Vikan - 03.05.1984, Blaðsíða 61

-
hugtök, líkams- og heilarokkið, eru háð hvort
ööru. Þetta er hægt að rökstyðja með því að ef
allir spiluðu líkamsrokk væri ekkert gaman
að því, sömuleiðis ef allir spiluöu heilarokk.
Um leið og aðdáandi einhverrar tónlistar veit
að honum finnst hún betri/skemmtilegri en
einhver önnur lærir hann miklu betur að meta
hana. Það er staðreynd. Ahlýðendur Police
þakka guði fyrir að þurfa ekki að hlusta á
barnalegt líkamsrokk og sömuleiðis þakka
aðdáendur Van Halen fyrir að geta dansað
áhyggjulaust og hleypt sínum dýrslegu til-
finningum út í trylltu flippi.
stungið á mörgum kýlum með textum sínum
og ef einhverjir hafa byrjað á því að hlusta á
tónlistina sjálfa hlýtur sú stund aö renna upp
að þeir hinir sömu fari ósjálfrátt að íhuga
hvað þeir eru að segja, þessir vel menntuöu
og „informeruðu” herramenn. Öfugt viö
þetta heilarokk er þá hið boðskapslausa rokk,
tónlist tónlistarinnar vegna. Til er svo mikill
aragrúi svona sveita að ætla mætti að a.m.k.
helmingurinn af rokkurum sé að þessu
peninganna vegna, 25% hefðu ekki vit til að
semja texta um annað en skrattann, bad
women og síðast en ekki síst ástina. Restin
hlýtur þá aö vera á svipuðum bát og Police,
meira eða minna þenkjandi. Vart er hægt að
hugsa sér betri samnefnara fyrir líkams-
rokkið en bandarísku þungarokksveitina Van
Halen. Lagatitlar eins og Unchained, Dirty
Movies og Feel You Love Tonite gefa það vel
til kynna að tónlist Van Halen er helst ekki
gjaldgeng fyrir ofan háls. Aðspurðir kveðast
félagar Van Halen akkúrat vilja hafa það
svona: „If it feels good, do it”, og það er
akkúrat það sem þeir gera. Þetta er músík til
að fíla og dansa eftir og má þá kannski segja
að tónlist sem þessi hafi talsverðan boðskap
eða markmið, alveg eins og tónlist Police. Ef
menn geta fílað Van Halen er boðskapnum
náð, líkt og ef menn hugsa heimsmálin eftir
Tvær hliðar eru á hverju máli, ef ekki fleiri.
I upphafi var málið kannski ekki svo snúiö
énda var heimurinn ekki flókinn þá miðað við
daginn í dag. Rokkið, upphaflegt uppreisnar-
tákn unglinga, hefur tekið á sig ýmsar myndir
og gengiö í gegnum allmörg skeið sem hafa
oftast endurspeglað mál líðandi stundar betur
en flest annað. Hippatímabilið sýndi fram á
byltingu yngra fólksins gagnvart ríkjandi
giidismati hinnar ráðandi stéttar, pönkið var í
raun vonleysisyfirlýsing og svona mætti
halda endalaust áfram. Eftir því sem nær
dregur nútímanum klofnar hið upphaflega
rokk í fleiri og fleiri greinar. Þessu má líkja
við tré sem byrjar eins og flestöll tré, sem ein
heild, tekur sífellt út vöxt og breytingar um
leiö og það klofnar í óteljandi greinar. Hvert
ætli poppið, diskóið, pönkið, skaið, nýróman-
tíkin og ótal aörar stefnur reki rætur sínar?
Hvaðan ætli það sé ættað annars staðar en úr
gamla rokkinu?
Það myndi eflaust gera hvern mann óðan
að reyna að henda virkilegar reiður á þessum
frumskógi tónlistarstefna sem eru við lýði
núna en ljóst er aö allir geta fundiö eitthvað
viö sitt hæfi til aö kenna sig við, sbr.: „Hann
var sannur rokkari sem strengdi þess heit að
greiða aldrei rasssítt hár sitt og hlusta á heví-
metal þar til hausinn poppaði af honum.”
(Skýring: Þegar sannir rokkarar hlusta á tón-
list sem þeim fellur vel í geð hrista þeir
hausinn upp og niður. Vitað er um að minnsta
kosti eitt dauðsfall af þessum sökum.) A
sama hátt eru týpiskir diskarar á japönskum
bíl (Mazda 323 er vinsæll) og hlusta á 354. út-
gáfuna af Billie Jean í Pioneergræjunum. Er
einhver munur á þessum tveimur mann-
verum? Hvaö gerir þaö að verkum að fólk
dregur sig í dilka um tónlist sem því fellur
vel? Ætli félagsfræðileg könnun myndi leiða í
ljós að diskófrík koma úr betur stæðum fjöl-
skyldum en rokkarar eða að reggaeaðdá-
endur reyktu meira hass en tölvupopparar?
Undirritaður er í raun skíthræddur um út-
komu slíkrar könnunar, hún myndi örugglega
leiða til þess að fólk yrði stéttgreint þegar það
keypti sér plötu. Hvaö um það, þessi grein er
ekki til þess gerö aö flokka fólk eftir
músíkinni sem það hlustar á heldur átti aö
benda í fáum orðum á þær hliðar sem rokkið
sjálft getur sýnt af sér, þetta fyrirbrigði sem
hægt er að segja að sé hvað næst upprunanum
af þessu öllu (staðnaðast?).
Hægt er að tala um bæöi alvarlegt rokk og
ekki. Eins og nafnið gefur til kynna er hið
fyrrnefnda tónlist sem flytjendurnir nota
sem miðil til að koma einhverjum boðskap á
framfæri. Gott dæmi um þetta eru The
Police og Clash, að maöur tali nú ekki um
Crass eða Psychic TV þar sem tónlistin er
nánast aukaatriði. Ef við tökum Police sem
dæmi þá er það athyglisvert aö sú hljómsveit
byrjaði á því að koma fólki á bragðið með létt-
um lögum eins og „Da, Do Do Do, De Da Da
Da” og „Roxanne” en eftir þriðju plötu þeirra
Höfuðmálið er að höfða til sem flestra höfða.
félaga eru þeir að mestu búnir að hella sér í
boðskapinn þó ekki sé hægt að segja annað en
að með fljóti léttari lög, eins og Every breath
you take. Þá vaknar spurning: Eru þetta
vörusvik? Hvort eru aðdáendurnir vegna tón-
listarinnar eða boöskaparins? Skiptir það
engu máli? Svo mikiö er þó víst aö þeir hafa
David Lee Roth, sönyvari Van
þykir rosaleyur á sviði...
... og klæðnaðurinn ber það með sér að
hann er verðugur fulltrúi tónlistarstefnu
sinnar. (Nei, hann er ekki heilarokkari.)
Hér er hann í uppáhaldsbuxunum sínum.
18. tbl. Vikan 61