Vikan - 03.05.1984, Blaðsíða 15

púðurdós, hringlu og kexbita. Allt
afhenti hann eigandanum sem
henti öllu samstundis fyrir borð
aftur.
Egon svitnaði og fór úr sloppn-
um en brátt uröu báðir leiðir á
leiknum. Annar kjökraði ögn og
lét munnvikin vísa niður á við.
Hann hætti að væla um leið og
pabbi hans kom með ávaxtasafa í
krukkunni með litla grísnum á.
Eftir nokkra sopa var kominn tími
til að klæða sig. Egon stóð þarna
eins og fífl fyrir framan spegilinn
og hnýtti á sig bindið! Svo þurfti
hann aftur að taka við skemmti-
deildinni. Hvernig fór Dorte að því
að láta þennan öskurapa sjá um
sig sjálfan. . . bara það lengi að
maður kæmist á salernið. . . eða
gæti þvegið upp í eldhúsinu. ..?
Næstu tímar liðu lúshægt. Egon
þurfti að nota ímyndunaraflið til
hins ýtrasta. Hann fann furöu-
legustu hluti í skúffum og skápum
sem hægt var að skemmta litlum
strák með — og þreyta fullorðinn
mann! Eggjaskerinn var tekinn
í sundur og tannlaus munnur
brosti þangað til strengirnir
brustu. Meira heyrðist í hljóm-
listarmönnunum sem notuðu potta
og pönnur sem slaghljóðfæri. Allir
voru hrifnir af luktinni þangaö
til rafhlaðan var búin. ... og
blásið var í plastlúðurinn þangaö
til varirnar á Egon voru orðnar
bláar og tilfinningalausar og háls
hans og kverkar jafnþurr og
uppþornaður árfarvegur. Loks fór
þessi þreytti þúsundþjalasmiður
inn í eldhús og tók til mat handa
þeim félögum. Lamið var með
sleif í rimlana í stofunni eins og til
að láta vita af því að Litli hefði
álíka hátt garnagaul og öskrin
sem komu af vörum hans.
Sem betur fer var auðvelt að
hita pela og grænmetisstöppu og
skömmu seinna ætluðu feðgarnir
að fá sér aö borða. Egon haföi
bara slett jarðarberjasultu milli
tveggja franskbrauðsneiða — það
var auðveldast!
Plastsmekkinn var auðvelt aö
binda undir hökuna á Litla sem
sat bundinn með öryggisbelti í
barnastólinn! Svo var hitastig
grænmetisstöppunnar kannaö. . .
sem betur fer af pabba því aö
hann þurfti að láta kalt vatn renna
lengi á tungubroddinn. Hann setti
glasið með barnamatnum í pott
með köldu vatni — og svo gátu
þeir byrjað að borða. Litli herpti
saman varirnar og sneri höfðinu í
allar áttir. Það var bara engu
líkara en hann gæti lesið þaö sem
stóð á krukkunni! Það var alveg
sama hvað Egon bað og vældi og
gretti sig — sá litli opnaði ekki
munninn svo að brátt var allt and-
litið kámað af þessari vítamínríku
kássu.
Loksins stakk Egon skéiðinni
niður í krukkuna og fékk sér bita
af samlokunni. Stóreygt fylgdist
barnið með honum, leit á manninn
sem tuggði og tuggði og skömmu
seinna seildist lítil hönd eftir
rauðu sultumaukinu sem lak
milli sneiðanna.
— Ertu að reyna að stela
matnum hans pabba? tautaði
Egon með fullan munn af mat og
sló laust á höndina. Hann hefði átt
að láta það ógjört. Munnvikin
sigu, augun urðu að örmjóum
rifum og gráturinn afskræmdi allt
andlitið.
— Svona, svona, pabbi sló þig
ekki. . . finnst þér það? Þú átt nú
fína, fína matinn þinn. Hann tók
skeiðina og reyndi að koma
Jafnvel fegurstu konur heims standa í skugganum
Fegurstu konur heims voru nýlega á leið til Lundúna vegna keppn-
innar um titilinn ungfrú alheimur. Viti menn, í sömu flugvél sat sjálfur
söngvari hljómsveitarinnar Culture Club, Boy George. Fréttamenn-
irnir, sem biöu óþreyjufullir eftir ungfrúnum, sneru heldur betur við
blaðinu þegar í ljós kom hver hafði orðið samferða ungfrúnum. Söngvar-
inn sérkennilegi fékk alla athyglina og var yfirheyrður baki brotnu. en
dömurnar stóðu álengdar og horfðu aödáunaraugum á keppinautinn.
„Hann er æöi,” sagði ungfrú Hondúras, Carmen Ustariz, „mér finnst
hann besti söngvari í heimi.”
