm. Ég vil bara fá
góða hlutann, gamanið við daðrið
og þá ljúfu vitneskju aö þú vilt
mig. Ég vil ekki afganginn — sekt-
ina, að særa aöra og allt klúðrið.
0, ég veit það ekki. Ég get ekki
einu sinni hugsaö skýrt. Botnarðu
nokkuðíþessu?”
„Zelda,” sagði Stephen, „ef þú
gætir óskaö þér einhvers núna,
hvers myndirðu þá óska þér?”
„Vinnu,” sagði ég. Ég brosti.
„Er þaö ekki fáránlegt?”
„Eg hef vinnu handa þér.”
„Hefurðu hvað? Hefuröu vinnu
handamér?”
„Ekki í minni deild. Ekki við há-
skólann. Lítill menntaskóli í
grenndinni er að leita að ensku-
kennara í fullt starf. Ég er búinn
að segja þeim frá þér. Eini vand-
inn er sá að þeir þurfa einhvern
sem byrjar í janúar og þið Charlie
eigið að vera hérna fram í maí.”
„Ö, Stephen,” sagði ég. „0,
Stephen, ég trúi þessu ekki. Talað-
ir þú við þá f yrir mig ? ’ ’
42 Vikan 39. tbl,