Vikan - 31.05.1984, Blaðsíða 44

u Framhaldssaga
bekkinn með vaxdúknum við
boröið í káetunni og byrjuðu að
boröa, en Millar kallaöi á mennina
að koma upp einn og einn í einu og
sækja matinn sinn. Meðal
breytinganna, sem Weston hafði
framkvæmt á skipinu, var að gera
gang úr lestinni að vélarrúminu
og þaðan var hægt að klifra upp
eftir járnrimum að yfirbygging-
unni. Öryggisins vegna voru
vatnsþéttar dyr á þröngu opinu.
Majóramir tveir ræddu
áætlanir meðan þeir borðuöu.
Lendingin á Svalbarða, þar sem
nota átti venjulegan uppblásan-
legan gúmmíbát sem var
geymdur í stórum poka, varð að
bíða þar til yröi skýjað, helst
þoka. Millar liöþjálfi og einn
Bandaríkjamaður yröu í strand-
hópnum og færu fyrstir inn, en
Weston yröi kyrr á skipinu.
„Þetta ætti ekki að vera neitt
mál,” sagöi Weston. „Bara ef viö
fáum lélegt skyggni og engin eftir-
litstæki frá Rússum eru á
sveimi.” Hann hafði fljótt fariö að
kunna vel við Clifford, mann sem
var á yfirborðinu jafnólíkur
honum og frekast gat orðiö.
Meðan Weston, sem tottaði pípuna
sína í olíuflekkaðri hvítri peys-
unni, tókst að viröast svo rólegur
og öruggur með sig að það sýndi
næstum óþarflega mikið kæru-
leysi, talaði Clifford blátt áfram
og hreyfði sig íþróttamannslega.
Fyrir sitt leyti hafði Clifford
skiliö aö léttlyndi Westons var
ekki annað en yfirboröið. Undir
niðri var hann bæöi hæfur maöur
og glöggur. Clifford taldi að hægt
væri að treysta honum til aö koma
þeim á staöinn og til að vera
viðbúinn með togarann ef eitthvað
gengi úrskeiðis með undankomuá-
ætlunina.
Þeir voru að fara yfir þennan
mikilvæga þátt árásarinnar þegar
höfuð Mydlands birtist í gættinni.
„Þyrla nálgast,” tilkynnti hann.
„Ég held að hún sé ekki ein af
okkarþyrlum.”
Þeir hættu þegar í stað að tala
og fóru út á dekk. Mydland hafði á
réttu að standa. Þyrla var að
nálgast þá lágt úr austri, þó að enn
heyröist ekki til hennar fyrir
þungum drunum dísilvéla togar-
ans og nið vatnsins við skips-
skrokkinn.
„Best að þú farir niður, Craig,”
ráðlagði Weston. „Það er engin
leið að þú getir þóst Norðmaður,
jafnvel ekki í fimmtíu stika fjar-
lægð.”
„Auðvitað.” Craig hvarf niöur.
Weston lokaði lúgunni og fór inn í
stýrishúsið, kom svo aftur fram
þegar þyrlan var fyrir ofan þá og
góndi eins og sjómaður heföi gert.
Málningin og merkin sýndu aö
þyrlan tilheyrði flugher sovéska
flotans. Hann horfði á hana hring-
sóla nokkrum sinnum yfir Norður-
ljósinu. Svo vomaöi flugmaðurinn
ósvífinn yfir skipinu og gusturinn
frá spööunum þyrlaði skjölunum í
stýrishúsinu niður af korta-
borðinu. Weston skellti dyrunum
og bandaði reiðilega. Hann sá
flugmanninn greinilega lyfta
handleggnum og banda hendinni
niður, vísaöi kvörtuninni fyrirlit-
lega á bug. Þyrlan kipptist af staö
áfram og fór frá þeim.
