Vikan - 31.05.1984, Qupperneq 19

„Hvað?”
„Þaö er eitthvaö aö.”
„Óekkí.”
„Víst.”
„Jæja þá.” André Steenkamp
ypptir öxlum. „Gamla sagan —
hvað segja þeir í Frans? Les
girls!”
„Jæja karlinn, enn einu sinni
ástfanginn.”
„Við munum nú skipta um um-
ræöuefni.”
Philip hlær lágt. „Horföiröu á
sjónvarpsfréttirnar í gærkvöldi?”
„Nei. Hvers vegna?”
„Það hlýtur aö hafa verið eitt-
hvað um flugtak geimskutlunnar.
Ég missti alveg af því. ”
„Þú ert eini maðurinn sem vinn-
ur fyrir sjónvarp, og reynir bók-
staflega aö ná því öllu. Þaö kæmi
mér ekki á óvart þótt þú segðist
ekki hafa gert annað í París.
„Ég gerði ekki annaö í París.”
„Ég trúi þér ekki, númer eitt.
Þú getur treyst mér. Ég segi ekki
orð við Nellie. En ég vil fá þaö í
smáatriöum frá þér, þar með talin
heimilisföng til síðari nota.”
Philip andvarpar. „Andstætt
ykkur piparsveinunum. . .”
„Á ég aö trúa mínum eigin? Alla
leiðina til gömlu, góðu, róman-
tísku og lífmögnuðu Parísar og þú
gerðir ekkert!”
„Ég heimsótti öll stúdíóin og
keypti tíu þætti.”
Og ef snjóar í París er hún í víðu
ullarkápunni sem nær henni niður
á ökkla og flaksast aftur af henni
þegar hún gengur. Og ef hann
snjóar af suðri hefur hún svala-
dyrnar lokaðar.
Á sjötta áratugnum var Melville
óhrjálegt úthverfi. Nú, þegar nær-
vera suður-afríska útvarpsins
hefur lyft ímynd þess og
hækkað verðiö á húsunum, er
þaö oröið snobbhverfi, hverfið þar
sem sjónvarpsstjörnurnar búa,
tæknimennirnir og stjórnendurn-
ir.
„Litla Hollywood. Aldrei datt
mér í hug að ég ætti eftir að sakna
þessa staðar. Heyrðu, komdu með
inn og fáöu einn bjór.”
„Nei, takk,” segir André Steen-
kamp fljótmæltur. „Ég þarf aö
ljúka við dálítið.”
, ,N úna ? Á þessum tíma ? ”
„Eins og stundum áöur. Ég er
ekki búinn með það sem til míns
friðar heyrir og stjórarnir eru allt-
af að væla um kostnaðinn af auka-
fólkinu.”
„Getum við án þess verið? Ég
skal segja þér að það tekur mörg
ár að texta þessa þætti sem ég
kem með frá Frakklandi ef viö
eigum bara að nota fastaliöiö til
þess.”
Og þeir aka upp eina af bröttu
götunum í Melville, meö trjáröð-
um í kring og upp aö nýuppgerðu
húsi. Þaö er parhús eins og svo
mörg í þessu hverfi og á rætur að
rekja til gamla tímans, en það er
rúmgott og nú oröið afskaplega
nýtískulegt. Ljós skín út um stór-
an glugga út í yfirgróinn garðinn.
„Sjáumst á morgun, númer
eitt.”
„Gott. Þakka þér fyrir skutlið.”
Philip stendur á götunni þar til
bíllinn er horfinn upp yfir hæðina.
Svo snýr hann sér að heimili
sínu. Hann starir á það um hríö
áður en hann tekur upp töskuna og
gengur að dyrunum. Hann dregur
djúpt andann. Og bankar.
Hann heyrir létt fótatak í áttina
frá stofunni, skuggi líður fyrir
skyggðan glugga viö dyrnar, hann
heyrir lokurnar dregnar frá eina
af annarri. . . og Nellie stendur
fyrirframan hann. „Elskan!”
