Vikan - 16.07.1987, Blaðsíða 9

leikmyndinni og hinir sjö hlutar verksins
höfða hver um sig á mismunandi hátt til
áhorfenda sem einnig skiptast í sjö hópa þann-
ig að hver hluti verksins nálgast einn áhorf-
endahóp meira en hina. Þannig má kannski
segja að allir áhorfendur séu vígðir inn í verk-
ið án þess að þeir þurfi að taka virkan þátt
í því. Leikhúsið er form þar sem beint sam-
band verks og áhorfenda er mögulegt. Við
þetta samband langar mig að vinna. Að mínu
mati er leikhúsformið staðnað í dag en ég
skynja uppbrot og gerjun alls staðar sem ég
kem; stórbreyting hlýtur að vera í aðsigi. Leik-
húsið er svo margþætt, það er rúm fyrir alls
konar leikhús. Mér fmnst spennandi að þróa
þetta leikhús.
BLM.: Verkið er í raun svo abstrakt að
hver áhorfandi getur skilið það með eigin
hjarta, jafnvel löngu eftir sjálfa sýninguna.
Það er eins og aðalpersónan í Sjö spegilmynd-
um þroski frá sér yfirráð egósins og öðlist
eins konar víðari alheimstilfinningu. Þetta
gerist þá í hjartastöðinni þar sem hvörf verks-
ins eru. Hann uppgötvar tónlistina í hjarta
sínu og byrjar að syngja. Hann er að þrosk-
ast, hann uppgötvar að heimurinn er til, ekki
bara hann. Þá fyrst eygir hann möguleika,
nýja leið og getur nálgast tónlistina og barnið
í sjálfum sér á nýjan og þroskaðri máta. Það
er hún sem á vissan hátt leiðbeinir honum
þessa leið, kennir honum að rata til hjartans.
Og þá vaknar ástin á nýjan leik. Allt þetta
gerist í heimi efnisins.
Samskipti fólks eru til að þroska það, svo
er einnig urn persónur Messíönu. Hann er
aldrei vondur við hana, hann vill einungis
vernda hana eftir sinni bestu vitund og af
sakleysi. Sanrband þeirra er í raun hreint og
fallegt. Þetta rninnir á litla prinsinn með rós-
ina sína. Hann vildi aðeins vernda hana og
setti undir gler. En þar þróast hún ekki eða
lifir. Hann ánetjast efninu til þess síðan að
afneita því. Vilji hans er afskaplega mikilvæg-
ur, hann velur og fer að skapa og syngja og
hreinsar með því andann af efninu. Þau eru
eins og andstæðir pólar senr verða að ná sam-
an til að skapa heild. Þá er samband þeirra
jákvætt, hann skilur eitthvað og yfirgefur svið-
íð reynslunni ríkari en mun þó koma aftur.
Maður finnur það einhvern veginn á sér, þetta
er eins og ein jarðvist sem hann hefur lifað
og hverfur nú inn í jökulinn eins og skáldið,
inn í ljósvakann.
Talan 7
MESSÍANA: Fyrir mér er talan 7 afskap-
lega merkileg og hún verður aftur og aftur á
Messíana Tómasdóttir.
vegi minum. Til dænris segja guðspekingar að
orkustöðvar mannslíkamans séu sjö, og að
það sama gildi um plánetuna jörð, en ein af
þeim orkustöðvum ku vera í Snæfellsjökli.
Kannski hef ég vissa hliðsjón af orkustöðvun-
um í verkinu. enda má segja að til að þroskast
verður maður að líta sér nær, að ferðast í
gegnunr sinn innri mann, finna guð sinn í sér
jafnt sem utan, að lifa í samræmi við náttúru-
öflin senr gilda utan mannsins og innan.
Brúduv og litiv
Það er alis ekki hægt að segja að þetta sé
brúðuverk en ég nota tvær brúður sem tákna
aðra aðalpersónu verksins á mismunandi til-
verustigum. Sú lausn konr algerlega af sjálfu
sér, eins og margt annað í þessari vinnslu, en
ef ég hugsa til baka þá sé ég að ómögulegt
hefði verið að nota leikara í þeim tilfellum.
Brúðan getur nefnilega gert hluti sem leikari
getur ekki og það er hægt að sýna hana á
mismunandi tilverustigum án útskýringa og
tilfæringa.
Mannkynið á sér sameiginlegan arf tákna
sem allir eiga aðgang að. Þegar ég fór að
kynna mér litafræði og þar með táknræna
merkingu lita í hinum ýmsu menningarsam-
félögum komst ég að því að hið raunverulega
tákngildi litanna er það sama hvar sem er i
heiminum. Hins vegar sýnist það ekki alltaf
svo. Til dæmis notum við svartan lit til að
tákna dauðann í okkar hluta heimsins en í
Austurlöndum er dauðinn hvítur. Það er þó
ekki vegna mismunandi afstöðu þessara
menningarsvæða til litanna heldur vegna mis-
munandi afstöðu þeirra til dauðans. Um tíma,
þegar ég var að kenna litafræði og hugsaði
mikið unr liti merkingarlega, notaði ég þá
frekar meðvitað. Nú hlusta ég meira á sjálfa
mig og nota þá eins og málari sem er að
mála mynd. Hann málar yfir þangað til hann
finnur rétta tóninn. Til dæmis hefur einn bún-
ingur i sýningunni vafist mikið fyrir mér.
Hann var ekki réttur í þessum litnum og hin-
um en allt i einu small hann. Maður verður
alltaf að leita og hlusta á sjálfan sig.
ÞÖR: Fyrir mér var verkið upphaflega eins og hugmynd sem líktist draumi. Verkefnið
hljómaði spennandi þó maður áttaði sig kannski ekki alveg á því. En eftir því sem ég kynn-
ist verkinu meira líkar mér það betur. Það er líkast því aó komast á annað plan sem ekki
er hœgt að skilgreina, maður finnur hlutina og nemur þá. Þetta er eins og ferðalag inn í
sálina sem alltaf er að verða mér raunverulegra; ferðalag inn í heim skynjunarinnar.
29. TBL VIKAN 9