Vikan - 10.01.1991, Síða 41

- Ég fer aö halda aö þú sért hrifin af
staðnum, sagöi hann. Áhugasvipurinn á
andliti hennar fölnaöi.
- Já, það held ég, en nú er þaö bara of
seint.
- Það er ekki of seint. Tim var nokkuð
hvassyrtur. - Komdu, viö skulum vita hvað
við finnum í kistunni. Hann varö aö beita
kröftum til að snúa lyklinum í ryðguðum
lásnum, en í kistunni var ekkert annað en
gulnað lín, sem ennþá ilmaði af lavendel,
Þau rannsökuðu allt loftið, tommu fyrir
tommu, börðu í veggina og stöppuðu í gólfið
en án nokkurs árangurs. Þetta var aðeins
stórt hanabjálkaloft, fullt af gömlum munum
sem fyrri kynslóðir höfðu orðið fullsaddar af.
Tim og Janet gengu niður á næstu hæð
og leituðu. Þau fóru inn í stóra gesta-
herbergið. Það var geysilega stórt og fullt af
gömlum húsgögnum. Himinhvílan með
rauðu flauelstjöldunum var svo rómantísk
að þau höfðu ekki tímt að hrófla neitt við
þessu herbergi. Nú þukluðu þau alla vegg-
ina og allt í einu rak Janet upp hljóð.
- Flýttu þér, komdu hérna og sjáðu. Það
er herbergi bak við rúmið. Ég kom við vegg-
borðið þarna og þá rann það til hliðar.
Hún var himinlifandi en dauðhrædd um
leið. Tim kveikti á eldspýtur og hélt henni að
dimmu dyraopinu. Þetta var geymsla eins og
þær sem oft voru notaðar til að geyma
blaða- og bréfadrasl og stundum verðmæt
skjöl. Janet gekk að hillu og greip handfylli af
gömlum bréfum. Þau fóru með þau út að
glugganum og allt í einu fannst þeim sem
sorg og gleði frá liðnum tímum væri komin
nær. Janet hélt nokkrum blöðum í hendinni
og þau reyndust vera úr gamalli biblíu.
- Þetta setur raunveruleikablæ á þetta
allt saman, sagði hún lágt og svipur hennar
var alvarlegur. Þetta hefur verið venjulegt
fólk eins og við tvö og ég er viss um að því
hefur þótt vænt um þetta hús.
Hún varð skyndilega náföl og starði fram
fyrir sig, skelfingu lostin.
- Heyrðu, heyrðiröu þetta? Þetta var barn
sem hljóp hlæjandi eftir ganginum.
Hann lagði sterklega hönd sína yfir munn
hennar. - Segðu ekki meira. Þú hefur ekki
heyrt nokkurn skapaðan hlut, skilurðu það?
Hún sneri sig lausa, undrandi á svip.
- En ég er viss um að ég heyrði það.
Heyrðir þú það ekki líka?
- Nei, sagði Tim, frekar dauflega, - og
það eina sem róar þessa taugaveikluðu
gesti okkar er að við hvorki sjáum né heyr-
um nokkuð óvenjulegt. Nú getum við ekki
svarið fyrir það, að minnsta kosti ekki þú.
- Mér þykir þetta leiðinlegt, sagði hún
lágmælt. - En ég er viss um að ég heyrði í
barninu.
Þau fóru niður i eldhúsið og byrjuðu að
undirbúa kvöldmatinn þar sem þau höfðu
orðið að sjá á bak meistarakokkinum Pierre.
Allt í einu rauf Tim þögnina.
- Janet, ertu til að gera eina tilraun
ennþá?
Hún leit upp frá pottunum og sagði. - Auð-
vitað, ástin mín. Hefurðu hugsað um nokkuð
sérstakt?
- Við skulum sitja í stóra gestaherberg-
inu í nótt, þú og ég, sagði hann rólega, - og
vita hvort við sjáum ekki afturgöngurnar.
Næturkyrrðin hafði lagst yfir gamla Herra-
garðshótelið. Gestirnir höfðu farið snemma í
háttinn. Það heyrðist ekkert nema ugluvæl
inn um gluggana. Janet nötraði af hræðslu
og þrýsti sér fast upp að Tim. Þau höfðu sett
púða og teppi á gólfið. Tim hafði vasaljós við
hlið sér og Janet hafði komið með hitabrúsa
með kaffi ( og nokkrar brauðsneiðar.
