Vikan - 31.05.1984, Blaðsíða 27

það er elsta lögmál sem til er.
Hvaö ertu að tala um skulda-
daga?”
Þetta var í síðasta skipti sem
hún reyndi að sannfæra hann um
aö Scott Lansing hefði aðeins
verið vinur sinn, einn margra sem
hún heföi átt áður en hún giftist,
sá eini sem hélt áfram að vera
vinur hennar því að hann þarfn-
aðist hennar tilfinningalega þó að
maðurinn hennar væri ókurteis og
ruddalegur. Henry hafði útilokað
alla aðra því aö hann vildi eiga
hana aleinn.
Henry komst að því aö andlitiö
hvarf ekki frá hugskotssjónum
hans, ekki einu sinni eftir morðiö.
Hann hélt að hann myndi losna við
það eftir jaröarförina (þau sendu
blóm og sátu á höröum bekk eins
og syrgjendum sæmir).
Aftur og aftur sá hann andlitiö
og hann fór aö hugsa um hvort
einhverjar leifar væru eftir af
Scott, hvort eimdi einhvers staöar
eftir af honum. Hann leitaöi í dóti
Louise. Hann skoöaði alla minja-
gripi hennar og brenndi allar úr-
klippur sem hann fann frá leik-
árunum. Hann fann ekki andlits-
myndina.
Hann ætlaði aö sleppa sér þeg-
ar hann fann myndina ekki. Loks
heimtaði hann aö Louise segði sér
hvar hún væri. Hún svaraði því
rólega til að hún hefði hent henni.
Þá fékk hann smáfrið en svo of-
sótti andlitið hann aftur.
Var þessi eiröarlausi draugur á
ferli um íbúöina þar sem hann
haföi veriö myrtur? A svölunum á
tólftu hæð sem hann hafði hent
Scott út af? I setustofunni þar
sem Louise haföi horft á morðiö
framið?
Hugmyndin ásótti hann. Hann
varö að komast burtu, í annað um-
hverfi þar sem þau Louise gætu
gleymt því sem komiö hafði fyrir.
Hún vildi ekki leyfa honum að
koma við sig. Hún foröaöist hann,
virtist hafa viðbjóð á að hann
snerti hana. Hún var æ oftar hjá
móöur sinni eins og þar gæti hún
horfið aftur til æskudaganna.
Langt í burtu, hugsaði hann. Ég
verö að fara með hana langt í
burtu svo aö andlitið geti ekki elt
okkur.
Heppnin var með Henry.
Tækifærið kom skyndilega og á
góöum tíma. Honum var boðin
stöðuhækkun í annarri deild. Hann
varö að flytja til Chicago og fékk
þar meiri ábyrgð og mun meira
kaup.
Auðvitað mótmælti Louise
flutningunum fyrst. Hún vildi ekki
yfirgefa móður sína og þá fáu vini
sem hún átti enn í New York. Hún
vildi ekki sjá ókunnugt fólk og búa
í nýrri borg.
Henry kom meö bestu rök sem
hann kunni.
„Elsku gamla, gráhærða
mamma þín,” fussaði hann.
, ,Stálvírs svuntuböndin! ’ ’
„Hún er ekki hraust,” sagöi
Louise biöjandi. „Ég verö að
hugsa um hana. Eg get ekki skiliö
hana eina eftir.”
„Gleymdu ekki elskhuga
þínum og hvers vegna ég myrti
hann. Viltu segja henni frá því?
Eg skal gera það ef þú vilt það
ekki. Við komumst þá að því hvort
það hefur nokkur áhrif á
heilsuna.”
Hann sá á augnaráöinu hvaö
hún hugsaöi. Hún skildi loks að
hann myndi ganga svo langt ef
hún reyndi að breyta áformum
hans.
„Hvaö er þá meira aö segja?”
sagði hún vonleysislega. „Þú
verður að lofa því að ég megi
heimsækja hana oft.”
Hann lofaöi en þaö voru
innantóm orð. Þau vissu bæöi að
hún myndi aldrei snúa aftur, að
þetta væri upphaf nýs lífs. þar
sem þau yröu tvö ein.
Þau fóru frá New York í
rigningu um voriö. Henry var
gætinn ökumaður og bíllinn leið
lipurlega áfram í umferðinni. I
baksætinu voru alls konar smá-
hlutir sem Louise treysti
flutningabílnum ekki fyrir.
„Við sjáum landslagið þegar
styttir upp,” sagði Henry eftir að
þau óku yfir George Washington-
brúna. „Okkur liggur ekkert á. Eg
þarf ekki að byrja að vinna fyrr
en eftir viku. Við getum numiö
staðar hvar sem við viljum,
boröaö þegar við veröum svöng.
Þetta verður eins og önnur brúö-
kaupsferö, við tvö saman. Svona
hef ég alltaf viljaö hafa þaö. ”
Þaö fór hrollur um hana, hún
vafði kápunni fastar að sér og
svaraöi honum engu. Hann skildi
að hún þyrfti að fá tíma til aö
jafna sig. Það kæmi smátt og
smátt. Þá ætti hann allt —
peninga, góöa stöðu og konuna
sína einn. Núna var ekkert,
ekkert, ekkert eftir af Scott Lans-
ing. Nú var hann loksins laus allra
mála.
Þaö rigndi enn síðdegis. Ut-
sýnið var slæmt og vegirnir
sleipir. Henry beygöi af
þjóöveginum til að leita aö
gististaö. A hliöargötunni þurftu
þau aö aka á eftir vöruflutningabíl
með timbur. Meðan þau óku
margar mílur sáu þau ekkert
nema þennan risastóra, hæggenga
bíl framundan.
