Vikan - 14.01.1988, Blaðsíða 30

Þó óðalssetrið sé ekki mjög gamalt, aðeins um 120 ára, þá verða
þau mörg handtökin sem þarf til að halda því við - en Gloría hef-
ur varla mikinn tíma aflögu til slíks því hún á von á bami í mars
og allir vita um vinnuna og vökustundimar sem því fylgir.
Magnús ætlar að vera
allt í öllu
„Mig hlakkar óskaplega til að
takast á við þetta verkefni. Ég er
með alveg ákveðnar skoðanir á
því hvernig hótel ég vil hafa
þetta og ýmsu þarf að breyta.
Þarna eru þrjátíu herbergi, öll
með sér baði en engum síma. Ég
ætla að byrja á því að láta setja
síma á öll herbergin. Seinna
þegar ég sé hvernig málin ætla
að þróast þá langar mig til að
setja mini-bar á herbergin og ég
ætla að leggja mikla áherslu á
herbergisþjónustu. Ég veit ekk-
ert leiðinlegra en vera á hóteli
þar sem maður heíur það á til-
finningunni að verið sé að ó-
náða starfsfólkið ef hringt er eft-
ir herbergisþjónustu og þurfa
síðan að bíða í langan tíma þar
til loksins er komið með það
sem beðið var um. Ég ætla að
hafa fyrsta flokks, fljótvirka her-
bergisþjónustu. Til þess að
tryggja að allt gangi fyrir sig eins
og ég vil þá ætla ég að vera alltaf
til staðar; vera allt í öllu og fylgj-
ast með.“
Það er ekki hægt að neita því
að húsið og staðurinn virðist
sérlega lokkandi og það hrein-
lega geislar af Magnúsi þegar
hann segir ffá öllu því sem þar
býðst og því til sönnunar dregur
hann upp hvern bæklinginn af
öðrum þar sem sagt er frá öllu
því sem hægt er að gera í ffíinu
í Torquay. Miðað við viðtökur
virðist Magnús ekki þurfa að
leggja hart að sér við að lokka til
sín viðskiptavini. „Það er búið
að hringja til mín ffá flestum
ferðaskrifstofum í bænum og all-
ir vilja fá umboð. Svo er ég þeg-
ar búinn að fá upphringingu ffá
golfklúbb sem vill að ég skipu-
leggi golfferðir, enda er svæðið
rómað fýrir góða velli. Ótrúlega
margir hafa komið og beðið um
vinnu, en ég er ekkert byrjaður
að skipuleggja starfsemina og
veit ekki enn hversu stór hluti
starfsmanna má vera útlending-
ar. Ég vil aftur á móti hafa bæði
gott starfsfólk og að þeir íslend-
ingar sem ekki eru enskumæl-
andi geti gist hjá mér áhyggju-
lausir því á hótelinu geta þeir
alltaf fúndið einhvern sem talar
íslensku.“
Vill leggja áherslu á
að kynna góða
íslenska matargerð.
Magnús segir að hann verði
að halda vel á spöðunum til að
dæmið gangi upp og að hann
verði einnig að byggja staðinn
upp sem veitingahús. Sinn
draum segir hann vera að
30 VIKAN
kynna íslenskan mat og matar-
gerðarlist. Til þess að það takist
verður hann að hafa íslenskan
matreiðslumann í eldhúsinu og
hafa nóg af góðu íslensku hrá-
efhi. Ef vel tekst til, þá geta ís-
lenskir ferðalangar, sem ekki
eru of hrifnir af útlenskum mat,
fengið „sinn“ mat í sumarleyfinu
í Torquay og borgarbúar kynnst
„besta mat í heimi“ og flykkjast
þá vonandi í hópum á veitinga-
húsið í The Manor House.
Pálmatré
á ströndinni
Magnús heldur áffam að dá-
sama staðinn og erfitt er að
komast hjá því að hrífast með:
„Þegar hitastigið er 8°C í Skotl-
andi þá er það um 12 í London
en 16 þarna, enda er þetta eini
staðurinn í Bretlandi þar sem
pálmatré vaxa og þarna er allt
fyrir sportistana, bæði á landi og
sjó; hægt að kafa, veiða, sigla
seglskútu, seglbrettum eða
liggja í sólbaði á ströndinni, en
hún er í um 200 m fjarlægð frá
hótelinu. Rétt hjá eru ffægir
dropasteinshellar, munkaklaust-
ur sem hægt er að skoða, dýra-
garður og margt fleira. Konurn-
ar geta farið í bæinn og verslað,
legið á ströndinni eða synt í
innilauginni á hótelinu og farið í
sólbað í garðinum á meðan karl-
arnir veiða eða spila golf. Þarna
eru allar sömu verslanir og í
London nema hvað þær eru á
minna svæði og því ekki eins
þreytandi að fara í þær. Allir
hugsanlegir veitingastaðir eru
þarna, klúbbar og diskótek."