„Djöfuls frekja,” tautaði
Weston. Hann fór inn. „Við fáum
bráðum heimsókn,” sagði hann
við Mydland, „eða ég skal hundur
heita. Þetta var Kamov, trúlega
af þyrluskipi eins og Moskvu. Það
er best að við búum okkur undir að
einhver komi um borð. ”
Klukkustund síöar birtist á rat-
sjárskerminum depill sem merkti
hraöskreitt skip og fljótlega eftir
þaö þekkti Weston þaö í
kíkinum: rennilegt, áreitiö her-
skip meö auöþekkjanlegri rennu
og yfirbyggingu, krýnt loftneta-
kös.
„Kresta-flokkur,” sagði hann
kæruleysislega við Clifford sem
var uppi í stýrishúsinu. „Og fer að
minnsta kosti tuttugu hnúta. Því
hlýtur aöliggja á aðhitta okkur.”
„Geföu bara merki þegar þú
þarft á okkur að halda.”
„Hafðu ekki áhyggjur, við leik-
um á þá.” Weston setti á sig
gamla bláa derhúfu, kveikti aftur
í pípunni sinni og fór hring á
dekkinu til að gæta að hvort allt
væri með felldu. Þaö var það.
Þegar herskipið nálgaðist varð
hann kvíðinn, mundi eftir hvernig
annað rússneskt skip haföi einu
sinni tekiö slíka áhættu þegar það
var að fylgjast með NATO-æfingu
að það hafði rekist á breskt flug-
vélaskip, miklu stærra en það var
sjálft. Ef þessi kafteinn haföi þau
fyrirmæli að sýna norskum kaup-
skipum áreitni myndi hann meö
ánægju rekast á togara og vita að
jafnvel þó hann sykki myndi ríkis-
stjórn hans halda því fram að
þetta hefði verið togaranum aö
kenna.
Weston setti vélar Norðurljóss-
ins á hæga ferð áfram, togarinn
missti ferð þar sem hann ruggaði í
kólgunni. Nú var herskipiö í
fimmtíu stika fjarlægð og hann
gat greint yfirmennina í brúnni.
Sjómaöur dró upp litaðan fána.
Áður en hann gat svo mikið sem
séð hvernig hann var fór her-
skipiö fyrir stefniö hjá honum.
Það fór hraðar en togarinn. Hann
sneri stýrinu hart í bak, en viö-
brögðin voru of sein. Grár stafn
herskipsins gnæfði fyrir ofan hann
og með nístandi braki rákust
skipin tvö saman. Við áreksturinn
kastaöist Noröurljósið út á hliö
meö skelfilegu brothljóði í tré.
Andartaki síöar valt það til baka
og nerist utan í stálplöturnar í her-
skipinu, en vélar þess strokkuðu
vatnið hvítt meðan það fór aftur á.
Yfirmaður í frakka og með háan
hatt birtist á ytri hluta brúarinnar
með gjallarhorn.
„Hvaö eruð þið asnarnir að
gera?” hrópaði hann á norsku og
benti á fánann sem slóst til í
vindinum. „Þekkiö þið ekki
alþjóöleg merki? Ykkur var
skipað að leggjast að til eftirlits.”
„Þið hafið engan rétt á að
stöðva okkur,” hrópaði Mydland,
sem nú var líka kominn á dekk.
„Þið hefðuöu getað sökkt okkur.”
Hann steytti hnefann aö Rúss-
anum og var ekki að gera sér upp
reiöi.
Foringinn lét sem hann sæi
þetta ekki, horfði yfir Norðurljósiö
frá norska fánanum, sem hékk
máttlaus í skutnum, að netum og
trossum sem staflaö var upp
framan við lestina.
„Hvaö eruð þið að gera hér?”
spurði hann í gjallarhornið.
„Við erum á leið á veiöar,
andskotinn hirði þig.”
Enn svaraði foringinn ekki.
Annar kom til hans, lyfti mynda-
vél og tók nokkrar myndir.
„Kvartið við sendiráðiö ykkar
ef þið viljið,” kallaöi foringinn
niður. „Þið ættuð að gæta ykkar
betur á þessum slóðum. ’ ’
Hann hvarf inn í brúna og þeir
heyrðu gnýinn þegar hert var á
vélunum. Herskipið sveiflaðist frá
og yfirgaf þá.
