Vikan - 31.05.1984, Blaðsíða 38

Daglegt líf Dóru
Eg kom hjólandi neðan úr bæ.
Þetta var um hádegisbil á laugar-
degi, bjart í veöri þó að sólin næöi
ekki alveg að brjóta sér leið í
gegnum skýin. Eg var aö hugsa
um að vorið væri að koma.
Þegar ég beygöi upp Austur-
Farimagsgötu sá ég skódabíl sem
stóö utan við bílana sem
snyrtilega var lagt við gangstétt-
arbrúnina. Ég horfði á þennan bíl
og hugsaöi með mér að ég yröi að
krækja fyrir hann. Leit við til að
sjá hvort væru aö koma aðrir
bílar. Skyndilega, búmm. Ég
hafði hjólað rakleiðis aftan á
skódann. Hjólið sjálft slapp fram
hjá en sköflungur hægri fótar
lamdist af alefli utan í bílinn.
Bríkin á skottinu var hörð
viðkomu. Sársaukinn gífurlegur.
Ég staulaöist af hjólinu og
leiddi það fram hjá bílnum, af
götunni. Gamall karl með hatt
kom þjótandi út úr bílnum,
skoðaði hann áhyggjufullur en
sagði svo að allt væri í lagi, bíllinn
væri óskemmdur. Mér fannst
þetta eins og draumur, þaö var að
líða yfir mig.
,,Er eitthvaö aö?” spurði allt í
einu einhver. Ungur strákur stóð
við hliðina á mér. Honum hefur
líklega ekkert litist á útlit mitt. Ég
hristi höfuðið. „Nei, nei. Ég bara
hjólaði á þennan bíl og það var
dálítið sárt. Þetta líöurhjá.”
Strákurinn vildi hins vegar ekki
heyra annað en ég færi á slysa-
varðstofuna og léti mynda fótinn.
Spítalinn var rétt hinum megin viö
götuna, sá gamli gæti keyrt mig
þangaö á skódanum. Mér var svo
illtaöég lét undan.
Karl keyrði mig á spítalann og
skildi þar við mig. Ég staulaöist
meö harmkvælum inn. Spurði um
slysavarðstofuna. Var vísað inn í
lítiö herbergi þar sem fullt var af
fólki í hvítum sloppum. „Ég
meiddi mig,” sagöi ég aumlega.
„Hvaðkomfyrir?”
Ég varö vandræðaleg. „Eg
hjólaði á bíl, kyrrstæöan.”
Fólkinu í hvítu sloppunum tókst
aö vera alvarlegt í framan. Mér
var vísað inn og látin leggjast á
bekk, beöin að fara úr buxunum.
Ung og aðlaðandi kona í hvítum
slopp skoðaði fótinn, taldi viö
fyrstu skoöun aö hann væri ekki
brotinn en þó vissara að taka
mynd af honum til að gá. Rönt-
genlæknarnir væru hins vegar
uppteknir. Hvort ég gæti beöið?
Mér lá ekkertá.
Á meðan ég beið heyrði ég
starfsfólkiö borða hádegisverðinn
38 Vlkan 22. tbl.