Vikan - 10.08.1989, Side 38

KARLMEhN
KLÆKIR KARLA
Konur eru að taka við af körlum á vinnumarkaðinum
- einhvern veginn verða karlar að verjast yfirgangi þeirra
Paul Bryers rithöfundur hefur ekki farið varhluta af uppgangi
kvenna á vinnumarkaðinum. Hann ákvað að kanna margvíslegar
aðferðir til þess að ná sér niðri á konum. Ef til vill kannast einhver
við þessa karlaklæki.
ÞÝÐING: SIGRÚN HARÐARDÓTTIR
Eitt þeirra ráða sem konur hafa
gripið til í viðleitni sinni gegn
yfirráðum karla er að hóta að
öskra og öskra þangað til þær
gubba. Þær hafa notað ýmis brögð í þessa
áttina gegnum aldirnar til þess að ná fram
því sem karlar hafa neitað þeim um í skjóli
yfirburðastyrks og þrjósku. Táraflóð, reiði-
köst, öskur, loforð um greiðvikni og hót-
anir um að hætta henni, þokki, tiltal og
fjárkúgun hafa reynst konum vel í eftir-
sókninni eftir auðæfúm, valdi og öllu því
sem karlar hafa haft einkarétt á öll þessi ár.
Þetta kailast kvennaklækir. Og þeir bera
árangur. Konur eru að taka við. Þær eru í
stjómum fyrirtækja, þær reka deildir hjá
hinu opinbera, þær hefja rekstur og eru
lögfræðingar og dómarar, þær em í
ábyrgðarstöðum. Þær em yfirmenn. Karlar
vinna hjá þeim, karlar trítla á eftir þeim.
Þetta er þrælerfitt fyrir okkur karlana.
En við emm að læra ýmislegt. Gömlu
kvennabrögðin hafa kennt okkur ýmislegt
og nú mega konur fara að vara sig.
Vandamálið er að konur eru harðari en
karlar og svífast einskis. Það er að segja
konurnar sem hafa komist á toppinn. Þær
verða að vera harðar til þess að komast
þangað. Haldið þið að Margaret Thatcher
hefði gefið eftir ef Michael Heseltine hefði
hótað að öskra og öskra þangað tii hann
gubbaði? Hún hefði sagt: „Gjörðu svo vel.
Karlaklósettið er við hliðina á stjórnarher-
berginu, fyrstu dyr til hægri. Ef þú heldur
að þú komist ekki þangað notaðu bara
öskubakkann."
Nei, við verðum að vera klókari en þetta
og snúnari líka. Við verðum að nota karla-
klæki.
Til dæmis er hægt að tala með líkaman-
um. Ég sá þetta fyrst notað sem vopn á
skrifstofu framleiðanda sjónvarpsþátta. Sá
sem notaði þessa aðferð var firéttamaður af
karlkyninu sem hafði líkamlega og andlega
ímugust á því að vinna undir stjórn konu,
þótt aldrei myndi hann viðurkenna það.
Við komum inn á skrifstofuna hennar og
settumst hiið við hlið á móti henni. Hún
byrjaði að tala við okkur. Fréttamaðurinn
fór að iða og mjaka sér í sætinu þannig að
fyrir rest sneri hann bakinu í hana. Á með-
an hún talaði við hnakkann á honum
yggldi hann sig og skældi ffaman í mig af
angist og fyrirlitningu. Ég komst aldrei að
því hvað henni fannst um þetta. Hún þótt-
ist ekki taka eftir neinu. En það var veru-
lega erfitt að einbeita sér að því sem hún
var að segja.
Þessi sami fréttamaður var sérfiræðingur
í listinni að andvarpa. Rétt notað andvarp
getur verið gjörsamlega niðurbrjótandi at-
hugasemd um fáránleika kvenmanns sem
álítur sig hafa heila. Við það er engu að
bæta.
„Ég held það væri sniðugt að taka fyrir
viðskiptahallann við útlönd í þessari viku.“
Andvarp.
„Eða kannski gætum við fjallað um það
sem er að koma fýrir ósonlagið. Hvað
heldur þú?“
Andvarp.
Svo er til „svona, svona“ aðferðin, eins
og til dæmis: Svona, svona, góða mín,
hafðu engar áhyggjur af þessu, við karl-
mennirnir munum redda þessu fýrir þig.
Ef þetta er sagt með glotti og klappi á
afturendann á henni framkallar þessi að-
ferð sprengingu. Hins vegar skal að því
gætt að sumar konur geta drepið.
Mér hefur fundist þessi aðferð virka
best þegar verkefnið snýst um tækni. Þeir
leiknustu nota tæknimál með henni. Þið
kannist við það: „Ég held það sé galli í
DBS-inu, við verðum að lóda það aftur af
RSD-inu."
Flestir karlmenn hafa ekki hugmynd um
hvað þeir eru að bulfa en þeir þurfa þess
heldur ekki. Karlar eru feddir bullarar og
það undarlega er hve sjaldan einhver kem-
ur upp um þá. Ég held að það stafi af því að
festar konur trúi því að flestir karlar bulli
mestallan tímann. Þið haldið e.t.v. að við
verðum að sleppa því við og við, að okkur
þrjóti af og til ímyndunarafl. Það er ekki
rétt. Að auki er ég viss um að konur halda
enn í snefil af þeirri frumstæðu trú að karl-
ar séu tæknilega ferir. Við erum það ekki
en konum gengur hægt að átta sig á því.
Samt finnst mér þessi leið of áhættusöm.
Ég nota frekar aðferð sem má kalla litli
týndi drengurinn. Þið vitið, skipulegt
bjargarleysi. Aðferðin virkar sérstaklega
vel þegar ég hef áhyggjur af því að yfir-
maðurinn fái kvenréttindakast ef hún sér
mig biðja konur á skrifstofunni um að gera
eitthvað fýrir mig eins og að laga kafii eða
vélrita fyrir mig bréf.
Það sem ég geri er að ég stend nálægt
viðeigandi vél, til dæmis kaffivélinni, raf-
magnsritvélinni, ljósritunarvélinni o.s.frv.
og set upp bjargarleysissvip. Fæstar konur
geta staðist þetta. Þær taka við. Ég verð að
þola eilitla niðurlægingu, að talað sé við
mig eins og ég sé hálfviti eða heimsking-
inn á skrifstofunni, en konur hafa umborið

36 VIKAN 16. TBL 1989