Vikan - 20.12.1984, Qupperneq 13

imi hef ég futta sjón
— segir Leifur Magnússon hijöðfærasmiður
Texti: Sigurður Hreiðar
Myndir: RagnarTh.
Með Þóru og Kristni úti í garðinum.
spratt allt saman af því aö það
voru teknir úr mér hálskirtlar og í
kringum þaö var svo mikill sóöa-
skapur að það hljóp illt í. Ég hugsa
afskaplega sjaldan um það. En
þegar ég geri það get ég oröið
gramur — því þetta þurfti ekki aö
komafyrir.”
„Þetta hefur náttúrlega verið
helvítis kjaftshögg fyrir átta ára
pjakk — og hann sprækan.”
„Já. Það var það. Það breytti
mínum högum ansi mikiö. Það
var, að minnsta kosti til aö byrja
með, alveg tekið fyrir þá leiki sem
ég hafði stundað með félögum
mínum heima á Akranesi, í fjör-
unni, skak, sigla bátum og annað
slíkt. En þetta voru góðir
kunningjar og við fórum fljótlega
að stunda þessa sömu leiki eða
svipaða. Ef þaö var langt yfir á
næsta stein, sem maður var vanur
að stökkva, þá hjálpuöu félagarnir
manni. Samt hitti maður ekki allt-
af — en lét það ekkert á sig fá. Það
var allt betra en sitja aðgerðalaus
heima.”
„Hvernig var skólagangan?”
„Ég byrjaði á að fara í blindra-
skólann hér í Reykjavík en sú
skólaganga varð stutt. Ég hafði
aldrei farið að heiman fyrr og það
varð dálítið erfitt. Á gagnfræða-
skólastiginu sat ég í tímum í skól-
anum heima og fylgdist með og
reyndi það sem ég gat. Svo þegar
ég fór til Bandaríkjanna 1963
þurfti ég að byrja á byrjuninni.”
„Hvernig stóð á ferð þinni þang-
að?”
„Það kom í ljós að ég var músík-
alskur. Þaö hafði engum manni
verið ljóst áður en þetta gerðist.
Þá fór ég að grípa í hljóðfæri sem
ég náði í. Það var til píanógarmur
heima. Og meðan ég lá á Vífils-
stöðum, þar sem ég fékk mína
lækningu á heilahimnubólgunni,
var þar maður með harmóníku —
og mér þóttu það afskaplega fall-
egir tónar. Mig langaöi afskap-
lega í svoleiðis hljóðfæri og
byrjaði með munnhörpu. Svo, jól-
in sem ég kom heim, fékk ég
harmóníku frá frænku minni í
jólagjöf, átta bassa harmóníku,
tvöfalda.
Ég fikraði mig áfram sjálfur
meö öll þau hljóðfæri sem ég spil-
aði á. En svo fór ég seinna í píanó-
tíma, 1960, hjá Hauki Guðlaugs-
syni sem kom á Akranes sem
kirkjuorganisti og síðan tók hann
við tónlistarskólanum. Hann
plantaði þessari hugmynd í koll-
inn á mér, að stilla píanó. Ég hef
alltaf haft mikla ánægju af allri
handavinnu og svo fór hann að
segja mér frá mönnum úti í
Þýskalandi, þar sem hann lærði,
sem unnu við að stilla píanó og sáu
45. tbl. Vikan 13