Boy George, sem heitir fullu nafni Alan O’Dowd og er rúmlega tuttugu
og tveggja ára gamall, þykir með skrautlegustu karlmönnum heims
enda hefur pilturinn haft þó nokkuö með föt aö gera. Hann vann um tima
í Notað og nýtt í Lundúnum þar sem hann komst í kynni viö fatnað af
öllu tagi, auk þess mun hann hafa séð um útstillingar í hinum ýmsu
verslunum borgarinnar. Ekki bregst honum heldur bogalistin hvað
snyrtinguna varöar, hann sá um tíma um snyrtingu fyrir sjónvarps-
auglýsingar. Þegar verðlaunaafhending poppsins í Bretlandi fór fram
fyrir skömmu hlaut hann titilinn persónuleiki ársins 1983. „Mig langar
ekkert til að vera eins og öll hin stráin sem bærast í vindinum,” sagði
Boy að lokinni verðlaunaafhendingunni.
Dorte kæmi kannski ekki næstu
tvær klukkustundirnar. Hann færi
ágeðdeildef. . . .
EGON SKILDI aldrei hvernig
hann lifði næstu klukkustundir af.
En hann leit á þaö sem kraftaverk
að honum tókst að fá Litla til að
þegja með uppátækjum sínum. Sá
litli sat sem áhorfandi í sófanum
og horföi á pabba sinn skríða gelt-
andi eins og hund, mjálmandi eins
og kött eða hneggjandi eins og
hest. Það var erfitt að reyna svona
á röddina svo að hann stakk hend-
inni inn í apaskinn og lét sem þetta
væri rámur api sem hlægi og segði
einhverja vitleysuna. Allt hlaut þó
að taka enda og ímyndunarafl
Egons líka. Litli varð brjálaöur af
hrifningu þegar pabbi hans setti
poka á höfuðiö og gretti sig
skemmtilega. . . að því er honum
sjálfum fannst.
En nú var öllu lokið. Egon hélt á
Litla og skildi ekkert í því hvað
barn gat grátið mikið áöur en
táralindirnar þornuðu. Hann hafði
misst allt tímaskyn og kannski öll
skilningarvitin — nema eitt! Hann
fann þaö á lyktinni aö grátinn
myndi ekki lægja fyrr en hann
gerði það sem hlyti að verða til
þess að hann fengi orðu fyrir að
vera fyrirmyndarfaðir. En honum
stóð á sama um þaö. Hann var fús
til að afsala sér þeim heiðri eftir
allt sem hann hafði gert fyrir
barnið þennan dag — en þetta er
kannski mesti heiður sem fööur
getur áskotnast. Þarna kom
Dorte inn og sá manninn sinn sitja
vonlausan meö Litla í fang-
inu....grípa andann á
lofti. . . .Aumingja ræfillinn!
ENDIR.
Slúöur L3
grænmetisstöppunni upp í Litla
sem var hvort eð er með opinn
munninn.
Honum tókst aö hella úr skeiö-
inni upp í barnið en ekki kyngdi
það. Gráturinn hélt áfram andar-
tak og svo fékk Egon að finna
hvernig það er að láta mata sig án
þess að maður vilji líta við mat því
aö þessi gómsæta stappa hrökk
beint út úr munni litla sælkerans.
Það heyrðist ekki orð, aðeins
niðurbældar stunur og einhver
þurrkaði sér í framan með hand-
þurrku. Feögarnir horfðust undr-
andi í augu. Þá komu aftur viprur
við munnvikin og barnshönidin
teygðist eftir sultubrauðinu. Egon
gafst upp. Sá vægir sem vitiö
hefur meira. Skömmu seinna
ljómaði Litli af gleði með sultu um
allt andlitið og faðir hans bragöaði
á vítamínbættri grænmetisstöppu.
Loks fengu þeir sér eitthvað að
drekka. Nokkra dropa á úlnliöinn
— nú, mjólkin var eins og hún átti
að vera — og svo ropaði einhver
og ældi á skyrtuna hans pabba
síns. Hvað gerði það til? Vopnahlé
ríkti meðan hálfur peli var drukk-
inn. Svo var losað um öryggis-
beltið því að nú átti barnið að
sofna eftir matinn og Egon var
dauðþreyttur. Það er ekkert sem
þreytir fullorðið fólk meira en aö
horfa á duglega og kraftmikla
krakka og Litli var ekki á því aö
fara að sofa strax. Hann barðist
um á leiðinni til svefnherbergisins
og spennti sig eins og stálfjöður
þegar hann var lagður blíðlega en
ákveðið í rúmið. Hann varð fjólu-
blár í framan og veinaði svo hátt
að enginn gæti trúað því að smá-
barn gæfi slík hljóð frá sér.
Faðir hans leit á úrið: Klukkan
var stundarfjórðung yfir tólf!
18. tbl. VikanlS