Gluggatjöldin voru dregin frá og bleikur
máninn lýsti herbergið upp. Skuggar, sem
minntu á svartklædda verði, voru sitt hvorum
megin við fornlegt snyrtiborðið. Þau bjuggu
sig undir langa vökunótt.
í fyrstu hrukku þau við við minnsta hljóð
en eftir því sem leið á kvöldið urðu þau ró-
legri, fóru að slaka á. Tim fann að höfuðið á
Janet var þyngra á öxl hans svo hann vissi
að hún hafði fallið í svefn. Vesalingurinn,
hún hafði átt erfiðan dag. Hann fann hve
erfitt hann átti með að halda augunum opn-
um en var samt ákveðinn í því að vaka.
Allt i einu stirðnaði hann uþþ. Þaö heyrðist
skölt og eitthvert ískrandi hljóð utan úr garð-
inum. Hann slakaði aftur á og skammaðist
sín fyrir að hrökkva svona við. Þetta voru
auðvitað aðeins kettir!
Augnlok hans voru eins og blý og þegar
hann hugsaði um þetta síðar var hann viss
um að hann hafði líka blundað. Hljómurinn
frá kirkjuklukkunni, sem sló um miðnættið,
vakti hann. Á fyrsta augnablikinu, sem hann
var vakandi, sá hann dyrnar á gestaherberg-
inu opnast hægt. Hann sat sem frosinn væri
og gat ekki hreyft sig. Hann sá hana - veru
f hvítum klæðum með logandi kerti í hend-
inni.
Áður en hann gat komið upp nokkru hljóði
var hún horfin. Það var ekkert að sjá. Hann
hafði sjálfur læst dyrunum og þær voru
læstar. Hann fann kaldan svitann spretta út
um sig allan og nötraði af skelfingu. Hann
gladdist yfir að Janet vaknaði ekki.
Þegar hann náði sér eftir þetta áfall fór
hann að hugsa að þetta hefði verið vinaleg
afturganga, eiginlega Ijómandi snotur. Hon-
um var Ijóst að ef hann sæi hana aftur yrði
hann örugglega ekki hræddur. Hann var
ekkert syfjaður og sat hugsandi þangað til
fyrsta dagskíman lýsti inn um gluggana.
Þá var það að Tim fékk alveg stórkostlega
hugmynd, svo stórkostlega að hann var hálf-
lamaður þangað til klukkan sló sjö og mál að
byrja nýjan dag ...
Tim kom út á tröppurnar fyrir framan
gamla Herragarðshótelið sem hafði breytt
um svip á síðustu tveim árum. Nú bar allt
þarna vott um velgengni, jafnvel hann
sjálfur. Hann var farinn að fitna svolítið og
glaðlegt andlit hans bar vott um ánægju og
glaðværð. Sex stórir, glæsilegir bílar stóðu
við innganginn. Bréfið frá bróðurnum kom í
huga hans, svarið við bréfinu sem hann
hafði skrifað honum morguninn eftir vöku-
nóttina. Hann brosti þegar hann hugsaði um
orð Jacks:
- Að gera óþægindi ákjósanleg - það
getur verið sniðugt í viðskiptum. Láttu
gamminn geisa, ég skal sjá um það sem
hægt er að gera hérna megin við hafið.
Og það hafði hann gert, góði, gamli
Jack...
Janet kom inn um hliðið með hóp af
gestum. Augu hennar Ijómuðu og hún var
Ijómandi lagleg og vel klædd. Karlmennirnir
voru með Panamahatta og í skrautlegum
skyrtum. Þeir reyktu stóra vindla. Konurnar
Norsku Stíl ullarnærfötin
Híý
og notaleg
nvenær
sem er.
Dæmi um verð:
Buxur Bolir
einf. fóðr.* einf. fóðr.*
1819- 1876- 2334- 2495-
Stuttermabolir kr. 2058-
* fóðruð með mjúku Dacron efnl.
Grandagarði 2, Rvík., sími 28855
voru glæsilega klæddar, á ameríska vísu.
Tim heyrði einn manninn segja við Janet:
- Já, frú, ég sá auglýsinguna frá ykkur í
blaðinu heima, svo ég sagði við sjálfan mig:
- Silas, þú verður að komast á þetta litla
enska hótel þótt það verði þín síðasta ferð.
Já, ég man greinilega hvernig auglýsingin
var: - Enskt herragarðshótel, gamaldags
þægindi, táknrænt breskt sveitasetur, með
þrjár afturgöngur sem fastagesti. Já, frú ég
ætla að sjá þessar afturgöngur áður en ég
fer aftur til Ameríku . ..
l.TBL. 1991 VIKAN 41