Weston hallaði sér varlega yfir
bogna og brotna lunninguna og
reyndi að sjá skemmdirnar.
Timbrið, þar sem dekkið og
ski'okkuiinn mættust, var sprungiö
en ekki alveg fallið saman. Það
gat vel verið að leki væri kominn
undir yfirborðinu. Hann flýtti sér
aftur í gegnum káetuna, niður
stálhringina að vélarrúminu og í
gegnum dyrnar inn í lestina.
Þar inni var allt á ringulreið.
Föt og útbúnaður var á tjá og
tundri á gólfinu, haföi kastast af
hillum og kojum við áreksturinn.
Hvergi sáust merki um að vatn
streymdi inn. Mennirnir stóðu upp
við hliöar þröngrar lestarinnar,
horfðu þegjandi á Johnson sjúkra-
liða sem kraup við eina neðri
kojuna. Þar lá Clifford upp viö
dogg, andlitið í skugga. Þaö voru
ekki nema tvö rafljós sem lýstu
upp svæðið.
„Hvað er að?” spurði Weston.
„Majórinn datt, herra.” John-
son leit snöggvast við, hélt svo
áfram rannsókninni á vinstra fæti
Cliffords, sem hann var búinn að
klæða úr stígvéli og sokk.
Weston laut yfir þá. Hann sá að
ökklinn var afmyndaður og holdiö
virtist bólgiö.
„Brotinn,” sagði Johnson, þreif-
aði á beinunum með fingrunum.
Clifford gretti sig en sagöi ekkert.
„Það er líklega best aö ég bindi
um hann.” Hann teygði sig eftir
litlum bakpoka, dró fram málm-
kassa meö rauðum krossi ofan á
og rótaði í vandlega uppröðuðum
túpunum og kössunum þar í. „Ætti
að fara í gifs, en þaö er fyrir lækni.
Eg kann ekki að eiga við brot. Þú
þarftsjúkraleyfi, herra.”
„Það verður bara að bíða,”
sagöi Clifford meö erfiðismunum,
sársaukinn heyröist í rödd hans.
Hann leit á Weston. „Hver and-
skotinn gerðist?”
„Þeir sigldu á okkur. Af ásettu
ráöi.”
„Helvítin!” sagði Howard
Smith hátt í horninu þar sem hann
sat uppi í efri koju. „En það þarf
meira en herskip til að stöðva
þessa atlögu.” Hann talaði hátt
eins og til að leggja áherslu á
stjórnina sem hann tæki núna að
sér.
„Þaö var lóðið,” sagði Clifford.
„Heyrðu, liðþjálfi, lagaðu bara
þetta smávandamál svo aö ég geti
gengið. Heyrirðu þaö?”
Johnson hristi höfuðið. „Þaöget
ég ekki, herra. Þú getur ekki með
nokkru móti gengiö meö þennan
ökkla. Komdu bara viö hann, þú
getur fundið hvar beinið gaf sig.”
Clifford lyfti sér eins uppréttum
og hann gat fyrir kojunni fyrir
ofan, vatt sig til og frá þar til hann
náöi í fótinn. Svo rumdi hann.
„Ætli þú verðir þá ekki aö fara
meö strákana inn í fyrirheitna
landið, Howard,” sagði hann.
Hann ráðfæröi sig aftur við
Weston. „Það er eins gott að við
horfumst strax í augu við allar
óþægilegar staöreyndir. Gætu þeir
hafa grunað okkur? Eða er þeim
eðlislægt að sökkva togurum? ”
„Ég get mér til að þeir séu aö
minna öll norsk skip hér um slóðir
á að þeir eigi Barentshaf. Eða
halda það. Einfaldlega fanta-
brögð.”
„Ég vona sannarlega að þú
hafir á réttu aö standa.”
„Sovétmenn verða að hafa eftir-
44 Vikan 22 tbl.