Vikan - 14.01.1988, Side 34

Bros hans var bros verðandi föður - upp
með sér og feimnislegt um leið.
„Hvar vinnurðu, Tómas?“ spurði hún í
þann mund sem hellt var í glösin þeirra.
„Á lítilli auglýsingastofú." Hann gáði hvaða
áhrif þetta hafði á þjóninn. Varla meira en
sextán ára, hugsaði Tómas með sér.
„Ég varð ófrísk á viðskiptaferðalagi til
Kanada," tilkynnti hún.
„Ég hef ekki enn spurt þig hvað þú
starfar."
„Ég er landslagsarkitekt - vinn aðallega
fyrir stofnanir."
„Þú segir ekki! Við hvað hefúrðu unnið?“
„Verslunarmiðstöð í Mosfellssveit."
„Hvað annað?"
Hanna taldi brosandi upp alla viðskipt-
avini sína. Hann vildi fa að vita allt um hana
og dró því uppúr henni upplýsingar um
námið.
í íbúðinni reyndi Tómas að einbeita sér
að samræðunum á meðan Hanna lá á gólfinu
og gerði bakæfingar. Mjaðmahreyfingar sem
hún sagði að drægju úr bakverkjum.
„Virðist vera nokkuð erfitt.“
„Þetta hefúr verið auðvelt fram að þessu.
Núna virðist ég á engan hátt geta iátið fara
vel um mig, hvorki þegar ég sit, sef eða
borða...“
Systir Tómasar hafði blásið öll út í hvert
sinn sem hún varð ófrísk. Ökklar, fingur og
andlit höfðu bólgnað illa. Tómasi fannst
hann sjá móður þeirra, feitlagna og rauða í
andliti, í systur sinni þegar hún var ófrísk.
Hanna var ekki þannig. Hún var eins og leik-
kona í búningi; grönn og liðug með kodda
inná sér en hormónastarfsemin virtist ekki
hafa haft nein óæskileg áhrif á hana.
Hún reisti sig á fjóra fætur, stóð síðan upp
hægt og rólega og settist við hliðina á Tóm-
asi. Hann krosslagði langa fótleggi sína;
Hanna lagfærði púða við bakið á sér. Þegar
þau voru búin að koma sér fyrir þá brostu
þau.
,Jæja,“ sagði Tómas.
„Var bjórinn góður?“
„Fer vel um þig?“
„Ekki stefinumót eins og þú átt að
venjast,“ sagði Hanna.
„Um hvað töluð þið eiginlega?" spurði
Garðar á mánudeginum.
„Vinnuna," sagði Tómas. „Hún er
hönnuður líka, landslags “
„Við vitum þá að hún varð ófrísk í Kan-
ada.“
Tómas gretti sig. Hann hafði verið fúll út
í sjálfan sig alía helgina. Af hverju hélt hann
sér ekki við umræðuefnið? Fallegt land.
Ferðu þangað oft? Fórstu í ökuferð til að
skoða Niagara fossana? Sefúrðu ennþá hjá
pabbanum?
Garðar tók upp símann sem þeir notuðu
saman og setti hann yfir á borð Tómasar.
„Hringdu í hana og segðu að þér þyki leitt
að hafa farið í baklás um leið og hún nefhdi
Kanada."
„Ég er meira fíflið," muldraði Tómas. „í
staðinn fór ég að spyrja hana faránlegra
spuminga um viðskiptavini hennar."
„Hvað er númerið hennar?"
Tómas setti símann aftur yfir til Garðars,
en gáði fyrst hvort vaxbornir spaltar hefðu
límst undir hann.
„Þú mundir ekki trúa því hvað hún er al-
mennileg. Það kom fyrir að ég varð gjör-
samlega mállaus, en hún lét mig aldrei finna
að ég væri svo mikið sem hálfgert fífl.“
„Hún er vel uppalin. Og hún hefúr mikið
á þér að græða."
„Ég kom við magann á henni,“ sagði Tóm-
as eftir langa þögn. „Ég hélt að hann myndi
vera eins og stór, mjúkur koddi, en hann var
grjótharður."
Garðar gerði sig mjóróma: „Ó. Barnið!
Réttu mér höndina. Þarna! Fannstu hreyf-
inguna?"
„Þú ert helv... asni stundum," sagði
Tómas. Atriðið hjá Garðari hafði þó ekki
verið fjarri svo lagi. Hanna hafði kippst til
þar sem hún sat við hliðina á honum og fett
bakið. „Stundum sparkar hún í rifbeinin á
mér,“ sagði hún.
„HúnY' hafði Tómas spurt.
„Hún. Hann. Ég skipti á milli.“ Þvínæst
hafði Hanna spurt Tómas hvort hann vildi
finna barnið. Hann hafði sett fingurna var-
lega á magann á henni. Hún setti sína hönd
ofan á hans og færði hana aðeins neðar á
kúluna og þrýsti fast á. „Þetta er höfúðið
held ég.“
Hann hafði orðið fúrðu lostin á því sem
hann fann — raunverulegur líkami, höfuð.
Þessi þreyfing á líkama Hönnu og barnsins
hennar skapaði réttar aðstæður fyrir koss.
Þau höfðu slappað af. Þegar hann bauð góða
nótt þá labbaði hún með honum niður stig-
ann og þau skildu með brosi þeirra sem vita
hvað framundan er.
