Vikan - 31.05.1984, Blaðsíða 13

NA UR LIFINU
a um leikhúsið
Texti: Guðrún
Ljósmyndir: Ragnar Th. o.fl.
HRÍMGRUND, GÓÐAN DAG.
Sólveig Halldórsdóttir er líklega
þekktust fyrir að segja þessi orð en
þau hefur hún sagt reglulega fyrir há-
degi á laugardögum síðan haustið
1982 í útvarpi barnanna á rás 1. Hjá
hlustendum Hrímgrundar er hún
þekktari sem Solla. En hver er þessi
Solla? Jú, hún er ein af mörgum
„free lance" leikurum sem koma víða
við úti á vinnumarkaðinum. Þættirnir
hennar í útvarpi eru orðnir eitthvað á
milli fimmtíu og sextíu, hlutverk
leikarans, síðan hún útskrrfaðist frá
Leiklistarskóla íslands 31. maí 1976, eru
komin eitthvað á annan tug, hún hef-
ur leikstýrt fimm leiksýningum, leikið
í kvikmyndinni Útlaganum, verið
með leiklistarnámskeið hjá flestum
grunnskólunum á höfuðborgar-
svæðinu, kennt gömlum skólabræðr-
um í tækniskólanum á Akureyri, hald-
ið námskeið fyrir kvenfélagskonur. . .
. . með öllu þessu hefur Sólveig setið
á skrifstofu á daginn. En hvernig lífi
lifir ,,free lance" leikari, leikari sem
ekki er á föstum samningi? Um þetta
og annað ræddi blaðamaður við
Sólveigu sem um þessar mundir
kveður börn og unglinga í útvarpinu
og leikur ömmuna undir teppinu í
verki Nínu Bjarkar Árnadóttur hjá Al-
þýðuleikhúsinu, þar sem hún hefur
fengið frábæra dóma.
„Mér finnst eins og ég hafi alltaf veriö aö
leika af og til síöan ég man eftir mér. Ég lék í
skólaleikritunum í barnaskólanum á Akur-
eyri, þar sem ég er fædd og uppalin, og í gagn-
fræðaskóla var ég komin í hóp fólks sem
hræröist mikið í leiklist og var meira og
minna í tengslum við Leikfélag Akureyrar.
Eftir gagnfræöaprófið fór ég svo aö heiman til
höfuöborgarinnar til aö freista gæfunnar. Það
var eiginlega í hálfgeröu fússi hvað fjölskyld-
una varðaöi. Þetta var áriö 1971 og ég var
sautján ára og til í allt. Ég fékk lánað fyrir
farinu suður, ég átti hreinlega enga peninga
og fyrstu vikurnar í höfuðstaðnum svaf ég í
stórri grænni kápu á gólfinu hjá vinum og
kunningjum. Þetta var meira að segja þannig
að þegar húsráðendur mínir hverju sinni fóru
til vinnu á morgnana þá fór ég á Laugaveginn
og horföi á öskukarlana og einhverjar nætur
fékk ég inni í húsakynnum baháista þótt ég
tæki ekki trúna í það skiptið.
Heima á Akureyri spáöu ættingjarnir því að
ég kæmi grátandi heim eftir hálfan mánuö
svo ég varð að standa mig. Við vorum nokkur
úr leikhópnum að noröan sem fórum suður
um svipað leyti. Þar á meðal voru til dæmis
þau Gísli Rúnar, Svanhildur Jóhannesdóttir,
Guðlaug María Bjarnadóttir og Viðar
Eggertsson en við Viðar gengum eiginlega
saman í gegnum þessar fyrstu vikur í borg-
inni. Ég fékk svo vinnu og fljótlega kom ég
mér í hóp sem samanstóð af fólki sem var
tengt sýningum á Hárinu. Það var fólk sem
haföi verið á leiklistarnámskeiði hjá Ævari
Kvaran, við aö norðan og annað fólk meö
áhuga á leiklist.
Þarna um haustið 1971 voru sýningar á
Hárinu í fullum gangi í Glaumbæ og ég brá
mér á staðinn þegar verið var að prófa í hlut-
verk. Árangurinn varð sá að ég lék í eitthvað í
kringum tuttugu sýningum. Ég hékk uppi í
Z2. tbl. Vikan 13