Vikan - 14.01.1988, Qupperneq 32

Alfir brosa
t« ef*Jj
esssfflffljf’
á stevP'rinn-
Tómas hafði horít á baksvipinn í næstum
kortér og dáðst að freknóttum öxlunum og
þverklipptu ljósa hárinu.
„Föstudagar eru verstir," sagði hann, til
að hefja samræður. „Þessar löngu raðir."
Hún sneri sér við og Tómas sá að sú sem
hann var að dáðst að með framstæðan maga;
hún var ófrísk.
„Einmitt," sagði hún og með brosi konu
sem er hamingjusamlega gift. „Hvers vegna
erum við ekki í vinnunni, þar sem við ætt-
um að vera?“
„Skírteinið rnitt rennur út í dag,“ sagði
hann. „Kannski allir hinir hafi líka beðið
fram á síðasta dag.“
Hún setti fingur á varirnar og hallaði sér
nær. „Mitt rann út í gær.“
Tómas dáðist enn meira að framsvipnum.
Stuttklippta, ljósa hárinu var skipt í rniðju
og haft á bakvið eyrun. Agnarlítil perla sat
nákvæmlega á miðjum hvorum eyrnasnepli;
augun voru ryðbrún. Hún hallaði sér til
hliðar til að geta lesið eyðublaðið hans.
„Tómas Magni Magnússon," las hún
upphátt.
„Hann gerði það sama.“ Hanna A. Valtýs-
dóttir. Hanna. Þetta nafn heyrist ekki oft.“
„Ég hataði það fyrstu tuttugu og flmm
árin.“
Tóntas leit aftur á pappírana hennar. „Og
síðustu sex?“
Hún brosti. „Aha — reiknishaus. Núna lík-
ar mér vel við það. Það er í tísku og fólk er
meira að segja farið að skíra börnin sín
Hanna.“
Bcst að segja eitthvað núna, hugsaði
hann. Röðin færðist fram um einn. „Er þetta
þitt fyrsta?"
Smásaga eftir Elinor Lipman
Þýöing: Bryndís Kristjánsdóttir
Hún snerti rnagann á sér og lét höndina
hvíla þar. „Alveg örugglega."
„En spennandi."
,Átt þú börn?“ Spurði Hanna.
„Ókvæntur." Svaraði Tómas.
Hún hallaði sér örlítið í áttina til hans,
þannig að þau stóðu hlið við hlið og axlir
þeirra snertust. „Ekki ég heldur,“ sagði hún
glaðlega.
Þau báru sanian myndirnar á nýju öku-
skírteinunum sínum.
„Myndarlegur," var álit hennar á hans.
„Nær þér ekki alveg," sagði Tórnas um
hennar. Hann lagði lieimilisfangið hennar á
minnið áður en hann rétti henni skírteinið
til baka.
,Jæja,“ sagði hann. „Ég óska þér alls hins
besta með barnið." Hver ætli pabbinn sé?
hugsaði hann með sér.
„Þakka þér kærlega fyrir," sagði Hanna.
Dálítið treglega fannst honum.
„Væri í lagi ef ég hringdi til þín einhvern
tíma — til að sjá hvernig gengur hjá þér?“
„Mikið ertu indæll,“ sagði Hanna. Síðan:
„Það er ekki nauðsynlegt."
Þau búa saman og hafa enga trú á hjóna-
bandi. „Allt í lagi,“ sagði hann og tók skír-
teinið sitt af henni og setti það í veskið. Hún
muldraði bless og fór.
Þetta liefði hvort sem er aldrei gengið,
hugsaði Tómas með sér þegar hann horfði á
eftir hinni hávöxnu, ljóshærðu Hönnu —
grannri aftur, aftanfrá séð — þar sem hún
smeygði sér á milli fólksins á leiðinni út.
Hún er geðug manneskja; ein af þessum fal-
legu konuni sem verður sérlega eftirsókndr-
verð vegna þess að hana er ekki hægt að fá.
