Vikan - 03.05.1984, Blaðsíða 14

1S Smásaga
EGON HAFÐI endilega viljaö aö
þau eignuöust barn. Dorte haföi
dregiö nokkuö lengi úr því — og
kannski verið ófús til þess því aö
það var hún sem varö aö hætta til
að sinna móöurhlutverkinu. En
hann var svo sem velkominn
þegar hann kom í heiminn. Hann
var dásamlegur — séöur meö
augum foreldranna. Og þó var
ekkert merkilegt viö hann því aö
hann var álíka þungur og flest
nýfædd börn og hann var hvorki
sérlega stuttur né sérlega langur.
Egon, þessi nýi og hrifni faðir,
leyfði sér meira aö segja aö koma
meö niðurlægjandi athugasemdir
um hárprýöi sonarins á spítal-
anum og segja að augun í honum
væru útstæö eins og í froski. Þaö
var ljótt. Þaö var líka ljótt aö
segja aö bognir fingurnir minntu á
pillaðar, grænlenskar rækjur! En
barnsfingur litu nú svona út!
Egon vigtaöi og mældi litla
manninn daglega eftir að Dorte
kom heim af spítalanum. Hann
var alltaf aö taka af honum
myndir, liggjandi í baöi og meöan
mamma hélt á honum. Seinna
var fariö aö tala um hvaö drengur-
inn ætti aö heita. Þaö var erfitt aö
ákveöa nafnið því aö hann átti svo
marga góöa og ríka frændur sem
hétu Wilhelm, Sophus, Alexander
og svo framvegis. Svo að erfinginn
var bara kallaður „Litli”.
— Af hverju er hann svona til-
eygður? sagði Egon einn daginn
og vonbrigðin heyröust í röddinni.
— Eg er alltaf tileygö þegar ég
þarf að þræða nál, svaraði Dorte.
Þú verður líka tileygöur þegar þú
hefur verið lengi á stjórnarfundi.
Annars er allt í lagi meö þig. Viltu
halda á syni þínum á meöan ég fer
og hita pelann hans? Mundu eftir
að styöja vel viö bakiö á
honum. . ..
Egon stóö og horföi á litlu hend-
urnar sem pötuðu út í loftið. Allt í
einu breyttist svipurinn á nýja
pabbanum.
— Þaö er fýla af honum, sagði
hann og hélt „Litla” fjær sér.
— Þá geturðu byrjað að skipta
á honum meöan ég sæki volgt
vatn, var svarið viö spurningunni
sem aldrei var borin upp.
— Eg? Stuna heyrðist. — Var
ekki einhver aö hringja? Ég skal
opna! Litli var lagöur í reyndar
móöurhendur og Egon horfinn
eins og skot. Dyrnar voru opnaðar
og þeim lokaö aftur og Egon sagði
í forstofunni: — En skrýtið. . .
mér heyrðist hringt. Jæja, ég sæki
þá blaðið.
— Þaö sem kom í morgun,
elskan?
Egon kom inn í barnaherbergið
með hendurnar í buxnavösunum.
Hann lét hringla í lyklum og smá-
peningum. — Ég. . . Ég held aö ég
sé aö verða gamall, sagöi hann og
brosti einkennilega til Dorte.
Dorte var búin aö taka bleyjuna af
barninu og brosið hvarf af vörum
Egons þegar hann leit á hana.
— Hvert? spurðihann.
— I frystinn, sagði hún og hélt
áfram að skipta á barninu. Egon
hvarf og einhvern veginn tókst
honum aö losa sig viö leifarnar því
að Dorte heyrði hann kveikja á
sjónvarpinu eftir smástund. Egon
sat í stóra sófanum þegar Dorte
kom inn eftir aö hafa gengiö frá
Litla.
— Flýttu þér, asninn þinn! æpti
hann. — Æ. . . dómarinn er
ómögulegur! Hann sá vel að þetta
var aukaspyrna! Egon benti titr-
andi fingri á skjáinn.
— Hreina, fína barnið vill láta
fara vel um sig hér meöan
mamma hitar mjólkina. Getur
pabbi slakað á og lækkað í sjón-
varpinu?
Dorte rétti barniö til Egons sem
tók brosandi viö drengnum án
þess aö líta af þessum heimsku
leikmönnum eða ómögulega
dómaranum. — Lítil börn hafa
ekki gott af að horfa á sjónvarp!
Hann lækkaði hljóðiö. — Eg las
greineftirsænskansálfræðing. . .
— Hvaðertuaðsegja?
Egon lækkaöi enn í sjónvarpinu.
— Eg segi bara aö börn sem horfa
mikið á sjónvarp veröi oft skrýtin
þegar þau stækka. Þau geta bilað
tilfinningalega séö!
Hann lét son sinn snúa baki í
skerminn til að sýna aö sér væri
alvara. En hver vill snúa baki við
því sem á skjánum er? Volið varð
aö góli sem yfirgnæfði hrifna og
vonsvikna áhorfendur meö lítil
flögg og frethorn.
Sem betur fer haföi Dorte fariö
fram í eldhús svo að Egon gat
snúiö Litla skræk aftur viö og látið
sænska sálfræöinginn lönd og leiö.
Litli æpti hrifinn. Honum var
nákvæmlega sama í hvaða mark
boltinn fór og enn meira sama þó
aö þyrfti að bera einhvern leik-
manninn af velli. Litli áhorfand-
inn hrópaði af hrifningu svo aö
ekki heyrðist í flautu dómarans og
baðaöi út öllum öngum. Þaö var
alls ekki hægt að horfa á þennan
spennandi leik.
Dorte kom inn með pelann og
horfði á þá sitja við sjónvarpiö.
