Vikan - 10.01.1991, Blaðsíða 5

Þorgerður Traustadóttir skrifan
AÐKEYPT
SÓLBRÚNKA
Það hefur alltaf þótt fal-
legt hér á landi að vera
brúnn. Þá meina ég
sólbrúnn í andliti, á handleggj-
um og jafnvel á fótleggjum.
Ástæðan fyrir þessu er líklega
sú að sólin skín svo sjaldan á
blessuðu landinu okkar og
þess vegna er erfitt að fá al-
mennilegan litframan f sig. Og
fólk er auðvitað alltaf sólgnast
í það sem erfiðast er að fá.
Svo rammt kveður að sólar-
þorstanum að konur þyrpast á
sumrin í sundlaugarnar, þar
sem þær tæta af sér hverja
spjör og flatmaga stundunum
saman, nær berar. Ég hefði
ekki trúað þessu nema af því
að ég stóð hann Ásgeir að því
í sumar að vera að rýna í DV
með óvanalegum ákafa. Og
hvað haldiði svo sem að hann
hafi verið að rýna í? Verð-
bréfamarkaðinn eða gengið?
Ónei, hann var að virða fyrir
sér mynd af þrem gálum, sem
flatmöguðu fáklæddar á laug-
arbarmi einhvers staðar í
Reykjavík. Ég varð sjálf að
fara með blaðið niður í ösku-
tunnu úr því að það þurfti ekki
að fara með ruslið þennan
daginn.
En ég er nú að tala um þetta
af því að nú er það ekki lengur
bundið við sumrin að verða
sólbrúnn. Nú virðist fólk geta
spókað sig dökkbrúnt frá toppi
til táar allan ársins hring án til-
lits til þess hvort úti rignir eldi
eða brennisteini.
Hijómsveitin var varla byrjuð að spila þegar Björn
geystist með þá fyrstu út á gólfið.
Mér er það minnisstætt þeg-
ar þessi lenska var fyrst að
ryðja sér til rúms. Þá bjuggum
við enn í sveitinni okkar fyrir
norðan og svona hégómi hafði
auðvitað ekki þekkst þar. Ná-
grannabóndi okkar á Botni,
ungur maður, Björn að nafni,
sem hafði nýlega tekið við bú-
inu af föður sínum, hafði vakið
athygli fyrir vasklega fram-
göngu á dansleikjum í sveit-
inni. Hann var sumsé að reyna
að ná sér í konu, skinnið, en
fórst það eitthvað óhöndug-
lega, svo hvorki hafði gengið
né rekið til þessa. Ekki bætti
það úr fyrir honum að hann var
ákaflega Ijós yfirlitum, eigin-
lega hvítingi eins og það er
kallað fyrir norðan.
Svo gerðist það á þorrablót-
inu í samkomuhúsinu að sveit-
ungana rak [ rogastans. Inn
gekk Bjössi, uppábúinn og
skitugulur í andliti og á
höndum. Einna sterkastur var
þessi skærguli litur í hársverði,
kringum augabrúnir og munn.
Það var sannast sagt alveg
voðalegt að horfa upp á aum-
ingja manninn, svona flekkótt-
an í framan.
Enginn þorði að minnast á
þetta við Björn sjálfan en áður
en borðhaldi lauk var salurinn
orðinn sammála um að hann
væri fárveikur orðinn af gulu.
Sumir staðhæfðu jafnvel að
hann ætti ekki nema fáar vikur
ólifaðar.
Þetta varð til þess að kveikja
vorkunnarneista í brjóstum
ungu heimasætanna á bæjun-'
um svo að þær höfðu ekki
samvisku til þéss að neita
honum um dans. Hljómsveitin
var varla byrjuð að spila þegar
Björn geystist með þá fyrstu út
á gólfið og síðan hverja á fæt-
ur annarri. Einhverjir höfðu orð
á því að hann væri fullsprækur
af fárveikum manni að vera.
Hinir, sem þóttust þekkja til
veikinnar, sögðu að það væri
alvanalegt að gulusjúklingar
tækju svokallaðan helsprett
þegar farið væri að styttast í
því hjá þeim. Samkvæmt því
átti ungi bóndinn ekki langt eft-
ir því hann nam ekki staðar
fyrr en eftir síðasta dans.
Hvað um það, heim komst
Bjössi með hreppstjóradóttur-
ina upp á arminn.
Það var ekki laust við að ég
hefði áhyggjur af vesalings
manninum, svo daginn eftir
sendi ég Ásgeir fram að Botni
til að athuga hvort allt væri yfir-
staðið. Hann hafði heldur en
ekki fréttir að færa þegar hann
kom heim aftur. Bjössi var
sumsé við hestaheilsu og virt-
ist ætla að verða það áfram.
Hann hafði bara tekið inn gul-
rótartöflur, sem hann hafði séð
auglýstar í blaði og pantað frá
Reykjavík. Þær áttu að gera
mann sólbrúnan á skömmum
tíma. Bjössi hafði tekið tvö-
faldan skammt, til að „vera
kominn í lag fyrir þorrablótið",
eins og hann orðaði það við
Ásgeir. Þess vegna hefur litur-
inn líklega hlaupið í enn meiri
kekki í andlitinu á honum en
ella.
Ekki voru þessar pillur úr
höfuðstaðnum alvondar, þótt
þær gegndu ekki því hlutverki
sem þeim var ætlað. Björn býr
nú stórbúi á Botni ásamt
hreppstjóradótturinni og eiga
þau þrjú börn. Elsta dóttirin
fæddist níu mánuðum eftir
þorrablótið og heitir Kolbrún.
Norsku Stil ullarnærfötin
Þeim
verður ekki
kalt aUan
daginn.
Dæml um verð:
Stærð Buxur einf. fóðr.* Bolir einf. fóðr.*
4—6—8 10-12 1432- 1551- 1487- 1701- 1560- 1738- 1672- 1831-
* fóðruð með mjúku Dacron efni.
Grandagarði 2, Rvík., sími 28855
1. TBL 1991 VIKAN 5