Vikan - 16.07.1987, Blaðsíða 39

þess vegna sem ég dæmi landa mína heimska
því í þau fáu skipti, sem ég tala við þá á dag-
inn, verð ég alltaf fyrir vonbrigðum með
gáfnafarið. Ef ég færi að líta í minn andlega
spegil á daginn þá kæmi kannski í ljós að ég
er síst betri.“
Það er farið að líða að lágnætti og allt í einu
förum við að ræða um átrúnaðargoð. Sverrir
átti sín átrúnaðargoð eins og aðrir unglingar,
þau komu og fóru, _sum stöldruðu raunar
lengur við en önnur. „Ég hafði gaman af ótrú-
legustu fávitum. Ég held meira að segja að
mér hafi þótt gaman að Dentis Russoes. Bítl-
ana filaði ég alveg í klessu en það er nú raunar
einhver eilífðar festi í þeim, einhver ódauð-
leiki. En þetta voru öngvir dýrlingar. Ég bjó
til mínar eigin trommur úr Mackintoshdollum
og reyndi að líkjast Ringo. í ljóðlistinni átti
ég afgerandi fyrirmynd sem var Davíð Stef-
ánsson frá Éagraskógi. Hann umturnaði
innanstokksmunum sálarinnar. Davíð höfð-
aði kannski til einhverrar rnjög hallærislegrar
- vera einn um það að
geta fyllt upp íþetta
sálartóm sem er í
hverjum einstaklingi.
rómantískrar stemningar í sálartetrinu. Þau
ljóð hans, sem höfðuðu mest til mín, voru
þessi ljóð sem voru þrungin einhverjum hrein-
leika og heiðarleika. Ég féll fyrir þeim bæði
málfarslega og hugsanalega. Annars þarf fólk
alltaf að vaxa upp úr öllu; eftir að hafa verið
með Davíð andlega á föstu í fimm ár fór ég
yfir í betri skáld, til dæmis Stein Steinarr sem
ég er nokkuð sannfærður um að sé besta skáld
sem hefur verið uppi á íslandi. En það er rétt
að allir hafa þessar fyrirmyndir sem þeir vinna
út frá, án efa. Ég myndi kalla sögu mína
þroskaleysissögu; fólk þroskast óskaplega lítið
á-lífsleiðinni, svona allavega á stærri mæli-
kvarða. Maður fer kannski að lesa Halldór
Laxness í staðinn fyrir Alistair Mclean. En í
rauninni held ég að það sé ekki svo mikill
munur, Laxness er jú miklu betri rithöfund-
ur, það vita allir, en á milli þeirra er ekkert
hyldýpi, ekki frekar en á milli rottu og katt-
ar. Menn taka sér fyrirmyndir, gera sér
drauma um þær og lif þeirra og segja: svona
ætla ég að verða. En þegar maður kemst svo
í sömu stöðu og átrúnaðargoðið þá skiptir
það engu máli. Þá sér maður að þetta er ekki
eftirsóknarvert, hefur ekkert raunverulegt
gildi frekar en nokkuð annað sem maðurinn
stefnir að, þó er það markmið hvers um sig
sem heldur manninum gangandi. Draumur
hvers manns er svo glær. Þá er það þessi
heimsfræga staka úr kútnum mínum:
Óljós draumur djúpt í hvers manns geði
drífur áfram lífið fært í hlekki.
Vonin eftir varanlegri gleði
er varanleg en það er gleðin ekki.
29. TBL VIKAN 39