Vikan - 10.08.1989, Side 14

EFRI ARIM
ÞURFA EKKI AÐ VERA KVÍÐV/íNLEG LEITIR ÞÚ
SKEMMTUNAR, ÁHUGAMÁLA OG FÉLAGSSKAPAR
VIÐTÖL: SIGRÚN HARÐARDÓTTIR
MYNDIR: MAGNÚS HJÖRLEIFSSON
\'T' ið lifum á tímum æskublómans.
i Æskan er dýrkuð á öllum svið-
um. Tímarit skarta myndum af
ungu og fallegu fólki, mýgrútur af
tískuverslunum býður vöru fýrir ungt fólk
eingöngu. Tónlistariðnaðurinn miðar
ffamleiðslu sína við unglinga, auglýsingar
dynja yfir ungt fólk með tælandi tilboðum.
Líkamsrækt, fegurð líkamans og heilbrigði
hans, stingur í stúf við skemmtanalífið á
næturbúllum borgarinnar en allt er leyfi-
legt þegar maður er ungur og lífið blasir
við. Það er ekki lengur tilfellið að „maður
á besta aldri“ sé á sextugsaldri. Hann er
„réttum" megin við þrítugt.
Gamla fólkinu finnst æði oft að í öllum
skarkalanum og hraðanum hafi gleymst að
eðlileg framvinda af æsku og miðjum aldri
sé elli. Og þá meina ég eðlileg elli.
Dæmi um þessa gleymsku er .að hætt er
við að gamla fólkið sé ekki spurt þegar
gerðar eru skoðanakannanir, rétt eins og
álit þess skipti engu máli í þjóðfélaginu.
Það er eins og fólk haldi að þroski stöðvist
við tuttugu og eins árs aldur, að hugsun
haldist skýr til fimmtugs og eftir það sé
ekki um annað að ræða en þrauka. Eldra
fólk finnur sárt til þessa hugsunarháttar og
væri hverjum einstaklingi hollt að setja sig
í spor aldraðra í stað þess að ýta þeim til
hliðar.
Það vill koma flatt upp á íslendinga að
hugsa þurfi til ellinnar. í Evrópu þykir
sjálfsagt að fara að safha fyrir öruggri elli
þegar komið er á fertugsaldurinn, og ívið
seinna í Bandaríkjunum. En það er fleira
en fjárhagslegt öryggi sem hugsa þarf um.
Hvað spyrja margir sig: Hvað ætla ég að
Frh. á bls. 16
Frá húsamálun í listmálun
Ríkharður Hjálmarsson fæddist á
Blönduósi árið 1916. Þegar hann
fluttist til Reykjavíkur lærði hann húsamál-
un hjá Oswaldi Knudsen og Daníel Þor-
kelssyni. Hann stundaði síðan húsamálun
til ársins 1976. Eftir það var hann stöðu-
mælavörður í sjö ár. Hann fluttist að
Norðurbrún 1 ásamt konu sinni og kynnt-
ist félagsstarfi aldraðra árið 1982.
„Mig hafði aldrei langað til þess að
verða listmálari. Að vísu var það einu
sinni, eftir að ég hafði hafið nám hjá Os-
waldi Knudsen og Daníel Þorkelssyni, að
ég kom heim til mömmu með olíuliti og
striga og málaði eina mynd. Hún er sögð
nokkuð góð þessi mynd en það þarf að
gera við hana. Annars fannst mér nóg að
blanda liti á húsveggi, þannig að ég málaði
ekki fleiri en þessa einu.
Mér fannst ekki auðvelt að hætta
störfum. Það getur orðið svo leiðinlegt að
hafa ekkert fyrir stafhi. Ég var heldur ekki
undir það búinn að hætta.
í félagsstarfinu sá ég að Sveinbjörn Ein-
arsson var að kenna málun. Ég byrjaði þess
vegna að mála myndir, aðallega eftir ljós-
myndum. Ég mála mest í akríl, en einstaka
myndir eru hjá mér í olíu, pastel og aquar-
elle. Ég hef haldið eina málverkasýningu í
Hveragerði í gamla hótelinu þar.
Mér finnst erfitt að mála þegar eitthvað
er að og ég fæ ekki tóm til þess að hvíla
mig og komast í stemmningu. Ég hef verið
veikur síðan í haust, losnaði af sjúkrahús-
inu 16. desember og svo veiktist kona mín
í febrúar. Ég er hjá henni eftir hádegið á
hverjum degi, og stundum þarf ég að fara
í rannsóknir upp á spítala. Það er kannski
lausn að fara að mála á morgnana."
14 VIKAN 16.TBL1989
J