Vikan - 03.05.1984, Blaðsíða 24

1S Heimiliö
Fólk sem veit ekkert
skemmtilegra en að vinna
og vinnur alla daga, kvöld,
nætur og helgar hefur
fengið þann skemmtilega
titil að vera kallað vinnualk-
ar.
Yfirleitt vorkennir fólk
vinnuölkum, telur ástæðuna
liggja í óhamingjusömu
einkalífi og tilraun til að flýja
veruleikann. Vinnualkarnir
geta valdið mikilli spennu á
vinnustöðum. Þeir vinna
mikið, eru alltaf tilbúnir að
vinna eftirvinnu án þess að
skeyta um hvort þeim sé
borguð hver mínúta af eftir-
vinnunni. Þeim gengur þess
vegna yfirleitt vel, þeim er
launað með titlum og
ábyrgðarstöðum og verða
fyrir bragðið oft óvinsælir
vinnufélagar!
En hvort á að vorkenna
þeim eða vera vondur út í
þá? Hvorugt, segir ameríski
rithöfundurinn Marilyn
Machlowitz sem nú nýverið
skrifaði heila bók um vinnu-
alka: „Workaholics — Liv-
ing with them, working
with them" (Vinnualkar —
að búa með þeim, að vinna
með þeim). Sagt er að hún
sé sérfræðingur í þeim mál-
efnum því hún hefur ekki
aðeins skrifað doktorsrit-
gerð við Yale háskólann um
þetta efni heldur segist hún
vera forfallinn vinnualki
sjálf!
í bókinni heldur Marilyn
því fram að það sé ekki
nokkur ástæða til að vor-
kenna vinnuglöðu fólki og
halda að ástæða vinnu-
gleðinnar liggi í andlegri
vanheilsu þess. Vinnualkar
eru sælir og ánægðir með
þetta hlutskipti sitt. í
staðinn fyrir að eyða frí-
tímanum í handbolta, lík-
amsrækt, skák, handavinnu
eða lestur bókmennta fær
þetta fólk mesta ánægju af
því að vinna. Og það er
ekkert nema gott um það að
segja. Því ætti það ekki að
hafa leyfi til að gera það sem
því þykir skemmtilegt? En
það er rétt að sumarfrí og
helgidagar fara í taugarnar á
vinnuölkum. Og það getur
orðið svolítið erfitt að um-
gangast þá ef þeir hafa lengi
ekki haft nóg að gera.
Frítímanum vill þetta fólk
eyða í eitthvað sem út-
heimtir orku og vill stöðugt
vera upptekið við að gera
eitthvað nýtt.
Ástæðuna til vinnusýki
má oft rekja til full-
komnunarhneigðar. Það er
óskin um að inna verk sín
fullkomlega af hendi sem
rekur fólk til að eyða meiri
tíma í þau en aðrir á vinnu-
staðnum. Ennfremur er
þetta fólk oft haldið
óöryggi. Því finnst það ekki
jafnhæft til starfsins og
vinnufélagarnir. Og þá
finnst því það verða að
vinna helmingi meira en
aðrir til að ná sama árangri.
Og árangurinn er í augum
þessa fólks ekki mældur í
peningum heldur er ánægj-
an af vel unnu starfi
nægileg. Vinnualkar hafa
ekkert á móti því að vera í
mörgum verkefnum í einu
og er nokkurn veginn sama
hvar þeir vinna. Þeir finna
sjaldan til streitu því það er
ekki utanaðkomandi þrýst-
ingur sem rekur þá áfram
heldur innri hvöt til að vera
alltaf að!
Oft er hægt að benda á
krakka í skólum og segja:
Þessi verður vinnualki! (Eða
svo segir Marilyn Machlo-
witz.) Strax á unga aldri
leggja þessir krakkar meira
á sig en hinir, eru lengur að
leysa verkefnin og gera það
yfirleitt mjög snyrtilega og
ítarlega. Og ennfremur segir
Marilyn að ekki sé nokkur
ástæða til að vorkenna
mökum vinnualka. Þeir
vissu nákvæmlega að hverju
þeir gengu því þeir höfðu jú
hitt makann á vinnustað.
Hvar annars staðar ætti
maður að kynnast vinnu-
alka?
Z4 ViKan 18. tbl.