Vikan - 03.05.1984, Blaðsíða 9

„Good gracious me!” sagði kon-
an þegar hún frétti að við værum
frá íslandi, og það lá við að hún
krossaði sig. Þvílíkar furðu-
skepnur hafði ekki fyrr borið fyrir
augu hennar — en svo náði hún sér
vonum fyrr og gerðist hin hupp-
legasta. Við höfðum numið staðar
á stað sem við höfðum lesið á korti
að héti Blaenarvon, en til þess að
heyra hvernig svoddan væri borið
fram sveif ég á þessa veslings
konu sem var að hengja út þvott-
inn sinn og spurði hana hvar við
værum stödd.
Aðrir sem við hittum duldu
betur undrun sína yfir svo langt að
reknum ferðalöngum og fásénum í
Wales, en gegnumsneitt vakti það
áhuga og velvild aö hitta Islend-
inga. Ekki það að við skærum
okkur úr fjöldanum aö útliti til, en
þegar fariö var aö spjalla leyndi
sér ekki lengi að hreimurinn var
útlendur.
Það er annars einkar þægilegt
fyrir íslendinga aö ferðast um
Bretland, þrátt fyrir þorskastríðin
sem fæstir hafa hugmynd um
nema Aberdeenbúar, Hullar-
ar og Grimsbyingar og þeir eru
löngu búnir að fyrirgefa okkur.
Við föllum vel inn í fjöldann og
ekki er málið okkur til trafala al-
mennt. Viö kunnum að vísu að
eiga erfitt með að skilja sumar
mállýskurnar, en við megum bóka
að þeir skilja okkur. Það er meira
að segja ekki nærri alls staðar aö
innfæddir telji okkur endilega út-
lendinga — ég man eftir manni í
Glasgow sem ég var búinn að tala
við lengi þegar hann spurði allt í
einu: „Areyoufromtheislands?”
og öðrum sem ég hitti á pub í
Bournemouth sem spurði: „Are
you from up north? ” og í sjálfu sér
hefði ég getað svarað hvoru
tveggja játandi án þess að ljóstra
því upp að ég væri ekki Tjalli.
Annars er auðvelt fyrir okkur að
skilja Walesmenn upp til hópa, því
enn nota þeir velskuna mjög mikið
í samskiptum sín á milli, svo þeir
verða nánast að læra enskuna sér-
staklega. Það hefur í för með
sér að flestir ef ekki allir tala
þessa gullaldarensku sem okkur
er kennd í skólum hér heima og
sumir kalla „drottningarensku”
en aðrir „viðtekinn framburð”.
Að mörgu leyti eru Walesmenn
líkir okkur Islendingum. Þótt
skiki þeirra af Stóra-Bretlandi sé
að vísu mun ræktaðri og þéttskip-
aðri en okkar eyja hér norður frá
eiga þeir líka sína eyðifláka og
heiðalönd — helsti munurinn er sá
að þar er allt vafiö í grasi (sem
sauðkindin er raunar búin að naga
niður í svörð) en hvergi uppblást-
ur að sjá. Og þeir eru vanir að
vinna hörðum höndum og hafa
ekki mikið að glepja fyrir sér, þeir
iðkuðu til dæmis kvöldvökur rétt
eins og við gegnum tíðina og þeir
lásu húslestra. Og meðan við
hokruöum á heiðarbýlum,
krummaskuðum og hundrössum,
þar sem varla var fræðilegur
möguleiki að draga fram lífið,
þræluðu þeir í námum fyrir sultar-
laun við mikla áhættu og bjuggu í
hreysum sem vafasamt er að telja
fremri moldarkofunum okkar,
þótt efnið væri yfirleitt eitthvaö
varanlegra. Og kórsöng eru þeir
viðlíka duglegir við og Islendingar
og er þá mikið sagt — raunar voru
þeir farnir að syngja í kórum
meðan við vorum enn að draga
seiminn á rímnastemmum.
Mig hafði alltaf dreymt um að
koma til Wales síðan ég las Grænn
varstu dalur eftir Richard Llewel-
lyn og hlustaði seinna á hana lesna
sem miðdegissögu minnir mig í
útvarpinu. Dýrðleg bók og full af
þessum sérkennilega trega sem
slær draumabláma á liðna tíð,
samt með raunsönnum blæ. Og í
fyrrasumar átti ég þess loks kost
að byrja að láta drauminn rætast.
Og viti menn: dalurinn er ennþá
grænn.
Þaö er raunar miklu einfaldara
en maður hyggur. Sé farið um
London kostar bílaleigubíll í ódýr-
asta flokki — og fyrir tvo er meira
en nóg að hafa sparneytna, lipra
og sprettharða Fiestu í höndum —
og flug ekki nema 10.735 krónur
fyrir manninn í viku — 12.760 í
hálfan mánuð! Gistingu geta
menn svo hagað að geðþótta. Fín
hótel kosta þetta 15—20 pund á
mann — og þá meina ég fín. Ágæt
hótel fást frá 8 pundum á mann og
sveitagisting, bed & breakfast
eins og þeir kalla það, eða árbítur
og áning upp á íslensku, kostar frá
6 pundum á manninn. Og kannski
er hún skemmtilegust.
Og nú sá ég einhvers staöar aö
einhver ferðaskrifstofa var að
auglýsa sumarhús í Wales. Ég
hefði ekkert á móti því að vera um
kyrrt nokkurn tíma á stað eins og
Tenby eða Manorbier — en meira
umþaðseinna.
I
Kings Head Hotel í Manmouth er eitt af fínu hótelunum og hvergi höfðum
við fengið jafnfínt og um leid ,,óhótellegt ” herbergi — med gluggum á þrjá
vegu, svölum og frábœru útsýni.
Að ofan: Plas Glansevin, sveitasetur í Llangadog sem breytt hefur verið í
sumarhótel. Áður var það í eigu Lloydsœttarinnar. Hvergi höfum við
fundið aðra eins kyrrð utan þá á islenskum fjöllum. Að neðan: St. Brides
Hotel í Saundersfoot — stendur mjög fallega með útsýni yfir hvítan
baðstrandarvog með skemmtisnekkjum — matur í sérflokki.
Ertu búinn aö ákveða sumarferðina í sumar? Hvemig
væri þá að hugleiða Wales ögn betur? Þú býður makanum
með og þá gæti dæmið litið svona út: Flug og bíll: kr.
21.470. Sveitagisting: 4.700. Kaskó fyrir bílinn: 1.000.
Normal bensínkostnaður í eina viku: 1400 krónur. Sam-
tals: 28.570 eða 14.285 á mann. í hálfan mánuð væru þessir
liðir í sömu röð: 25.520 + 9.400 + 2.000 + 2.800 = 39.720
eða kr. 19.860 pr. mann.
18. tbl. Vikan 9