Hún hellti nokkrum dropum á úln-
liðinn innanveröan.
— Þiö skemmtið ykkur vel!
sagöi hún.
Egon slökkti argur á sjón-
varpinu. Um leið fór Litli að
kjökra og Dorte flýtti sér að rétta
Egon pelann. — Mundu nú aö láta
hann ropa stundum! Eg verö aö
fara fram í eldhús ef þú vilt fá
blómkálsgratín. Litlar hendur
gripu um pelann og ánægjuhljóö
heyrðist um leið og varir
drengsins náðu taki á túttunni.
Þaö er allt í lagi meö Egon,
hugsaði Dorte brosandi og
hlustaði á mann sinn segja inni í
stofu: — Svona, svona, Litli.
Engin læti! Þú gætir oröið
drykkjusjúkur! Namm, namm,
góö mjólk, svo aö strákurinn hans
pabba veröi stór og sterkur. . .
Svona, upp á pabba öxl. Ropa!
Var þetta ekki gott? Eigum viö að
fáokkur aftur í glas. . . .?
ALLIR VITA aö þaö er auðvelt að
verða pabbi. Það er erfiðara að
vera það og eins og til aö sanna
það sagði Dorte einn daginn við
morgunveröarborðiö: — Helduröu
aö þú getir passað Litla á laugar-
daginn, Egon minn?
Faðir Litla varö hálfringlaöur.
— Passa. . . passa hvernig? Og
hversvegna?
— Æ, við Bitta ætlum í búðir.
Ég þarf aö kaupa mér pils og
kannski fallegan kvöldkjól. Þú
veist ekki hvað þaö er að ganga
um eins og útspennt regnhlíf í
margamánuöi. . . .
— Verðurðu að fara á laugar-
daginn? Egon var niðurbrotinn.
— Ætlaöirðu eitthvaö á laugar-
daginn? Dorte leit spyrjandi á
hann.
Hann svaraði ekki strax heldur
leit út eins og hann vonaöist eftir
hjálp frá æðri máttarvöldum: —
Hver hugsar um. . . son Bittu?
Dorte náði í brauð úr brauörist-
inni. — Hann Lars? Auðvitaö
maðurinn hennar.
— Hann Mikael! Fékk Bitta
þann þrjóskukálf til aö gæta
barns. . . .ogþaðálaugardegi?
— Hvernig talaröu um vinnu-
félaga þinn og vin? Ætlar þú
kannski aö vera enn þrjóskari og
neita. . .
— Það voru ekki mín orö. Egon
skóf mestu brunablettina af sneið-
inni svo aö molarnir fuku út um
allt. — Hvenær leggið þiö af staö
og hvenær get ég átt von á þér
heim?
— Þú ert engill, elskan mín!
Dorte brosti fegin til hans. — Eg
vissi að þú létir þig ekki muna um
að taka að þér móðurhlutverkið —
í hálfan dag.
— Hálfandag. . . .!
— Já, búðum er lokað klukkan
eitt en við komumst í þó nokkrar
ef við leggjum nógu snemma af
staö. . . .
LAUGARDAGURINN rann upp.
Egon fékk ekki að sofa frameftir.
Annars var hann duglegur að fara
á fætur á laugardögum, já, sunnu-
dögum líka, hita kaffi og leggja á
borö meðan Dorte hugsaði um
Litla. En í dag vaknaði hann viö
kaffiilminn og konuna sína, sem
hló og talaði við Egon yngri í leik-
grindinni.
— Þið eruö snemma á fótum!
Egon kom af baöinu og batt beltið
að sér um leiö og hann pírði augun
mót sólinni. — Hvers vegna
vaktirðu mig ekki? Svo vissi hann
hvaö var á seyði. Þetta var
laugardagurinn sem hann átti að
sýna og sanna að hann væri faðir.
— Þú ert bara búin aö klæða
þig, sagði hann og settist þyngsla-
lega niður.
Dorte hellti kaffi í bollann hans.
— Láttu nú ekki eins og þaö eigi að
leiöa þig á höggstokkinn. Þessar
klukkustundir verða fljótar að
líöa. Ég verð eins fljót og ég get.
Svo er allt til: pelinn og græn-
metisstappa sem aðeins þarf að
hita. Fat undir vatn, sápa,
svampur og hreinar bleyjur. . . .
alveg viöhöndina. . .
Egon kipptist við þegar hann
heyrði bleyjur nefndar. Hann gaut
hornauga til stofunnar þar sem
leikgrindin var.
— Heldurðu að hann. . . . ertu
viss.....?
— Um hvað? Hún leit spyrjandi
á hann en hann hræröi bara í boll-
anum sínum og muldraði eitthvaö
óskiljanlegt.
UTIDYRUM lokað. Bíll sem ók á
brott. Svo óhugnanleg þögn sem
ekkert rauf nema mas Litla í leik-
grindinni. Egon vissi að hann var
— næstum því einn! Hann sat og
lauk við allt kaffið. Hvað nú? Auð-
vitað varð hann að taka af borðinu
og svo. . .
Lengra komst hann ekki því aö
Litla þótti leiðinlegt aö vera svona
lengi innan rimlanna og fór að
berja í þá til að einhver kæmi að
skemmta honum. Svo henti hann
öllum leikföngunum út úr grind-
inni, öskraði og teygði höndina
milli rimlanna og reyndi aö ná í
eitthvað.
— Er allt dótiö horfiö! Bara
rólegur! Pabbi hjálpar þér. . . .
Egon hafði hlaupið til þegar
ópin rufu morgunkyrrðina. Hann
skreið um allt á fjórum fótum og
náði í tuskuhund, snuð, tóma
14 Vikan 18. tbl.