Vikan - 14.06.1984, Qupperneq 19

Eleanor Hyde
ún gat með erfiðismunum þolað að sjá
Robert með annarri konu en alls ekki að
Robert sæi hana eina síns liðs.
fundiö til feimni um ævina.
Georgina var annaðhvort aö veröa
fertug eöa þegar orðin það. „Þú
stendur þig eins og hetja,” sagði
hún við Diane. „Farðu bara til
einhvers manns sem þér líst vel á
og segöu eitthvaö skemmtilegt við
hann.”
Diane leit yfir herbergið til aö
koma auga á einhvern mann sem
henni litist á. Enginn þeirra var
ljótur en allir voru þeir svo líkir að
það var eins og þeir væru marg-
burar. Hún valdi auðveldustu
leiðina og leit á manninn til
vinstri. Henni datt ekkert
skemmtilegt í hug svo að hún
sagði: „Sæll.”
„Sæl,” sagði hann. „Ég heiti
Mike. Enþú?”
„Diane.”
„Þetta er Jenny, Diane.”
Diane haföi ekki tekiö eftir
Jenny sem leit illilega á hana áður
en hún beindi athyglinni aö Mike.
„Segðu mér meira um tölvubún-
aðinn, hann er svo áhugaverður,”
sagði Jenny.
Fyrsta reglan var að tala aldrei
við mann sem önnur kona haföi
valið. „Afsakiö, ég þarf að ná í
öskubakka,” sagði Diane og hélt
hendinni fyrir aftan bak eins og til
að fela sígarettu. Hún hefði ekki
þurft þess. Mike var önnum kafinn
við að segja Jenny allt um tölvur.
Hávaðinn var mikill, samræður,
hlátur, ísmolar hristust í glösum
og tónlist allt frá ragtime til Cole
Porter — eitthvað fyrir alla, en
var þar eitthvaö fyrir hana?
Einhver?
Kannski hefði hún átt að fara en
hún haföi lofað að hringja til Mary
og segja henni allt um kvöldið.
Hvernig gat hún viðurkennt aö
hún hefði farið eiginlega strax?
Diane ákvað að fara inn á bað og
laga sig til.
Hún tróöst kurteislega fram hjá
fólki og opnaði dyrnar aö fata-
skáp. Eftir nokkrar tilraunir enn
komst hún inn á bað sem í voru
svanir í ýmsum myndum: úr
keramiki, úr gleri, á sturtutjaldi
og svanaljós yfir meðala-
skápnum.
„Kannski vinsamleg ábending
um það hvað gæti oröið úr ljóta
andarunganum,” sagði Diane við
sjálfa sig og sá að hún leit ekki vel
út. Klúturinn hafði losnað og
blússan var komin upp úr pilsinu.
Ljósmyndararnir voru vanir því
að Diane væri ekki alltaf eins og
fólk er flest en kannski haföi hún
gengiöof langt.
„Skapandi snillingar eru
yfirleitt óþrifnir,” var Robert
vanur að segja. Það var þegar
þeim leið vel. Seinna sagði hann:
„Ekki skil ég hvernig ein kona
getur útbíaö allt svona.”
En seinna hætti hann alveg að
gagnrýna hana því að þá var hann
aö safna atkvæðum fyrir þing-
kosningar, borðandi meö þessum
og hinum, í heimsóknum eða á
ráöstefnum eða haldandi ræöur
um náttúruvernd, friðun og konur.
„Hvaö um að halda ræðu um
verndun hjónabandsins?” spurði
hún hann í rúminu eitt kvöldið.
Robert var í bláum náttfötum og
með gleraugu og hann hélt viðutan
áfram aö skrifa hjá sér ræðuna
sem hann átti að halda á
góðgeröarsamkomu.
Þar yrði hin kona hans og
samstarfsmaður, Paula Schofield,
með honum; lagleg og einbeitt
hnáta. Diane varöaövísuaömæta
í vinnu á tíma sem hefði gert
óþægilegt fyrir Robert að taka
hana með sér en hann þurfti þó
varla að hafa Paulu með?
Paula minntist oft á kertaljós og
falleg matarborð sem þau Paul
sætu við eftir erfiöan dag. Diane
hugsaði um þessi boð þegar hún
sat ein heima og borðaði jógúrt
eða epli. Robert kom örþreyttur
heim. Út af kosningabaráttunni
eða eftirPaulu?
„Ég spuröi bara hvernig þetta
væri með okkur, ’ ’ sagði Diane.
„Eg er að reyna að einbeita
mér. Þú getur að minnsta kosti
þagað ef þú getur ekki hjálpað
méríbaráttunni.”
Diane baröi í svæfilinn og
óskaði þess að það væri Robert
eða Paula. „Ég hef hjálpað þér.
Ég hélt bara að þú vildir ekki sjá
mig eins og Paula hengir sig í þig
og hvíslar ástaroröum aö þér.
Sennilega heldur fólk að hún sé
konan þín.”
„Hún var að hvísla ráðlegging-
um að mér, ef þú vilt vita það. Þú
ert sífellt að rægja Paulu. Hún
stendur þó með mér. ’ ’
„Hún verður sífellt við hlið þér
ef þú sigrar,” sagði Diane ekki.
í þess stað sagði hún: „Ég vona
að þú tapir.” Um leiö og oröin
hrukku af vörum hennar óskaði
hún aö þau hefðu aldrei verið
sögð.
„Það kemur mér ekki á óvart.
Þú vilt vera númer eitt í fjöl-
skyldunni.”
24. tbl. Vikan 19