Þau faðmast, hún grípur um
jakkaboðunga hans.
Hann snertir ljóst hár hennar,
strýkur hendinni undir náttkjól-
inn, niður eftir þéttu hörundinu
allt að teygjunni. Hún brosir til
hans. „Sótti André þig ekki?”
„Jú, strákgreyið.”
„Af hverju bauðstu honum ekki
inn?”
„Ég gerði það. Hann afsakaði
sig með því að hann þyrfti að
vinna. Ég held aö hann hafi átt
vinkonu í vonum einhvers
staöar.”
„Hann er búinn að vera alveg
dýrðlegur við tvíburana. ”
Hann ber töskuna inn í þægilega
og loftkælda stofuna sem löguð
hefur verið vandlega að þörfum
þeirra.
„Hvar eru þeir?” spyr hann og
á viðstrákana.
„Sofandi, vona ég. Þeir áttu
svolítið bágt í dag. Eg held við
ættum að fá annan sundkennara
handa þeim. Þessi lét þá vera
tímunum saman í sólinni í dag. Þú
veist hvað þeir eru fljótir að sól-
brenna. Johan er ekki svo slæmur
en Dolf lítur út eins og humar.”
Hann snertir hana aftur. „Hvers
vegna kom Selina ekki í veg fyrir
þetta? Hún veit þetta.”
„Ö, sagði ég þér þaö ekki í
símanum? Hún er farin. Þegar ég
kom heim úr batiktímanum á
föstudaginn voru strákarnir bara
að éta hakaðar baunir. Hún tók
bara föggur sínar og hvarf. Ekki
orösending, engin skilaboð.” Hún
ypptir öxlum og snýr sér undan.
Hann undrast. Selina var alltaf
svo áreiðanleg. En viðbrögð hans
eru tillærö: „Drottinn minn!
Þjónustufólk!”
„Já. Ég held það hafi verið þessi
kærasti hennar. En strákarnir
hafa þá kvistinn fyrir sig. Eg tek
ekki vinnukonu aftur.”
„Gott,” segir hann brosandi og
strýkur henni.”
„Svona, svona, hvaða flangs!
Ég vil fá að heyra allt. Tókst þér
að finna Place Contrescarpe?”
„Já.” Þau setjast í sófann.
„Húsiö stendur enn, en ekki einu
sinni skilti sem segir að Heming-
way hafi haft þar vinnustofu. Þaö
er skítug kaffibúla á neðstu hæö-
inni og grískur matsölustaður
hinum megin viö götuna. ”
Hún rataði til Place Contres-
carpe. Hún skemmti sér yfir því
að hann skyldi langa til að sjá hús
í niðurníðslu. Þegar hann stakk
upp á að þau færu upp á aðra hæð
tók hún fast í hönd hans.
Nellie segir: „Hvernig var
veðrið?”
„Skítkalt.”
„Og hér var hitabylgja. Það var
útilokað að ganga berfætt á
svölunum.”
„Frú Drew. Ég elska þig.”
„Mmmm. Ég held þú þyrftir aö
fá kaffi. Mér líst ekki á svipinn á
þér.”
„Grrrr.”
Nellie rís upp og hann horfir á
sterklega fótleggi hennar þegar
hún gengur út úr stofunni — þessi
víkingur. Þótt hún sé orðin fertug
er líkaminn enn glæsilegur og
hreyfingarnar þokkafullar.
Víða ullarkápan hennar
flaksaðist frá og hann sá granna
fæturna, rauða af kuldanum.
Hann stóð á stálbrúnni yfir Mont-
martre kirkjugarðinn og var að
reyna að ráða í frönskubununa út
úr lögreglumanninum sem var að
reyna að vísa honum vegar til
Place Contrescarpe. Hún nam
staðar og brosti, ljósir lokkarnir
óstýrilátir í kuldanum. „Vantar
þig Place Contrescarpe?” Enskan
var dálítið stirð. „Þú ert vitlausu
megin við ána.” Seinna sagði hún
honum að það hefði verið rödd
hans sem stöðvaði hana.