Þegar hún hringdi í Tórnas um kvöldið,
þá var hann þegar búinn að finna nafhið
hennar í símaskránni. Skrifað hjá sér sem
þar stóð og sett miðann í veskið sitt. Hlut-
irnir breytast. Eftir örfá ár væri hún óbundin
og hann gæti verið einn af þessum ógiftu
mönnurn á stefnumóti með ógiftri móður.
Hann þekkti rödd hennar. „Tónias
Magni?“ spurði hún.
„Þetta er hann.“
„Hanna Valtýsdóttir. Þessi með ökuskír-
teinið."
Hann teygði á snúrunni og slökkti á sjón-
varpinu. Gerðu þér engar vonir. Símtal get-
ur þýtt hvað sem er. „Hæ,“ tókst honum að
segja.
„Er ég að trufla þig við eitthvað?"
„Nei. Ég var bara að lesa. Hvað var það?“
Hvað var það? Jeesús.
„Ég er hrædd urn að ég hafl verið ókurteis
við þig í dag,“ sagði Hanna.
„Varstu það?“
„Mér flnnst ég hafa verið það. Það var fal-
legt af þér að segja að þig langaði að hringja
til mín einhvern tíma. Og þú hefur líklega
tekið þvi þannig að þessi neitun mín hafi
þýtt... nei.
„Það passar,“ sagði Tómas.
.Ástæðan fýrir því að ég fór í svona mikl-
um flýti er sú að síðan ég varð ófrísk — eða
kannski frekar síðan fór að sjá á mér — þá
hefur enginn sagt við mig neitt í líkingu við
„Má ég hringja til þín?““
Nema ég hugsaði Tómas.
„Svo ég varð óstyrk þegar þú virtist...“
„Hafa áhuga?“
„Hafa áhuga."
„Ég skil, sagði Tómas. Þá er að demba sér
í þetta. Eruð þið saman þú og pabbinn?"
„Nú er ég búin að koma þér í klemmu,
sagði Hanna. Gerðu það fyrir mig að finnast
ekki sem þú haflr einhverjar skyldur gagn-
vart mér.“
„Ég geri það ekki.“
„Leyfðu mér bara að útskýra hvers vegna
ég hringdi, hélt hún áfram. „Þú varst sérlega
indæll í morgun, en ég veit ekki lengur
hvernig ég á að haga mér. Ég vissi ekki
hvernig ég átti að taka þessu. Eftir á leið
mér illa.“
„Þú ert þá ekki með neinum?"
„Nei.“
„Má ég bjóða þér út í mat á föstudags-
kvöldið?"
„Út?“
„Eða hvert sem þú vilt.“
„Þá verð ég að vara þig við. Fólk er alltaf
að brosa til mín og það mun brosa til þín
líka ef þú ert með mér.“
„í fínu lagi mín vegna. Viltu kínverskan
mat?“
„Hljómar vel.“
Er ég orðinn vitlaus? hugsaði Tómas með
sér. Ætti ég ekki að enda þetta, áður en það
er í rauninni byrjað? Hann tengdi röddina
við háu, beinvöxnu manneskjuna sem stað-
ið hafði í röðinni fyrir framan hann. Kanel-
brúnu augun. Eftir örfáa mánuði væri hún
aftur orðin eins og draumadísin hans.
„Hvar býrðu?“ spurði hann. Endurtók
heimilisfangið um leið og hún sagði honum
það og áður en hann kvaddi þá spurði hann
hvenær hún ætti von á sér.
„Eftir tvær vikur. F.n fyrsta barn lætur oft
bíða eftir sér.“
„Ég hef heyrt það,“ sagði Tómas.
„Ég skil það alveg ef þú skiptir um
skoðun," sagði Hanna hressilega.
„Hvernig hentar klukkan sjö?“
„Fínt.“
„Sé þig þá.“
„Við verðuni tilbúin," sagði Hanna léttum
rómi.
Á auglýsingastofunni sagði Tómas Garð-
ari vini sínum, sem vann á næsta teikni-
borði, frá málavöxtum. „Setjum svo að mað-
ur hitti konu sem honum líst sérlega vel
32 VIKAN