Vikan - 10.08.1989, Side 40

5MA5AGA
EFTIR T.E. BROOKS
Oboðinn
GESTUR
Umhverflð lá sokkið í hyldýpi svart-
myrkurs og stormurinn lamdi bílrúðurnar
slydduflyksum, svo að ekkert varð út um
þær séð. Bíllinn skjögraði áfiram veginn,
sitt á hvað, eins og vönkuð skjaldbaka og
unga konan sem sat undir stýri, hallaði sér
fram, rýndi í myrkrið og reyndi eins og
hún frekast gat að greina vegbrúnina. Ef
óveðrinu slotaði ekki eitthvað, mátti heita
vonlaust að hún næði heim í nótt. Og Evan
var að sjálfsögðu miður sín af hræðslu
hennar vegna. Samkvæmt því sem ráð var
fyrir gert, átti hún að vera komin heim fýr-
ir löngu. Hún hafði reynt að ná símasam-
bandi heim, en það tókst ekki því að
stormurinn hafði slitið línurnar. Og nú var
klukkan að verða hálf eitt.
Ekki var hún heldur fyllilega viss um
hve langt hún ætti enn ófarið. Myrkrið
hafði þurrkað gersamlega út öll kennileit.
Og nú sótti allt í einu á hana sá skelfllegi
grunur að ef til vill væri hún alls ekki á
réttri leið. Að minnsta kosti klukkustund
var liðin síðan hún hafði komið auga á veg-
vísi. Hún hægði ferðina enn meir, beygði
út að hægri vegarbrún, hemlaði, dró niður
hliðarrúðuna og rýndi enn út í myrkrið.
Stormurinn og slyddan flengdu vanga
hennar og enni og sortinn lagðist að henni
eins og þykkur, þéttur, ógagnsær hjúpur.
Hún flýtti sér að draga rúðuna upp aftur
og um hana fór ónotahrollur. Hún óskaði
þess heitt og innilega að hún hefði aldrei
farið til Northport. Það var ekki eins og
hún þyrfti að vinna úti. Ekki af fjárhags-
ástæðum. Evan var auðugur maður og hún
hafði sagt skilið við leikhúsið þegar þau
giftu sig þó að hana tæki það sárt. Maður
kveður ekki leiklistina án innri átaka, enda
hafði svo farið að hún varð hvað eftir ann-
að gripin ákafri löngun til að koma aftur
ffarn á lciksviði. Evan skildi það til hlítar
og gerði sitt til þess að hún mætti fá þá ósk
sína uppfyllta.
Hún skipti um gír og ók enn af stað. Nú
fékk hún ekki greint vegarbrúnina nema
endrum og eins og varð að aka í blindni
þess á milli. Ótti hennar magnaðist stöð-
ugt og loks varð hún gripin hamslausri
skelfingu. Aldrei áður hafði hún þráð það
jafh ákaft og heitt að vera komin heim. Það
var eins og hver taug í líkama hennar titr-
aði og skylfi af þeirri þrá. Loks varð óþol
hennar slíkt að hún gat ekki með neinu
móti sætt sig við það lengur að skreiðast
áfram með aðeins tíu kílómetra hraða á
klukkustund. Með varúð steig hún lítið
eitt þyngra á bensíngjöfina og það var eins
og drægi úr slyddunni eftir því sem hrað-
inn jókst. Vísirinn á hraðamælinum flkraði
sig á töluna tuttugu og síðan tuttugu og
fimm. Allt í einu hvarf henni vegarbrúnin
gjörsamlega.
Bíllinn skall til og því næst heyrðist
þetta óþægilega urghljóð þegar hjólin
grafast ofan í blautan sandinn og hring-
snúast þar viðspymulaust. Hnúar hennar
krepptust fast um stýrið um leið og hún
steig bensíngjöfina í botn. Hreyfillinn svar-
aði með reiðilegu öskri og bíllinn sökk
enn dýpra í sandfenið. „Ekki þetta asninn
þinn,“ hrópaði hún í reiði og örvæntingu.
„Upp á veginn með þig...“ Og svo eftir
andartak stundi hún lágt: „Guð minn al-
máttugur, hvað á ég til bragðs að taka?“ Og
loks mælti hún stundarhátt, þegar hún
þóttist sjá að öll sund voru lokuð: ,Jæja,
fjandinn hafi það...“
Og svo sat hún þarna í bílnum eilífðar-
tíma — tuttugu mínútur, samkvæmt klukk-
unni í mælaborðinu — og beið þess að
regninu slotaði, eða að einhver bíll æki um
veginn, eða bara að eitthvað gerðist. En
það gerðist ekki neitt, nema að stormur-
inn jókst enn. Snarpur sveipur skall á hlið
bílsins, hnykkti honum til svo að hann lyff-
ist þeim megin, en hinum megin grófúst
hjólin enn dýpra niður og síðan rambaði
hann og reri. Hún titraði af ótta. Það var
ekkert líklegra en að stormsveipimir veltu
bílnum um. Hún þorði ekki fýrir sitt litla
líf að sitja inni í honum andartaki lengur
og fyrr en hún vissi af þá stóð hún úti í
storminum og slyddunni.
Nokkurn spöl gekk hún eftir veginum
og geislamir frá bílljósunum lýstu henni
leið. Þó að stormhviðurnar næddu á henni
og hún yrði holdvot innan stundar, var
hún því samt ósegjanlega fegin að vera
komin út undir bert loft og á hverri
stundu bjóst hún við því að heyra skellinn
þegar stormurinn velti bílnum.
Hún veitti ekki beygjunni á veginum at-
hygli fyrr en hún varð þess vör að nú gekk
hún ekki lengur í skini bílljósanna og
myrkrið lagðist að henni á allar hliðar; um-
heimurinn varð ekkert annað en myrkur,
stormgnýr og lemjandi slyddurigning.
Hún stansaði í öðm hverju spori, hvessti
augun og reyndi að greina eitthvað. Það
var beinlínis með öllu óhugsandi að um-
38 VIKAN 16. TBL 1989