Auðvitað: Sá sem hefur getið sér
orð sem sjónvarpsþulur hlýtur að
hafa bærilega rödd.
Philip þrýstir á gagnaugun með
hnúunum. Hann reynir aö hugsa
ekki en horfir á gráa spegilmynd
sína í sjónvarpsskerminum.
Þegar Nellie kemur aftur spyr
hann: „Horfðiröu á síðustu frétta-
sendinguna í gærkvöldi?”
„Já. Þaö hefur verið svo tóm-
legt hérna án þín. Var ég ekki búin
að segja þér aö strákarnir voru
hjá Donna í nótt sem leiö? Mér
leiddist svo að ég horf ði á allt. ’ ’
„Ég var í flugvélinni og náði
ekki einu sinni í blað. Sýndu þeir
þegar geimskutlunni var skotiö á
loft?”
„Já. Það var svo fallegt.”
„Tókstu þaðupp?”*
„Ö, elskan — nei. . . ”
„Allt í lagi. Eg sé það á stöð-
inni.”
Síðustu nóttina voru þau í her-
berginu hennar með útsýni yfir
Signu. Stjörnurnar spegluðust í
ánni. Hún sagði að það hlyti að
vera unaðslegt aö geta svifið um
geiminn, burt frá öllu. Hann
ætlaði að panta handa þeim far-
miða með geimskutlunni um leið
og Ameríkanar færu að selja þá.
Hún sagði að hann yrði að fara að
hætta að vera aiitaf að gefa loíorð.
Vindgustur þaut um trén. Hún
lokaði svaladyrunum og koin
aftur upp í.
„Hvað er klukkan orðin?” spyr
Phil og hrærir í kaffinu. Columbia
hlýtur aö vera komin á braut um
jörðu.”
„Ekki alveg strax.” Nellie lítur
áhann. „Hvarer úriöþitt?”
„Æ, ég var svoddan glópur.
Skildi þaö eftir á almenningssal-
erni þar sem ég var aö þvo mér.
Svo var það náttúrlega horfið
þegar ég mundi eftir því. ”
„Til minningar um mig,” sagði
hann og tók af sér úrið.
„Afríkanar eru svo
„Afríkanar eru svo rómantísk-
ir,” sagði hún. Afrikanar!
Gegnt honum við borðiö dreypir
Nellie á kaffinu sínu. Heyrir hún
aö hann er að segja ósatt?
„Þetta var svo dýrt úr,” segir
hún.
„Það verður að hafa það.” Hann
ypptir öxlum og tæmir bollann.
„Eru fréttirnar komnar?”
„Ætli þaðekki?”
„Hann teygir sig í sjónvarpið.
Þaö lifnar við og fréttaþulurinn
brosir innístofuna.
„Er hann enn einu sinni fullur?”
spyr Nellie.
Hann ansar engu, bara hlustar.
„Enn hefur skoti geimskutl-
unnar veriö frestað,” segir
sjónvarpsþulurinn. „Eftir að
geimskoti bandarísku geimskutl-
unnar Columbia var frestað í
gær. . . ”
Philip snýr sér að konu sinni.
„. . .Ég ætti líklega aö líta eftir
strákunum. Öll þessi sól. Ég held
ég hafi þá bara heima á morgun.
Þú veist hvernig þeir láta í skól-
anum. ÉgvildibaraaöSelina. . .”
Hún þagnar og horfir í gaupnir
sér.
Philip heyrir rödd hennar en
ekki orðin — þennan einkennilega
.raddblæ — rétt eins og blæinn í
rödd André Steenkamps í bílnum.
22. tbl. Vikan 19