„Ég hringi til hennar í kvöld," sagði hann
við Garðar.
Enginn svaraði klukkan níu og heldur
ekki hringingum á kortérs fresti til klukkan
ellefú, en þá sofnaði Tómas. Úti að versla
var það fyrsta sem honum datt í hug. Stefhu-
mót. Og að lokum Kanada. Hann stóðst þá
freistingu að hringja um morguninn áður en
hann fór í vinnuna og vonaði að Garðar
myndi ekki fara að spyrja hvað hefði komið
út úr símtalinu.
Hann spurði.
„Ég sofhaði," svaraði Tómas. „Ég reyni aft-
ur í kvöld.“ Hann hringdi heim til Hönnu í
hádeginu úr símaklefa í anddyrinu á vinnu-
staðnum. Hún var ekki þar, sem sannferði
Tómas um að hún hefði að minnsta kosti
ekki skrópað í vinnunni til að jafha sig eftir
erfiða nótt. Hvar vann hún annars? Hann
fletti upp á gulu síðunum og leitaði undir
Landslagsarkitekt, en fann bara garðyrkju-
menn. Hann ætlaði að hringja afitur um
kvöldið.
Þegar enginn svaraði heima hjá henni, þá
setti hann sér tímatakmörk: Engar símhring-
ingar eftir klukkan ellefú. Samband þeirra
var svo stutt á veg komið að hann ætlaði
ekki að fara að gera sér erfitt fyrir bara
vegna þess að hann ætlaði að biðjast afsök-
unar.
Klukkan hálftólf hringdi hann á spítalann.
Eftir nokkra leit fannst hún.
„Hvað er að?“ spurði hann þann sem svar-
aði. Smellur heyrðist og önnur rödd sagði:
„Upplýsingar um sjúklinga."
„Hanna Valtýsdóttir," sagði hann hásum
rómi.
„Drengur. Fjórtán merkur."
„Hvenær?"
„í morgun, klukkan tíu mínútur yfir tíu.“
Tómas hringdi í Garðar.
„Hættu núna,“ sagði vinur hans hiklaust.
Tómas þagði.
„Hættu við,“ endurtók vinur hans. „Eða
hættu að spyrja mig ráða.“
Símhringingin frá Hönnu vakti hann áður
en vekjaraklukkan hringdi. Honum gekk illa
að sofna eftir að hann fékk fréttina; þegar
það tókst að lokum þá svaf hann illa og
dreymdi spítalaganga ýmist auða eða fúlla af
fólki.
„Tómas,“ sagði hún dálítið þvoglumælt.
Ég eignaðist strák.“
„Ég veit það,“ svaraði hann áður en hon-
um datt í hug að látast vera hissa.
„Þú kemur inn,“ sagði Garðar. „Og þarna
liggur hún, föl en fögur upp við snakahvítan
koddann. Barn, agnarsmátt og hjálparvana,
sýgur annað fagurlagað brjóstið. Hún lítur
upp þegar hún heyrir hlaupandi fótatakið.
Augu ykkar mætast...“ Og upphafstónar
brúðarmars Mendelssohns heyrðust frá
Garðari.
Tómas var vanur að hlæja að sögum
Garðars. Hann sló annars hugar í teikni-
borðið sitt með blýantinum og starði út í
loftið.
„Gerðu mér greiða," sagði Garðar.
„Drífðu þig þangað og reyndu að gera það
upp við þig hvað um er að ræða."
Hann varð að ganga framhjá vöggustof-
unni til að komast að herberginu hennar.
Þar voru aðeins tvö börn — annað grét
hljóðlaust, en verið var að skipta á hinu - og
hjúkrunarfræðingurinn benti á pappaklukku
á veggnum sem sýndi á hvaða tíma væri
hægt að skoða börnin. Tómas gat ekki séð
hvort barnið væri barn Hönnu.
Hann var ekki fyrr búinn að læðast inn á
stofuna hennar en hann hrökklaðist út aftur:
Maður í jakkafö'tum sat á stól við rúmið
hennar.
„Tómas," kallaði hún. „Þetta er allt í lagi.“
Maðurinn stóð upp og brosti. Hann var
með hlustunarpípu í vasanum. Hann klapp-
aði á dýnuna við rúmkantinn og sagði:
„Gangi allt vel.“
„Sé ég þig aftur áður en ég fer?“ spurði
hún.
„Nei. Það verður annar læknir hér á
morgun." Hann lækkaði róminn og hvíslaði
einliverju í eyra hennar sem Tómas heyrði
ekki og gekk síðan út og kinkaði kurteislega
kolli til þeirra beggja.
Hanna brosti kankvíslega. „Hann sagði að
ég mætti ekki sofa hjá fýrr en ég væri búin
að fara í sex-vikna skoðunina."
„Ó,“ sagði Tómas.
„Þakka þér fyrir að koma.“
Nú vil ég fa að heyra sannleikann, æfði
hann sig í huganum. Ég verð að fá að vita
alit. Það er nauðsynlegt fyrir mig að vita
sannleikann.
„Ég hefði átt að koma með blóm,“ sagði
hann, eftir að hafa skimað í kringum sig á
litlu stofúnni og séð að enginn hafði fert
henni blóm. •
34 VIKAN