Vikan - 16.07.1987, Blaðsíða 36

Ég ókjör á ömmu að þakka,
hún kunni á litla krakka,
gaf þeim griljón pakka,
ég gleymt því aldrei fæ.
Bænunt alltaf ann ég,
ömmu þakkir kann ég.
Hreina hamingju fann ég
í heimsins ljótasta bæ.
„Ég var skírður þegar ég var fimm eða sex
ára og fékk sjálfur að velja mér nafnið Sverr-
ir. Ég var hreinlega spurður að því hvað ég
vildi heita. Nafnið er tilkomið af því að ein-
hver stakk upp á því og mér líkaði það vel
og ákvað að héðan í frá nryndi ég vilja heita
Ég átti víst að verða
norrœnufrœðingur eða
eitthvað álíkagáfulegt.
Sverrir. Þangað til mér hlotnaðist nafnið
Sverrir var ég kallaður Láki, eftir sögupersónu
í barnabók sem var víst nokkuð hrekkjótt.
Lákanafnið festist við mig vegna þess að ég
var farinn að hrekkja fólkið í nágrenninu
þegar ég var þriggja, fjögurra ára gamall.
Kannski hefði ég frekar ált að taka mér það
nafn. Eftirnafnið Stormsker tók ég mér þegar
ég var orðinn eldri, ég var hreinlega ekki sátt-
ur við að vera Ólafsson, mér fannst það
hversdagslegt og leiðinlegt."
Tónlistin náði snemma tökum á honurn,
hann segist hafa verið í tónlist allt frá þriggja
ára aldri; fyrsta lagið, sem hann samdi, samdi
hann í kringum sjö ára aldurinn. „Þá fór ég
að þjösnast á pianóinu eins og vitlaus maður.
Það var bara venjulegt popp, bítlagarg, eins
og húsmæðurnar kölluðu það." Annars segir
hann að tónlistaruppeldi sitt hafi farið mjög
prúðmannlega fram. Hann er ekki skriftlærð-
ur tónlistarmaður: „Ég hef allar götur samið
flest af lögunum mínum á píanó, það eru ein-
ungis nokkur lög sem ég hef sarnið á gítar.
Það er hins vegar orðið nokkuð langt síðan
ég hef sest við píanóið eða um það bil eitt
og hálft ár. Astæðan er sú að það kentur allt-
af lag þegar ég fer að glamra á það. Þá þarf
maður að vera að taka upp og eyða spólunt.
Jæja, en sem betur fer var aldrei neinni tón-
list prangað inn á mann í uppvextinum. Pabbi
er til dæmis alveg vita laglaus og hefur enga
tónlistarhæfileika frekar en gagnrýnendur
blaðanna en mamma er á kafi í sönglisl, fer
á kóræfingar þrisvar í viku."
Að loknu gagnfræðaskólaprófi fór hann i
Ármúlaskólann og þaðan í Fjölbrautaskólann
í Breiðholti. „Alls var ég tvö ár í framhalds-
skóla. Þá gerði ég það upp við mig í eitt
skipti fyrir öll, í ónáð foreldra og skyld-
menna, að þessu helvíti skyldi ljúka á stund-
inni. Þá fékk ég köllun líkt og Kristur fékk á
sínum tíma, nema hvað mín köllun fólst í því
að gerast tónlistarlegur trúboði. En það var
eins og öll ættin væri í snörunni, henni fannst
svo hræðilegur missir að besta syninum."
- Settir þú þá upp dökku gleraugun og
gekkst út í lífið?
„Það má eiginlega segja það, þó ég nruni
nú ekki hvernig þau voru á litinn á sínum
tíma. En þetta var hræðilega leiðinlegur tími
sern ég var í skólanum og mánuðurinn þar á
eftir, ég held rneira að segja að hann hafi ver-
ið erfiðari en þau tvö ár sem ég var í skólanum.
Þetta var bara kjarnorkusprengia á alla ætt-
ina. Ég held að nú fyrst sé pabbi orðinn
dökkhærður aftur, eftir að hafa verið grá-
hærður í mörg ár, og jafnframt held ég að
ættin sé farin að átta sig á þessu hörntulega
fósturláti. Ég átti víst að verða norrænufræð-
ingur eða eitthvað álíka gáfulegt.
Síðan ég hætti í skólanunt hef ég að mestu
lifað á nrúsíkinni og það bara góðu lífi. Þó
tók við urn tíma þetta hversdagslega atvinnu-
leysi, síðan skurðgröftur, frystihúsavinna,
afgreiðslustarf í bókaverslun og þetta venju-
lega. Ég gæti skrifað fimm binda skáldsögu
innan við þrítugt sent fjallaði urn þessa
ómerkilegu vinnu sem allir eru i. Svo fór ég
að spila á Pöbbnum. Annars er ekkert merki-
legt við þetta, nema þá kannski spilamennsk-
una á Pöbbnum, hún var leiðinlegri en gengur
og gerist. Þetta var sex tíma verk á hverjum
degi og alveg fram á nótt í sex mánuði. Eigin-
lega þurfti ég hálft ár á eftir til að jafna mig
eftir að ég var hættur. Ég var í því að spila
það sem fólkið vildi helst hlusta á, lög eins
og Kátir voru karlar, Kátar voru kerlingar,
My Bonnie is over the Ocean og alla þessa
görnlu, lúnu slagara. Það er óskaplega leiðin-
legt að upplifa martröð í vöku. Ástæðan fyrir
því að ég hélt þetta út í hálft ár var að ég
fékk ekki neina aðra vinnu. Svo fór ég að
spila á Aski, þar spilaði ég „lyftutónlist". Þá
var ég ungur maður í hvítri skyrtu og svörtum
fötum en ég varð að vera svoleiðis til þess að
fá að éta á staðnum. Maður varð að skera
sig út úr þessum bjálfum sem sóttu staðinn,
sem voru nú ekki margir."
