Vikan - 03.05.1984, Blaðsíða 44

iS Framhaldssaga
Sekúndur liðu. Smith kinkaði
kolli en sagði ekkert.
„Viö skulum þá taka saman,”
skipaöi Peterson. „Burckhardt,
hóaöu í þyrluna. Við getum fariö
aftur til bækistöðvanna.”
Þegar mennirnir tíndust burt
gekk Smith til hans. „Það er víst
svona sem þaö fer, herra,” sagöi
hann treglega. „Hvaö skeytin
varöar er ég skolli viss um að
TOW er svarið.”
„Þú getur veriö viss um það,
kafteinn, aö viö yfirförum alla
hugsanlega aökomu.” Eins og
málin ganga, hugsaði Peterson
meö sjálfum sér, fáum við nægan
tíma til þess. Við missum bara
snjóinn tilaöæfaí.
SIMI ANDERSONS hershöföingja
hringdi meðan hann var aö lesa
Söndru fyrir. Línan var öryggis-
lína til æösta foringja banda-
manna í SHAPE skammt frá
Mons.
„Bíddu sem snöggvast,” sagöi
hann við Söndru og svaraði í
símann, hlustaði af athygli í fá-
einar mínútur. „Þeir veröa bara
aö samþykkja þetta. Þaö er þegar
búiö að tilkynna að landgönguliðiö
sé aö undirbúa æfingu sem ekki er
á dagskrá. Viö veröum að senda
ACE hreyfanlegu sveitirnar.”
Jafnvel þó aö orö hans væru
rugluð meö rafeindabúnaði notaöi
hershöföinginn svo mikið rósamál
sem hann mögulega gat og foröað-
ist að nefna landið. En hreyfan-
legar sveitir bandamanna í
Evrópu voru til þess ætlaðar að
styrkja stööu NATO, annaöhvort
norðanvert í Noregi eða sunnan-
vert í Grikklandi og Tyrklandi, og
hann var staðráðinn í aö nú yröi
gripiötil þeirra.
„Viö veröum að sýna fánann.
Já, ég er sammála því aö ráðið
vilji lítið áberandi aögeröir. Þaö
er rétt. Við veröum aö gefa út yfir-
lýsingu um aö verið sé að æfa stað-
setningu. Auövitaö er þaö vit-
leysa. Þeir verða aö vera reiðu-
búnir að berjast. Ef við sendum
ekki hreyfanlegu sveitirnar,
hvernig getum viö þá sýnt
stuðning við bandalagsríki sem
býr viö ógn?” Anderson talaði
fáeinar mínútur enn, lagöi svo á
og sneri sér aftur aö einkaritaran-
um sínum. „Jæja, Sandra, hvert
var ég kominn?”
Þetta kvöld lá Söndru mikið á aö
sleppa á réttum tíma. Hún ætlaöi
að elda kvöldverö handa Erich og
hafði áhyggjur af því aö þurfa
kannski aö vinna frameftir.
„Vandræöi meö kærastann?”
spurði Júlía, glampaði á nýtt gull-
armband á úlnliði hennar. Hún
fann ævinlega á sér þegar Sandra
átti sérstakt stefnumót. Þaö var
kvíði í fasi hennar sem óx eftir því
sem leiö á daginn. „Enginn þeirra
er þess virði, ljúfan mín. Taktu
mitt ráð. Sparkaðu nokkrum
sinnum í kjaftinn á þeim. Þaö
heldur þeim viö efniö.” Hún drap
áberandi tittlinga framan í liö-
þjálfann. „Ekki síst Þýskurum.
Þeir vilja vera beittir aga. Ekki
skeyta neitt um mig, elskan. Eg er
bara afbrýðisöm, þaö er allt og
sumt. Helvítis viðhaldið mitt er
farið aftur til kerlingarinnar
sinnar.”
„Æ, hvaö mér þykir það leitt. ”
„Þeir koma og fara.” Júlía
fitjaöi glettnislega upp á nefiö.
„Þaö er það yndislega við NATO.
