Vikan - 16.07.1987, Blaðsíða 8

ari plánetu. Hjartastöðin hefur orðið eftir
agnarsmá, jákvæðar, skapandi tilfinningar
manna og hið góða hefur ekki þróast í sam-
ræmi við hugvitið. Við vitum hvert stefnir að
öllu óbreyttu. Að nota háþróaða hugsun okk-
ar og greind til þess að úthugsa drápstæki,
það er lyginni líkast. Það er hreint lífsspurs-
mál fyrir áframhaldandi mannlíf á þessari
plánetu að manneskjurnar komi hjartastöðv-
um sínum í lag,
BLM.: En hvað vakir fyrir þér með Sjö
spegilmyndum? Ég veit að listamaður á auð-
vitað aldrei að þurfa að svara slíku:
MESSIANA: Það sem vakir fyrir mér er
það sama og hlýtur að vaka fyrir mörgurn
öðrum listamönnum, að tjá það sem ég trúi á
í lífinu, meðvitað og ómeðvitað, og um leið
að leita svara við grundvallar-tilvistarspurn-
ingum. Ég er í þessu verki að reyna að fást
við hluti sem hafa lengi legið mér á hjarta og
ég hef áður nálgast eftir öðrum leiðum. En
hins vegar varð tónlist Patricks Kosk hin
raunverulega kveikja að verkinu. það sem
kom mér til að skrifa nákvæmlega þetta hand-
rit. Það var reyndar kvikmyndahandrit í
byrjun en þróaðist yfir í þetta sem það er
vegna þess að leikhúsið er nú einu sinni minn
miðill.
Tónlist Patricks er svo gjörsamlega óháð
tíma og rúmi, hún er svo kosmísk, að mig
langaði að segja með hennar hjálp dæmisögu
um þroskaferil manns.
Ég hef reynt að vinna með leikurunum,
flautuleikaranum, Ijósahönnuði og að sjálf-
sögðu með tónskáldinu sem skapandi og
virkum listamönnum í vinnslu verksins. Sam-
an höfum við leitað að réttum lausnum innan
ákveðins ramma sem tilfinningin leiðbeinir
manni með. Það sem við höfum haft að leiðar-
ljósi er hvort hlutirnir gangi upp, virki, án
þess að grunnhugmynd verksins sé ógnað.
Síðan verður verkið að fá að þróast og lifa
sínu eigin lífi. Leikarinn er skapandi listamað-
ur en fráleitt ekki bara túlkandi, hann vinnur
með allar sínar tilfinningar, hugsun og lík-
ama. Persónurnar verða þeirra eigin, á meðan
þær eru trúar verkinu. Eg er spegillinn sem
horfi á þau. Dansarnir voru heldur ekki samd-
ir fyrirfram, þeir brjótast út úr verkinu af
nauðsyn. Ég vinn ekki eftir formúlum heldur
innlifun. Ég læt hlutina fæðast, síðan getur
maður túlkað og krufið.
Ég geng upphaflega út frá ritúalinu, helgi-
leiknum, sem formi en hvað uppbygginguna
varðar hefur þetta þróast í þá átt að tónlistin
og tónlistarflutningurinn rnynda einhvers
konar ramma um söguna en flautuleikarinn
er ritúalmeistarinn og skapar í raun og veru
þennan ramma um leið og hann er ramminn
sjálfur. Hann á það síðan til að skjótast út
undan sér í verkið eða út fyrir sjálfan sig en
verkið fyllir smátt og smátt út i rammann og
sameinast honum að lokum, sögupersónurnar
verða hluti af tónlistarheiminum.
Ahorfendur í sýningu
Ég hef reynt að vinna markvisst með sam-
band áhorfenda og verksins, þess vegna valdi
ég ritúalformið. Þaðan er leikhúsið upphaf-
lega sprottið, þar hefur munurinn milli flytj-
enda og áhorfenda verið sáralítill og leystist
trúlega oft upp. Slíkt gerist þó ekki í þessari
sýningu, nema hvað áhorfendur sitja inni í