Henry varð óþolinmóður. Hann
formælti og flautaði hvaö eftir
annaö. Loksins hægði öku-
maðurinn ögn á bílnum og ók út í
kant. Henry steig á bensíngjöfina,
ók fram úr og beygði fyrir horn.
Blindandi ljós lagöi á móti
þeim. Bifreið kom beint á móti
þeim úr hinni áttinni.
Þessu lauk á andartaki —
ískrandi hemlar of seint, brothljóð
þegar Henry hentist út um fram-
rúöuna.
En hann dó ekki. Hann réð sér
ekki fyrir gleði. Fyrstu orö hans,
þegar Louise kom að rúminu
hans, voru: „Þú og þetta tal þitt
um refsingu! Samkvæmt réttlæt-
iskennd þinni ætti ég að vera dauð-
ur. En ég hef þetta af. Læknirinn
sagði þaö.”
Hann heyröi varla til sjálfs sín
fyrir umbúðum. En þetta var
satt. Orð læknisins höfðu hljómað
fyrir eyrum hans eins og fegursta
tónlist.
„Þetta er kraftaverk, hr.
Tolman, en þér hafið þetta af. Þér
verðið eins og nýr maður innan
skamms.”
Henry varö að endurtaka þessi
orð fyrir Louise þó að hann gæti
varla talaö. „Hann sagði að þetta
væri kraftaverk. Þau koma aðeins
fyrir dýrlinga, ekki ber-
syndunga! ” sagði hann.
Hún sagði honum að hætta að
tala. Seinna var hún oftar og oftar
hjá honum. Hún var róleg og mild,
eins og hún skildi loks hvers virði
hann var henni eftir að hafa næst-
um misst hann, sagði hann glaður
við sjálfan sig.
Auðvitað var leiðinlegt aö vera
á sjúkrahúsi. Hann varö argur
yfir margra vikna rúmlegu og oft
leiðinlegur við hjúkrunar-
konurnar, oröhvass við læknana.
Honum fannst þeir halda sér vilj-
andi of lengi, leyfa sér ekki aö
komast heim til konunnar.
Læknirinn, sem hafði annast
hann frá byrjun, sagöi honum loks
að nú færi þetta að verða búið.
„Þú kemst bráðum héðan. Hvaða
áhyggjur eru þetta? Konan þín sá
um aö þú héldir vinnunni. Þú get-
ur borgað reikningana með
sjúkratryggingunni. Þú gætir ekki
farið að vinna eins og þú lítur út.
Við veröum að gera eitthvaö viö
andlitsmeiðslunum. ’ ’
Þá fyrst fékk Henry að vita aö
andlitið á honum hafði skorist og
tæst við slysiö og aö hann yrði að
gangast undir lýtalækningar,
nema hann vildi að það færi um
fólk þegar það sæi hann.
Það var hans eina von.
Allir reyndu aö hugga hann,
segja honum aö lýtalæknar gerðu
kraftaverk núorðið, að hann fyndi
ekkert til, fengi engin ör og að
hann myndi líta nákvæmlega eins
út eftir aðgeröina og áöur.
Kannski læknarnir og
hjúkrunarkönurnar og jafnvel
Louise hafi haldið að hann væri
hræddur við hnífinn. Hann óttaðist
ekkert. Hann leit á sig sem ást-
mög guöanna, mann sem ekkert
gæti drepiö. Hann haföi komist
upp meö morð. Hann haföi lifað
þetta voðalega slys af. Hvers
vegna átti hann aö óttast smálýta-
lækningu?
Hann muldraöi við Louise þeg-
ar verið var að búa hann undir að
fara upp:
„Hvaö um kenningu þína um
glæp og refsingu?”
Svo beit hann á jaxlinn, á-
kveðinn í aö segja ekki orð fyrr en
hann vaknaöi eftir svæfinguna.
Hann var aðeins hræddur við eitt
— að hann segði eitthvað óvart
undir áhrifum lyfjanna.
Það fyrsta sem hann spurði
hjúkrunarkonuna um þegar hann
vaknaði var hvort hann heföi
röflaö mikið undir svæfingunni.
„Ekkieitt orð,”sagðihún. „Þú
varst hinn fullkomni sjúklingur.”
Það var nú það. Síðasta
áhyggjuefnið hvarf.
Louise var hjá honum þegar
þeir tóku umbúðirnar af. Hún
haföi komiö með spegil svo að hann
gæti séð árangurinn. Hún setti
hann í hönd hans á meðan
læknirinn og hjúkrunarkonurnar
stigu eitt skref aftur á bak til aö
dást að handverki lýtalæknisins.
Henry lyfti hendinni hikandi og
kom við mjúkt hörundið.
Læknirinn var að segja honum
hvernig hann ætti aö nota nýjan á-
burð þangað til að húöin yröi það
sem hann kallaöi „veöruö”.
„Því aö það er ekki hægt að
gera þetta aftur,” sagði hann.
„Svona verðuröu að vera.”
Henry muldraði eitthvaö
óþolinmóöur og lyfti speglinum.
Hann leit á nýja andlitið.
Þetta var eins og í martröð og
um leið og hann veinaði vissi hann
að Louise haföi ekki hent andlits-
myndScott Lansings.
Lýtalæknarnir höföu notað
hana þegar þeir voru að búa til
nýtt andlit á hann uppi í skurö-
stofunni.
Henry horfði á andlit Scott
Lansings í speglinum. l ma
ZZ. tbl. Vikan Z7