Hvað urn þína eigin tónlist á þessum
tíma?
„Þetta hafði alls ekki slænt áhrif á minn
tónlistarferil, ég þroskaðist auðvitað ekkert
því eins og ég hef sagt:
Það vex sent vaxið getur
þó verði ei til nyts.
Flestir komast til ára
en fæstir vits.
Ég held að fólkið á elliheimilunum sé alveg
eins vitlaust og fóstrið í mögum mæðranna.
Þetta eru allt sömu andlegu krypplingarnir.
Mér fannst raunar tilbreyting að koma heim
og fara að spila skemmtilega tónlist, þá meina
ég tónlist eftir sjálfan mig. Ég er uppáhalds
lagasmiður og tónlistarmaður sjálfs mín," seg-
ir Sverrir og lítur á nrig til að athuga við-
brögðin. „Tvímælalaust," segir hann og
þagnar en bætir svo við: „Ég var rekinn af
Aski, stuttu seinna fór staðurinn á hausinn,
og það sama gerðist með Pöbbinn eftir að
þeir ráku mig. Þetta jók sjálfsálitið til rnuna,
það var eins og staðirnir gætu ekki án ntín
verið," segir Sverrir og hlær og segir síðan:
„Nei, ég segi svona.
Meðan ég var á Aski henti ég mér út í
Hljóðrita og fór að taka upp Hitt er annað
mál, klámplötuna. Þá hélt ég að ég væri kom-
inn í tryggt starf en það var nú alger misskiln-
ingur þvi það er ekkert til sem heitir trygg
atvinna í mínu tilfelli. Það er ekki til það starf
sem ég hef ekki verið rekinn úr. Það var til
dæmis árátta mín, þegar ég var að grafa skurð-
ina úti á Nesi, að hlaupa inn í Félagsheimili
og fara að spila á píanóið. Ég var þar kannski
lengur en góðu hófi gegndi. Hann var orðinn
svolítið þreyttur á þessu, verkstjórinn. Þegar
ég var í Bókabúð Máls og menningar var ég
að hygla gömlum konurn servíettum og kert-
unr og svo átti ég það til að líta í skemmtileg
klámblöð eins og Hustler og Penthouse, svo
var maður kannski ekki þolinmóðasti af-
greiðslumaður í heimi. Það er furðulegt að
ég skuli vera að fjölyrða um atvinnu, það er
eins og hún skipti einhverju máíi. Hver og
einn verður náttúrlega að vinna fyrir sér en
ef menn eru í leiðinlegum störfum þá ættu
þeir ekki að vera að kjafta um þau.
Skemmtilegasta vinna, sem ég hef verið í,
var þegar ég var á atvinnuleysisbótum hjá
Félagsmálastofnun Reykjavíkurborgar, þá
þurfti ég bara að mæta í vinnuna á útborgun-
ardögum."
- En ert þú ekki í draumastarfinu í dag?
„Þetta er ástríða og veruleiki frekar en
draumavinna. Ég skal að vísu játa að þetta
er stórskemmtilegt og í rauninni gæti ég ekki
hugsað mér annað starf. Ég hef haft tónlistina
að aðalstarfi síðastliðin þrjú ár en eflaust verð-
ur þetta nteð tímanum alveg þrautleiðinlegt.
Fyrir flesta er erfitt að skipta unt vinnu en
fyrir mig ætti það samt að vera einfalt. Innan
átta ára ætti ég að vera búinn að gefa það
út sem ég þarf að koma frá mér. Það að semja
texta og semja lög er nákvæmlega sarni hlutur-
inn og fara á klósettið, ntaður er bara að
gera þarfir sínar. Ég ætla að vona að ég fái
einhvern tímann tónlistarlega hægðatregðu,
þá ætla ég að snúa mér að því að skrifa bæk-
Maður varð að skera
sig út úrþessum bjálf
um sem sóttu staðinn,
sem voru nú ekki
margir.
ur - skrifa feita doðranta urn vísindi, lisir og
heimspeki á líðandi stund og einhvern skáld-
sagnaþvættingeða kannski fleiri ljóðabækur.
Annars hef ég svo gígantískan áhuga á tón-
list urn þessar mundir og sennilega aðrar
mundir einnig. Ég hafði ntikinn áhuga á Ijóð-
list þegar ég var átján ára, þá gaf ég út
ljóðabók. Þá var ég búinn að rápa á milli
ÁB. Máls og menningar og allra þessara út-
gáfufyrirtækja en hitti loks á þennan bráðgáf-
aða rnann, Þorstein Thorarensen, og hann tók
útgáfuna að sér. Eini gallinn var að bókinni
var óhernju illa dreift. Bókin, sem hét og heit-
ir Kveðið í kútnum. fékkst í rauninni aðeins
36 VIKAN 29. TBL