Vikan - 04.04.1985, Blaðsíða 19

I
honum dytti í hug að bjóða henni
uppá.
Stundum þegar konan beið
svona hugsaöi hún um hvernig
aðrir lifðu. Var einhver önnur
kona sem bjó við svona vítahring?
Hafði hún lært að sniðganga ná-
granna á götunni? Hafði hún
fundið ástæðu til að búa ennþá
með manni sem þjáðist af sjúk-
dómi sem batt hana honum, jafn-
vel meðan sálin öskraði á frelsi?
Frelsi. Hún þurfti aðeins að
pakka niður í tösku og ganga út...
Nú staröi hún á hurðina. Stundum
óx hún í augum hennar og henni
fannst hún vera föst í gildru á bak
við vegg sektarinnar sem aftraði
henni frelsis.
„Mamma!” Fimm ára gamall
sonur hennar stóð fyrir framan
hana og nuddaði þreytt andlit sitt
með litlum hnefa. Hún tók hann í
arma sína og hann kúrði sig upp
að henni. Hún bar hann varlega
upp stigann, talaði hvíslandi og
strauk hár hans. Hann var
næstum sofnaður þegar hún lét
hann aftur í rúmið.
Þegar hún ætlaði að fara kallaði
sonur hennar til hennar. „Uss,”
hvíslaði hún.
„Ertu að bíöa eftir að pabbi
komi heim?” spurði hann.
Dökk augu hans leituðu hennar
yfir herbergið og drógu hana aftur
að rúmstokki hans. í þeim sá hún
speglast sinn eigin ótta og
óöryggi; og einu sinni enn fannst
henni hún yfirbuguð af ábyrgð-
inni. Var það réttlátt að láta
barnið verða vitni að sjálfs-
eyðileggingu fullorðins manns?
Var það réttlátt að svipta hann
föður sínum? Hún vissi svarið:
Hún var bölvuð ef hún gerði það
og bölvuð ef hún gerði það ekki.
„Já, ég er að bíða eftir pabba.
Faröu nú að sofa.” Rödd konunn-
ar var hol en bamið hennar kúröi
og fór aftur að sofa.
Mjólkurflaska datt og brotnaði.
Hún stóð efst í stiganum og hlust-
aði á hann basla við að opna
dyrnar. I stað óttans var nú komin
vitneskjan um að það sem var að
fara að gerast var óhjákvæmilegt
og að biðinni var lokið. Konan
gekk sjálfsörugg og róleg til
mannsins sem beið eftir henni,
þarna neðst í stiganum.
Þegar hann sló hana rétti hún út
hönd til hans. í myrkrinu gat hún
aðeins séð útlínur andlits hans;
fingur hennar snertu vanga hans
og struku burt tárin sem streymdu
úr augum hrædds barns.
ENDIR
14. tbl. Vikan 19