Vikan - 03.05.1984, Blaðsíða 58

II Barna— Vikan
Sögur af Galldóru:
Það gerðist margt undarlegt
þennan dag. Galldóra fékk splunku-
nýjan kjól og fékk að fara með henni
Möggu mömmu sinni á ströndina.
Hótelstýrunni þótti Galldóra meir
en litiö undarleg og það sem verra
var, hún sagði Möggu það. — Já, en
hún er tuskudúkka, þess vegna er
hún svona, sagði Magga afsakandi.
— Ég sé vel að hún er tuskudúkka,
sagði hótelstýran, en mér finnst hún
samt undarleg tuskudúkka.
Galldóra var ekkert yfir sig hrifin
af því að vera skoðuð svona í krók og
kring og þaðan af síður af athuga-
semdunum sem féllu. En hún var í
nýjum og fallegum kjól, sem að vísu
geröi hana ræksnislegri en ella, og
meira að segja með fallega borða í
hárinu. Og svo gerðist líka svolítið
fyrsta kvöldið sem Galldóru þótti
svo skemmtilegt að hún gleymdi
alveg að vera spæld það sem eftir
var frísins.
Magga var svo spennt að fara
niður á strönd að hún rauk þangað
um leið og hún var búin að finna
sundbolinn sinn í töskunni. —
Gleymdu ekki tuskudúkkunni þinni,
hrópaði hótelstýran á eftir henni og
Magga greip Galldóru með í flýti.
Þegar hún kom á ströndina byggði
hún stóran sandkastala, svo stóran
að þær Galldóra gátu báðar setið í
honum án þess að hann skemmdist.
Og hún bjó meira að segja til sér-
stakt sæti fyrir Galldóru. Þar sat
Galldóra og virti umhverfið fyrir sér
hýr á brá á meðan Magga fékk sér
hundasundsprett í sjónum.
En allt í einu kallaði mamma
hennar Möggu á hana og sagði: —
Veistu hvað klukkan er orðin? Hún
er að verða sex og allir hljóta að
vera orðnir gáttaðir á okkur, við
verðum að drífa okkur heim!
Magga og mamma hennar þrifu
upp handklæðin úr sandinum og
ruku af stað, en gleymdu aumingja
Galldóru, rétt einu sinni. Mamma
spurði Möggu svo þegar þær komu
að hótelinu hvort hún væri með
Galldóru og Magga hélt að hún hlyti
að hafa verið á handklæðinu og hún
hefði vafið hana inn í það, svo þær
hugsuðu ekki meir um það í bili.
Magga mundi nefnilega ekki lengur
að Galldóra sat í sérbyggðu sæti í
kastala á ströndinni.
Galldóra heyrði þegar raddirnar
fjarlægðust og hugsaði með sér: —
Jæja, það er nú ekki amalegt að
eyða nóttinni í hásæti í kastala. Hún
vissi af gamalli reynslu að hún hafði
gleymst. En öldugjálfrið varð hærra
og hærra eftir því sem himinninn
varð rauðari og rauðari. Og þegar
tunglið óð í skýjunum upp að mitti og
minnti helst á seglskútu í ölduróti
heyrðist Galldóru sjórinn vera
kominn alveg að henni. Og það var
alveg rétt. Bárurnar voru farnar að
brjóta kastalann niður og sópa
honum til sjávar og nú sá Galldóra
að hafið var komið ískyggilega ná-
lægt henni, sjálft úthafið var rétt við
tærnar á henni, tærnar sem gleymst
hafði að sauma á tuskufæturna
hennar. Þá allt í einu fannst
Galldóru hún heyra söng. Svo sá hún
stúlku í öldurótinu. Þegar betur var
að gáð þá var það ekki venjuleg
stúlka heldur hafmeyja.
— Halló! sagði Galldóra.
— Halló, sagði hafmeyjan. Hvar
ertþú? Hverert þú?
— Ég er hérna, sagði Galldóra.
Sérðu mig ekki?
— Nei, ég sé ekkert fyrir þessu
hári. Ég sé aldrei neitt fyrir því.
Þegar ég syndi fer það allt fyrir
augun á mér. Ég veit ekkert hvað ég
áað gera við það!
— Þú ættir að klippa það, sagði
Galldóra.
— Klippa, hvað er nú það? sagði
hafmeyjan.
— Æi, ekkert, sagði Galldóra því
hún vissi að það væru engin skæri
niðri í hafinu og of flókið að útskýra
þetta fyrir hafmeyjunni. — Eru
allar hafmeyjar í vandræðum með
hárið á sér? spurði hún þess í stað.
— Nei, nei, bara ég, og það er
bara af því aö ég er slæm hafmeyja.
Góðu hafmeyjarnar sitja á klettum
og greiða hár sitt og syngja og reyna
að töfra skipstjórana til að sigla á
klettana svo skipin þeirra farist og
þeir lendi allir í sjónum.
— Það kalla ég ekki að vera
góður! sagði Galldóra.
— Ja, í sjónum er það að vera góð
hafmeyja, en ég er vond því ég vil
ekki lokka skipstjórana til að sigla á
kletta. Mér finnst miklu meira
gaman að leika mér og þess vegna
er hárið á mér alltaf í óreiðu!
— Veistu hvað þig vantar? sagði
Galldóra. Þig vantar borða í hárið
eins og ég er með.
— Já, það er líklega rétt hjá þér,
sagði hafmeyjan raunamædd. En ég
hef bara aldrei séð svona borða í
sjónum.
— Þú mátt fá minn, sagði
Galldóra þá. En þá verðurðu víst að
sækja hann til mín sjálf því ég er
bara dúkka og get ekki gengið.
— Það get ég ekki heldur, sagði
hafmeyjan, ég er með sporð og á
58 Vlkan 18. tbl.