Vikan - 31.05.1984, Blaðsíða 26

11 Spennusaga
MIRIAM LYNCH
Andlitsmynd
Henry Tolman komst upp meö
morð — honum fannst best að oröa
þetta þannig og hann naut þess að
hugsa þessi orð aftur og aftur. Aö
vísu nota aörir þessi orö, en þau
höfðu sérstaka merkingu fyrir
hann því aö hann haföi myrt mann
og komist upp meö það. Hann var
því hafinn yfir aöra menn, kominn
í hóp snjöllustu og greindustu af-
brotamanna — morðingjanna sem
aldrei voru sakfelldir.
Aðeins ein manneskja vissi
þetta. Louise, kona hans, haföi
veriö í setustofunni um kvöldið.
Hún haföi séð tvær skuggaverur á
svölunum, tvær fyrst, svo aöeins
eina.
Hann hafði myrt vegna Louise.
Hann var hræddur um aö ráöa
ekki viö Louise fyrst eftir aö hann
hrinti Scott Lansing út af
svölunum. Konur voru svo til-
finninganæmar og hún kannski
næmari en flestar því aö hún var
leikkona. Fyrst haföi hún látið
eins og annars flokks leikari. Hún
lék þetta allt — skelfingarsvipinn,
doöann, taugaáfalliö.
En Henry haföi náö yfir-
höndinni þegar lögreglan kom.
Lausnin var eiginlega sáraeinföld.
Hann sagöi að hún gæti ekki sann-
aö neitt. Ekki vildi hún komast á
forsíöuna meö myndum af þeim
Scott Lansing og láta gráöuga les-
endur gleypa í sig allt um ástar-
ævintýri þeirra Scott Lansings.
Svo varð hún aö taka tillit til
móöur sinnar. Gamla konan var
hjartveik og Louise vildi þó varla
gera nokkuö til aö móðir hennar
fengi hjartaáfall?
Það haföi veriö hagur aö
Louise. Hún var hálfringluö en
hún svaraði spurningunum
heiðarlega og þaö var gott fyrir
Henry.
Hún sagöi aö Scott heföi verið
niöurdreginn um kvöldið. Hann
hafði ekki fengið neitt aö gera
lengi, ekki einu sinni hlutverk í
sjónvarpinu. Hann haföi drukkiö
stíft bæði fyrir mat og meö honum
og annað fólk staöfesti að Scott
hefði verið farinn að drekka
mikiö.
Viö krufningu kom i ljós aö
hann haföi drukkiö töluvert um
kvöldiö — allt gekk Henry í
haginn.
Louise gat staðfest að Scott
heföi veriö þungbúinn og niður-
dreginn. Vinir hans vitnuðu að
hann hefði verið þunglyndur og ör-
væntingarfullur. Loks lýsti hún
því hvernig maöurinn heföi ráfað
eirðarlaus út á svalir. Hún minnt-
ist ekki að fyrra bragði á aö
Henry hefði elt hann út.
Þaö var ekkert um ljósmyndina
talað.
Það var ljósmyndin sem varö
kveikjan aö morðinu.
Louise sagöi að myndin væri
hvorki fugl né fiskur, ekkert
annað. Þetta væri allt sjúklegri
afbrýðisemi Henry aö kenna.
Þetta var stór andlitsmynd af
Scott sem brosti til aö laða aö
leikstjóra og umboösmenn. A
hana var ritað aö sið sumra
leikara: „Til aöalleikkonunnar —
meö fullri virðingu — alltaf og
alltaf og alltaf þinn þræll.”
Louise gat mótmælt þangaö til
aö hún varö hás. Hún gat reynt aö
skýra fyrir Henry hvað þetta auk-
nefni skipti litlu máli, að allir
leikarar segöu og skrifuðu svona
án þess að meina neitt meö því, aö
hún heföi aöeins leikiö á móti Scott
eitt sumar, farið nokkrum sinnum
út með honum að boröa og þau
veriö vinir.
En Henry mundi eftir ástarat-
riöunum á sviöinu, hvernig honum
haföi liöið kvöldiö sem hann horfði
á leikritið. Og Louise hafði hikaö
viö aö giftast honum — vegna þess
aö hún var hrifin af Scott? Eftir
brúökaupiö „leit” Scott of oft inn.
Louise gat talað eins og hún vildi
um að hann þæöi gjarnan ókeypis
mat og drykk. Afbrýöisemin nag-
aöi Henry þangaö til hann gat
varla þolaö viö.
Svo fann hann myndina í snyrti-
boröinu hennar, myndina af þessu
brosandi andliti og meö þessari
ógeöslegu tileinkun — og hann
vissi að hann yrði aö myröa Scott
Lansing.
Hann gat ekki losnað við þetta
andlit, sofandi eöa vakandi. Hann
sá þaö alls staöar, í mannþröng-
inni á götum úti, á skjánum, í
draumum sínum. Þaö stækkaöi
sífellt og eitraði líf hans þangaö til
ekkert var hægt annaö en drepa
eiganda þess. Þá gat þetta andlit
ekki ofsótt hann lengur.
Honum leið líkt og manni sem
veit aö hann er laus við krabba-
mein þegar lögreglan fór í síöasta
skipti. Hann hrópaöi til Louise:
„Því erlokið! Eghef losaömig við
Scott Lansing eins og hann heföi
aldrei verið til! Ég þarf aldrei aö
sjá hann eöa hugsa aftur um
hann! Ég er laus allra mála. Skil-
uröu þaö?”
Hún leit beint í augun á honum í
fyrsta skipti eftir aö hún komst aö
því aö hann var moröingi. Hann
gat ekki lesið neitt úr augna-
ráöinu. Hann vissi aö hún haföi
ekki náö sér. Kannski voru til-
finningarnar í hans garð frosnar.
En þaö myndi breytast. Hann sæi
um þaö. Nú var Scott horfinn og
þau gátu nálgast hvort annaö,
orðiö eitt eins og hann haföi alltaf
dreymt um.
Hún spuröi forvitnislega:
„Trúiröu þessu? Geturðu haldiö á-
fram aö lifa eins og í ekkert hafi
skorist? Þaö hlýtur aö koma aö
skuldadögum. Jafnvel fyrir þig,
Henry.”
Hann reiddist því aö hún var aö
eyðileggja sigurstundina. Hann
langaði til þess aö löðrunga hana.
„Hættu þessari prédikun,”
urraði hann. „Ég drap elskhuga
þinn eins og ég myndi drepa villi-
dýr sem ógnaði okkur. Það myndi
hver sannur karlmaður gera —
26 Víkan 22. tbl.