Vikan - 31.05.1984, Blaðsíða 46

1S Framhaldssaga
verða búinn hérna eftir svona
viku.”
Öruggur hljómurinn í rödd hans
huggaöi hana. Hún fann til ham-
íngjukenndar. „Jæja, ég skal
segja þér nokkuð, Tom Peterson.
Það er eins gott að þú látir verða
af því, annars fær þessi aðmíráll
þinn að kenna á því. ”
,,Ég kem.” I huga hans berg-
málaði einn lélegi brandarinn sem
strákarnir sögðu stundum í Víet-
nam. „Veistu, liðþjálfi,” sagöi
einhver maðurinn fyrir átök, „ef
ég særist núna verður það nógu
slæmt, mamma grenjar og allt
það. En ef ég drepst verð ég veru-
lega reiður.”
„Eg elska þig og ég kem til baka
eins fljótt og ég get,” lofaði hann.
En þegar hann fór í háttinn gat
hann ekki sofið, lokuð augu hans
sáu myndir frá eyðilegri hjarn-
breiðu sem þaut á móti honum þar
sem hann rýndi niöur úr fallhlífar-
festingu og hvinurinn í þotuhreyfl-
unum þagnaði.
7. KAFLI
JÚLIA TÖK strax eftir hringn-
um, þremur safírum og tveimur
demöntum sem skiptust á og glitr-
uöu á baugfingri vinstri handar
Söndru.
„Afskaplega fallegur, elskan,”
sagöi hún, reyndi ekki einu sinni
að leyna öfundinni í raddblæ sín-
um. „Afskaplega laglegur.”
Sandra roðnaði. „Finnst þér
það? Erich gróf hann einhvers
staðar upp núna um helgina. Jæja,
ekki beinlínis, en hann kom mér á
óvart.”
„Það var enn betra. Ég er hrifin
af því sem kemur á óvart, ekki síst
ef þaö eru demantar. Leyfðu mér
að skoöa hann almennilega! ” Hún
skoðaði hringinn vandlega á út-
réttum fingri Söndru, hugsaði að
svo framarlega sem steinarnir
væru ekki falsaðir ætti Erich hinn
ungi meiri peninga en nokkur
bjóst við. Hún var alveg nógu af-
brýðisöm til að vera glettilega
kvikindisleg. „Heppin ertu. En af
hverju hefurðu hann ekki á hinni
hendinni?”
„Við tilkynnum ekkert ennþá.”
Vangar Söndru, sem yfirleitt voru
fölir, voru nú rjóöir. Hún horfði
sjálf á hringinn, óskaði þess að
hann gæti svarað sumum efa-
semdum hennar þó hún skildi að
Erich kærði sig ekki um opinberun
fyrr en hún væri búin að hitta móö-
ur hans. „Hann er yndislegur,
finnst þér ekki?” sagöi hún nærri
því angurvær. „Við sáum hring
sem mér leist vel á í Deauville og
þessi er nærri því eins.”
„Jæja! Ég gat mér þess til að
eitthvað sérstakt hefði gerst þá
helgi.” Júlía deplaði öðru mikiö
máluðu auganu þýðingarmikið.
Webb liöþjálfi ónáöaði þær meö
áríðandi kalli. „Mér þykir fyrir
því að grípa fram í skoðanaskipti
ykkar, ungu konur, en þaö er ekki
mánudagsmorgunn út í bláinn.”
I hádeginu settist Júlía hjá
Söndru í mötuneytinu. Hún var
ákaflega forvitin um Erich sem
hún haföi flokkað sem fyrsta
flokks graöfola en eigingjarnan,
lítiö örlátan, spurulan — of spurul-
an. Af hverju í ósköpunum skyldi
hann vilja binda sig stúlku sem
hafði ekki einu sinni lært að bera
sig rétt og hafði engan kynþokka
aö séð varö? Hélt hann að Sandra
ætti von á miklum arfi?