Alltaf nýir menn. Af hverju held-
uröu að ég hafi hangið hérna öll
þessi ár?” Hún lagði drafandi
áherslu á orö sín. „011” var eitt
uppáhaldsorðiö hennar. „Hvaö
sem því líöur skaltu ekki hafa
áhyggjur. Ef það verður kreppa
klukkan fimm verö ég frameftir.
Eg skulda þér greiöa, ekki satt?”
Það var einkennilegt viö Júlíu,
hugsaði Sandra þegar hún ók aftur
inn í Brussel eftir vinnu. Maður
skyldi ætla aö hún væri svo vitlaus
í karlmenn aö hún myndi aldrei
neitt. I raun og veru var Júlía
langt frá því aö vera kjáni og hafði
næmt eyra fyrir því sem var á
seyöi. Curtis stórfylkisforingi var
ekki fyrsti starfsmannastjórinn til
aö treysta bæði á það og á
þekkingu hennar á því hvernig
samtökin störfuöu. Sandra þoldi
ekki tilhugsunina um aö vera meö
í eilífu NATO-slúðrinu. Eini
hængurinn á að vinna hér, þrátt
fyrir hátt kaup og góða aðstöðu,
var að öll þörfin fyrir leynd geröi
allt svo lokaö og jók á makk.
Þetta kvöld kom Erich stund-
víslega þó hann væri í úfnu og ein-
kennilegu skapi. Hann drakk
fyrsta viskíglasiö sitt óvenjulega
hratt. Hann tók heldur ekki eftir
því, henni til vonbrigða, aö hún
haföi skolað háriö á sér nokkrum
blæbrigöum ljósara. Hún var hálf-
vegis hrædd um aö tilraunin mis-
tækist og breytti sér hægt í ljósku.
En þaö var svo auðsætt aö hann
var í uppnámi aö hún einbeitti sér
aö því aö hugga hann.
„Hvað er aö, ástin mín?” spurði
hún full samúöar um leiö og hún
bjó til salatsósu. Hún var aldrei
nægilega örugg um sjálfa sig til aö
ljúka alveg undirbúningi máltíðar
áöur en gesturinn kom og vildi
gjarnan hafa afsökun til að skjót-
ast inn í eldhúsið og út ef eitthvað
skyldi brenna viö.
„Eg frétti það í dag,” sagöi
hann. „Der Spiegel fer með vissu
aö leita að nýjum manni í haust.
Þá hef ég fimm mánuöi til að
skapa mér nafn. Drottinn
almáttugur, ég þarf aö ná í skúbb
sem fyrst.” Hann greip um höfuð
sitt eins og hann væri óbærilega
gramur. Þaö var engin þörf að
nefna NATO. Hún vissi prýöilega
hvaða frétt þaö var sem hann
vildi, þó hann notaði slanguryröiö
„skúbb” til að minna hana á þaö.
Ef hún færi ekki fljótlega að gefa
upplýsingar neyddist hann til að
fara aö beita þrýstingi, alvar-
legum þrýstingi.
„Þaö er í rauninni ákaflega lítiö
að gerast,” sagöi hún og beindi
samræöunum aö ööru efni. En
hugsanir hennar sneru ævinlega
aftur að símtali Andersons hers-
höföingja. Hún rökræddi við sjálfa
sig meðan hún lyfti steikunum af
grillinu. Þaö átti aö vera önnur
æfing í Noregi og Anderson haföi
sérstaklega talaö um opinbera
yfirlýsingu. Þaö gat áreiöanlega
ekki gert neitt þótt hún gæfi Erich
ábendingu um aö vænta einhvers.
Hann var óhuggandi, veslings
maðurinn.
Þegar þau voru komin að
kaffinu og fáein glös af góöu
Beaujolais höföu hjálpaö henni að
slaka á tók hún ákvörðun. Af
hverju ekki? Það gat engan
veginn gert neitttil.
„Satt aö segja, ástin mín, heyrði
ég eitt smáatriði í dag sem gæti
komiö þér að gagni. Þaö á bráöum
aö gefa út yfirlýsingu um æfingu í
Noregi.”