Verð að selja HANN
núna — ein örstutt
bílasaga í lokin
Eins og fyrr segir er Magnús
fagurkeri og það á við um bíla,
jafht og annað. Eftir að fjölskyld-
an fluttist til Englands keypti
Magnús draumabíl, „Mercedes
Benz 500 SEL,“ segir hann og
glampi kemur í augun. „En nú
verð ég að selja hann.“ Og svo
fáum við eina bílásögu: „í Eng-
landi má keyra á 115 km hraða á
ffívegunum, ef löggan nær í
mann á meiri hraða þá fáer mað-
ur sekt, en ef farið er yflr 160
km þá er ekkert verið að ræða
málin. Maður er stoppaður og
látinn setjast inn í Iögreglubíl-
inn, sviptur ökuleyfinu á
staðnum, látinn sitja í fangelsi
eina nótt og borga sekt.
Stuttu eftir að ég fékk bílinn
fór ég í bíltúr og bróðir hennar
Gloríu var með mér. Við vorum
að keyra á ffíveginum og þá fór
allt í einu Mazda ffamúr okkur á
130 km hraða. Þetta fannst okk-
ur auðvitað ótækt svo við brun-
uðum framúr henni aftur. Ég
ákvað þá að prófa hvað bíllinn
kæmist og var kominn upp í 215
km hraða og setti þá sjálfstýring-
una á og við svifum þarna eftir
veginum. Þá heyrðum við í sír-
enunum og ég slæ af til að
beygja út af veginum. Bróðir
hennar Gloríu sat náfölur við
hliðina á mér og átti von á fang-
elsisvist því þarna var ég búinn
að brjóta ég veit ekki hvað mörg
umferðarlög.
Okkur var skipað út af vegin-
um og þar komu tveir lögreglu-
menn út úr bíl og annar þeirra
kom alveg brjálaður til mín.
Hann spurði mig hvort ég vissi
hvað ég hefði verið að gera.
Hann hefði staðið bensíngjöfina
í botn, en við hefðum þotið
ffamúr og horfið! Hann sagði að
ég hefði brotið öll lög sem hægt
væri að brjóta. Ég steinþagði á
meðan á dembunni stóð, en
sagði svo: ’lcelandic’ og þóttist
lítið skilja. ’Christ, a bloody for-
eigner’ sagði hann þá og vildi fá
skírteinið mitt. Ég rétti honum
íslenska ökuskírteinið, en bróð-
ir Gloríu reyndi að útskýra fyrir
þeim að ég væri þarna í vikufríi
og væri á förum, en hann var
svo æstur að hann vildi stinga
mér inn fýrir því, en hinn gat
sem betur fer talið hann af því;
fannst ekki taka því úr því ég
væri að fara eftir örfáa daga. Ég
slapp því með skrekkinn þarna
og leik þetta ekki aftur, enda
verð ég að selja bílinn núna. Ef
hann hefði ekki verið svona æst-
ur og reiður, karlinn, og farið að
hugsa aðeins þá hefði hann beð-
ið um skráningarskírteinið þar
sem stendur hver á bílinn og
hvar eigandinn á heima, þá
hefði leikurinn verið búinn.“
Það má kannski segja að hann
sé enn dálítill strákur í sér hann
Magnús, en nú er kominn tími
til að fúllorðnast því alvaran tek-
ur nú við. Það verður áreiðan-
lega enginn dans á rósum að láta
enda ná saman því í hverjum
mánuði verður að borga af lán-
inu góða og allan rekstrarkostn-
að. Ætli það skipti miklu máli
hvort þau hjónin eignast strák
eða stelpu? Magnús hefur varla
mikinn tíma til að sinna barn-
inu, sem á að fæðast á svipuðum
tíma og hann tekur við óðals
setrinu sínu. íslendingar virðast
þó ætla að styrkja hann og
styðja í þessari metnaðarfúllu
framkvæmd með því að fjöl-
menna á hótelið, alla vega ef
marka má áhugann. En draum-
urinn er ekki búinn þó Magnúsi
takist að reka hótelið með prýði
og takist að greiða það að fúllu:
„Ef ég líkist eitthvað sjálfúm
mér, þá verð ég búinn að kaupa
fleiri hótel!“ Væntanlega gerir
hann þó ráð fyrir því að geta
stundað golfið með hótel-
rekstrinum — og svo hefúr hann
án efa nóg að gera við að reka í
burtu alla vonbiðlana sem verða
á eftir dótturinni!