Þegar þær voru búnar að borða
jógúrtina sína hátíðlegar í bragði
og ostasalat, því báöar voru í
megrun, var Júlía litlu fróöari.
Það sem hún vissi hafði hún aðal-
lega ráöiö af því sem ekki var
sagt. Sandra virtist kvíðin jafn-
framt því að vera hamingjusöm,
talaði eins og samband hennar við
Erich væri of dýrmætt til að ræða
það. Þaö eina sem hún lét uppi var
aö næsta haust, þegar hann fengi
starfið sem hann vonaðist eftir,
myndu þau flytja til Berlínar.
Þegar sú skipta borg var nefnd,
lengi brennipunktui' stríðsins sem
ekki hafði verið lýst yfir milli
Sovétríkjanna og hins frjálsa
heims, kviknuðu minningar hjá
Júlíu. Hún sá Ursúlu þegar fyr-
ir sér, vestur-þýska einkaritar-
ann sem haföi unnið í herberginu
þar sem Sandra var nú. Ursúla
hafði verið innblásin af svo dæmi-
geröri þýskri skyldurækni að hún
hafði aldrei haft neitt á móti því að
vinna frameftir og hafði haft svo
mikinn áhuga á starfi sínu aö hún
notaði hvert tækifæri til aö fara
inn í aðstöðuherbergi hernaðar-
nefndarinnar. Hún hafði jafnvel
með erfiðismunum þýtt það sem
stóð á rómverskri mynd í gangin-
um fyrir framan. Þegar hún
hringdi einn mánudagsmorguninn
til að segja að hún væri svolítiö
lasin hafði enginn spurt nánar um
það. Ursúla var ekki sú manngerð
sem verður veik af ásettu ráöi.
Tveimur dögum síöar fóru menn
að velta fyrir sér hvort allt væri í
lagi með hana og sendu einhvern í
íbúðina hennar. Hún var ekki þar.
Of seint komust menn aö því aö
henni leið alveg prýðilega, en var í
Austur-Berlín. Hún haföi alla tíö
veriö útsendari Stasi og flýði þeg-
ar Stasi hélt að upp um hana hefði
komist.
Ur hvorum hluta Berlínar kom
Erich, flaug Júlíu allt í einu í hug,
eystri eöa vestri? Af hverju
sagði hann Söndru svona fátt um
fortíð sína? Gat Sandra, án þess
að vita af því, veriö staðgengill
Ursúlu, stjórnað af kröfuhörðum
elskhuga? Það var ekki hægt að
komast hjá þessari grunsemd, að
minnsta kosti ekki fyrir jafnkald-
lynda konu og Júlíu.
Síðla sama dags, þegar Curtis
fylkisforingi var á fundi, skrapp
Júlía inn í skrifstofu hans og
hringdi til London. Hún talaði við
mann aö nafni Phillpotts. Hann
mundi þegar í stað eftir Söndru
frá síðustu heimsókn sinni til
NATO.
„Hún er búin að trúlofa sig
þýskum blaöamanni sem vinnur
hjá blaði í Miinchen sem heitir
Aktuelle Nachrichten.”
„Getur það hugsast?”
Phillpotts var ákaflega gamal-
dags í máli. „Þýskara, ha? Hefði
átt að segja okkur það, stelpukján-
inn.” Öryggisráðstafanir voru
miklu stífari en áður.
„Eg held að þaö sé ekki allt með
felldu hjá honum.” Júlía lýsti í
stuttu máli aldri Erichs og útliti.
Hinum megin símalínunnar
punktaði Phillpotts hjá sér
minnisatriöi. „Aktuelle Nach-
richten, sagðir þú?” Nafnið
var kunnulegt og það þurfti ekki
að minna hann á að hernaðar-
nefndin var miödepill núverandi
kreppu. „Ég kem yfir jafnfljótt og
ég get, á morgun eða á miðviku-
dag. Þakka þér fyrir, elskan mín,
þakka þér kærlega fyrir.”
