Vikan - 16.07.1987, Blaðsíða 38

í Eymundsson og Máli og menningu. Ég hef
ekki hugmynd um hvar hún fæst núna, nema
hvað útgáfufyrirtækið Fjölvi hlýtur að vera
mað hana einhvers staðar niðri í skúffu. Ég
held að hluti af ástríðunni við að skrifa sé að
fá hújmæðurnar í vesturbænum til að hneyksl-
ast: Ég verð í tónlist næstu sjö til átta árin,
ekki sem einhver barinn þræll heldur
ánægjunnar vegna.“
- Breytir þú verkum þínum mikið frá fyrstu
gerð?
„Ég breyti lögunum mínum nánast aldrei
frá fyrstu gerð. Þórður er eitt af örfáum lögurn
sem hafa breyst frá fyrstu gerð. Ég bætti í það
viðlaginu um það bil hálfu ári síðar. Þetta
kemur í einni striklotu, það tekur í rauninni
aldrei lengri tíma að semja eitt lag en tekur
að flytja það.“
- Við þögnum bæði, ég veit ekki almenni-
lega hvað ég á að segja næst en verður hugsað
til þess að Sverri hefur orðið tíðrætt um fiflsku
mannkynsins. Ég ákveð því að spyrja í hvern-
ig heimi hann lifi, sjálfs sín eða annarra:
„Maður kemst ekki hjá því að lifa í heimi
annarra en um leið er vitanlega ekki hægt að
komast hjá því að lifa í heimi sjálfs sín. Það er
í rauninni hálfgrátlegt hlutskipti fyrir hvern
mann að lifa i heimi annarra en númer eitt,
tvö og þrjú lifir fólk í þeim heimi, hvort sem
því líkar betur eða verr.
Ég uni mér best í samvistum við sjálfan
mig þegar allt kemur til alls. Ég tel að ég sé
í góðum félagsskap þegar ég er með sjálfunt
mér. Ég tengi það ekki neinum tíbetskum
jógatendensum að ég sé eitthvert fjallagúru
með krosslagða fætur, heldur þykir ntér mjög
þægilegt að vera útaf fyrir mig. Það er hægt
að vera einn án þess að vera einmana. Ég er
aldrei einmana þegar ég er einn, aftur á móti
get ég verið alveg óstjórnlega einmana innan
um fjölda fólks. Mér leiðist fólk yfirhöfuð,
með aragrúa undantekninga að vísu.
Að vera í sátt við sjálfan sig og vera sjálfum
sér nógur tel ég fágætan kost - vera einn urn
það að geta fyllt upp í þetta sálartóm sem er
í hverjum einstaklingi. Ég hef tekið eftir því
að fólk, sem er sífellt á þönum frá einu boði
til annars, er sífellt að leita að einhverju til
að fylla upp i sálartómið. Það fólk er yfirleitt
voðalega einfaldar manneskjur vegna þess að
það gefur sér sjaldnast tíma til að hugsa;
menn hugsa ekki í fjölmenni. Ég sæki náttúr-
lega þessa skemmtistaði urn helgar en iðulega
er maður alveg jafntómur þegar komið er út
af skemmtistöðunum, hafi maður verið tómur
þegar maður fór þangað á annað borð. Það
kemur aldrei neinn heim fullur af skemmtistað
nema í líkamlegum skilningi, það er að segja
blindfullur.
Megnið af því sem fólk les og heyrir er
óttalegt bull, ef til vill eins og það sem ég hef
verið að þylja. Það er hægt að lesa stórmerki-
legar greinar eftir hina og þessa karla en þegar
allt kemur til alls þá eru þær lítið merkilegri
en þegar fólk segir á skemmtistöðum: Hæ,
hvað segir þú, ert þú ekki hress? Maður vill
fá eitthvað krefjandi, eitthvað sern reynir á
heilasellurnar. Én það er sjaldgæft að fólk
krefjist einhvers af manni í samræðum, nema
einhverjir góðir kunningjar. Yfirleitt er fólk
það lokað að það getur ekki tjáð sig um neitt
annað en himininn, sólir og blóin. Það verður
þvi að sækja í bækur einhverra stórmerkra
rithöfunda ef fólk vill fá eitthvert fóður fyrir
þær gráu. Og í rauninni er það miklu
skemmtilegra en þetta eilífðar froðusnakk.“
- Nú talar þú um það að þér þyki gott að
vera einn með sjálfum þér, hvernig finnst þér
þá að koma frain fyrir fjölda manns?
„Það finnst mér gaman. Einhvern tímann
minnir mig að Ragnhildur Gísladóttir hafi
sagt í viðtali að hún hafi fengið kynferðislega
fullnægingu við að koma fram; ég hef að vísu
aldrei orðið fyrir þesskonar áreitni, því er nú
helvítis verr. Það er í rauninni óstjórnlega
gaman að korna frarn en svo koma þeir tímar
að ég fæ nóg og vil fara að gera eitthvað
annað. Ég er að fara í sex vikna ferð um
landið og kvíði henni rnikið. Ég veit hreinlega
ekki hvort ég verð með fullum sönsuin eftir
fimmtán daga, fæ líklegast alveg upp í kok,
eins og á Pöbbnum í gamla daga. Þó að ég
sé að spila lög eftir ^jálfan mig verð ég leiður
á þeim líka. Það hættir að vera tilbreyting i
þessu en tilbreytingin er ntinn mótor. Én svo
fer ég í frí tíunda ágúst, brermi til Svíþjóðar,
Þýskalands og Portúgals. Ég fer náttúrlega
til Svíþjóðar til að fá fullkomið antípat á þess-
urn þakrennuöpum sem þar búa."
- Fyllistu aldrei fyrirlitningu á því sem þú
semur?
„Ef ég fengi fyrirlitningu á eigin verkurn
fengi ég urn leið fyrirlitningu á sjálfum mér
því það semur enginn öðruvísi en hann er.
Það yrkir heldur enginn öðruvísi en hann er.
Lögin og ljóðin eru manns eigin krógar. Hing-
að til hef ég ekki séð eftir neinu af því sem
ég hef gert eða sagt og kent ekki til með að
taka neitt af því aftur. Það eru öngvir höfund-
ar eins aumkunarverðir og þeir sent fara að
afsaka eigin verk. Höfundarverk eru ekkert
annað en dagbækur. Þegar ég fer að glugga
Það er ekki til það
starf sem ég hef ekki
verið rekiim úr.
í eitthvað á efri árum kemst ég kannski að
því að eitthvað af því sent ég hef gert þyki
mér hörmulega lélegt en þá segir ég bara:
Svona var ég á þessum aldri. Það ætti að
naglfesta þá menn á krossi sent ekki geta það.
Öll mín ljóð eru næturljóð og lögin lang-
flest líka. Ég vil helst vera laus við skarkala
dagsins; því hef ég komið mér upp þeirri venju
að sofa á daginn og vaka á nóttunni. Ég fæ
fleiri stemningar í kollinn þegar ég er einn og
myrkrið eitt ríkir úti. Myrkrið eitt útaf fyrir
sig kveikir Ijós í huga mínum. Raunveruleik-
inn fær á sig skýrari rnynd á nóttunni. Þú
færð lífið í fókus þegar þú ert einn með sjálf-
unt þér í kyrrð og ró, dagurinn er bara til
þess að hlaupa í banka og ergja sig yfir kaup-
mönnum og Ieiðinlegum búðarlokum. Það er
ekki hægt að hugsa á daginn. Það er kannski
Draumur hvers manns er svo glær.
38 VIKAN 29. TBL