„Er þaö?” Hann varö þegar
árvökull. „En Pólhraöferöinni er
lokiö. Þaö er búiö aö senda út
myndir.”
„Jæja, ég held aö þeir ætli að
fylgja henni eftir meö annarri.”
„Og þykir Rússum eitthvaö til
koma?” Hann leyfði sér aö sýna
fyrirlitningarvott. „Allar myndir
frá Pólhraöferöinni sýna hermenn
aö borða eöa drekka eða sitja í sól-
inni! Pólleyfisæfinguna nefnum
viö hana.”
„Eg veit ekki um þaö.” Hún
kunni ekki viö hæöni hans, jafnvel
þó aö vottaöi fyrir sannleika í
henni. „Hvaö sem því líður er
meginmáliö að þú ættir aö fá góða
frétt eftir fáeina daga.”
„Það er ágætt,” flýtti hann sér
aö samsinna. „Þakka þér fyrir,
ástin mín, þakka þér fyrir aö
segja mér þetta.” Hann klingdi
glasinu við glas hennar og drakk
þegjandi skál. Augu hennar voru
full af ánægju. Já, hugsaði hann,
þaö þarf aö skála fyrir þessari
stundu. Sögulegri stundu: Fyrsta
skipti sem hún hefur látið í té
hernaöarupplýsingar. „I sam-
bandi við flugferöina okkar, ljúfan
mín. Hefuröu einhvern tíma kom-
iötil Cannes?”
„Væri þaö ekki skelfilega
dýrt?”
„Deauvill er nær.”
„Við skulum þá fara þangað.
Þaö er líka í Frakklandi þegar öllu
er á botninn hvolft. Eg er svo
hrifin af Frakklandi, ekki síst að
vorlagi.”
„Deauvill verður þaö.” Hann
þrýsti hönd hennar undir borðinu.
„Viö förum í maí þegar fariö er
aö hlýna í veöri.” Og þegar átökin
viö NATO ættu líka að vera farin
aö hitna, hugsaði hann, brosti aö
þessum leynilega brandara sín-
um. Hún hélt um hönd hans og
brosti ásthrifin á móti.
A HÆÐ fyrir ofan flugvöllinn í
Bardufossi voru norsku flugvéla-
skytturnar viðbúnar. Bofors-byss-
urnar þeirra voru hálffaldar í
snjógryfjum. Fáeinar stikur frá
þeim gnæföi föl hvelfing ratsjár-
innar sem veitti byssunum upp-
lýsingar og fylgdist með flugvél-
um sem nálguðust. Inni í hlýjum
ratsjárklefanum fylgdist starfsliö-
iö meö stööugum straumi flugvéla
sem nálguðust. Æfing ACE
hreyfanlegu sveitanna var hafin
og C-141, risastórar lang-
vængjaðar þotur, fluttu lið frá
Bandaríkjunum og Kanada;
stuttar túrbó-vélar af Hercules-
gerö voru þegar komnar með
breska hersveit frá Tidworth í
Wiltshire; herstjórinn haföi flogiö
frá aðalbækistöövum sínum í
Suður-Þýskalandi í gær; fleiri
sveitir voru sífellt aö koma.
Niöri á flugvellinum voru
stjórnendur aö koma reglu á
hugsanlega upplausn; skráöu
sveitirnar í stóru flugskýli eftir aö
þær voru komnar úr vélunum,
sendu þær í bráðabirgöabúöir á
svæðum sem höföu veriö höggvin í
skóginn fyrir þetta tækifæri. Það
var veriö aö setja upp tjöld, elda
mat í risastórum álpottum og
menn meö svartar alpahúfur úr
Leopard skriödrekasveitinni, sem
átti hér fast aðsetur, voru að koma
upp vörnum.
Frá Bardufossi færi alþjóðlega
hersveitin á æfingarsvæðiö í
Tromssveit, en allan tímann yröu
44 Vikan 18. tbl.