Júlía lagöi á og vonaði aö hún
heföi breytt rétt. Phillpotts var
skringilegur gamall skarfur, -
minnti meira á foringja úr
riddaraliðinu kominn á eftirlaun
heldur en yfirmann öryggisdeild-
ar en var kænni en hann leit út
fyrir að vera. Öll lönd báru ábyrgð
á starfsliöi sinnar þjóðar gagnvart
öryggiseftirliti NATO. Hann
fylgdist með bresku einkariturun-
um. Þær litu á hann sem nokkurs
konar ljúfan frænda.
I skrifstofu sinni í London, í tvö
hundruð mílna fjarlægð, tók Phill-
potts að spyrjast fyrir með ótrú-
legum hraða. Hann vissi vel aö
Júlía hafði tvær hliðar. Ef hann
hefði ekki verið byrjaður að meta
heillyndið sem var hennar aðall
heföi hún verið rekin fyrir löngu.
„Ég þori að veöja hverju sem
vera skal aö hún hefur sjálf hátt-
aö hjá helvítinu,” tautaði hann
þegar hann setti af staö rann-
sóknarbeiöni um Erich Braun.
Vestur-þýska öryggisþjónustan
vissi kannski eitthvað, bæði um
hann og tímaritið.
DC-9-VÉLIN STÖÐ nokkuð frá
aðalflugstöðinni á Fornebu-flug-
velli í Osló, rennilegur hvítur
draugur meö þjóðfána Danmerk-
ur, Noregs og Svíþjóöar á stélinu.
Yfirvöldum hafði tekist að halda
vélinni í skugga, ef svo mátti
segja; ekki svo að skilja að
öryggisráöstafanir leyfðu að
nokkur blettur flugvallarins væri
óupplýstur.
Þegar Peterson gekk út með
flugstjóranum fannst honum hann
vera nakinn og honum leið óþægi-
lega. Derhúfan og blái flugmanns-
búningurinn, sem hann haföi feng-
ið lánaö, hæfðu honum þolanlega
vel. Flugáhafnir SAS voru yfirleitt
stuttklipptar eins og hann og
andlitsdrættir hans voru hæfilega
skarpir og vökulir fyrir hlutverk-
ið. Jafnvel flugmannsmerkið á
brjósti hans skein matt þar sem
hann sá lengst til, rétt eins og
silfurvængirnir fyrir ofan málm-
borðana á landgönguliðatreyjunni
hans. Þrátt fyrir allt þetta fannst
honum hann klunnalegur og hann
kveið því að starfsfólkið í landi
spyrði hann einhverra tæknilegra
spurninga.
„Við ættum að líta aftur á aftari
þrepin,” sagði flugstjórinn, fór
með honum aö stélinu þar sem
afturskrokkur vélarinnar opnaðist
niður og aftur og myndaði mjóan
stiga fyrir farþegana. Hönnuðir
DC-9 höfðu að sjálfsögðu aldrei
ætlað stiganum að fara niöur í
flugi. Peterson klifraði hálfa leið
upp þrepin, skoðaði þrýstibúnað-
inn beggja vegna sem hélt land-
ganginum á sínum stað.
„Það er bara að ganga niður og
veifa bless, held ég,” sagði hann
meö kæti sem hann fann ekki til.
„Þetta er ekki ósvipað og stélflek-
inn í C-130.” Hann hafði iðulega
stokkið frá þeim klunnalegu her-
flutningavélum.
„Helduröu það?” Flugstjórinn
var undrandi. Hann var með
veðurbarinn reynslusvip á borð
við þá sem auglýsingaljósmynd-
arar halda mikið upp á og hrukk-
urnar viö augu hans urðu þéttari
þegar hann spurði út í þessa full-
yrðingu. „Að mínu mati er þetta
ákaflega frábrugðið. Hraöara, svo
eitthvaö sé nefnt. Eg þarf 115
hnúta til að vera öruggur.”
Peterson ímyndaði sér vindinn
æðandi í kringum sig. Hann var
4<> ViKan zz. tbl.