Vikan - 09.01.1992, Blaðsíða 13

IRAKAR VORU
GÓÐU GÆJARNIR
■ Vikan ræðir
við Hjalta Gísla-
son, son Gísla
Sigurðssonar
læknis og Birnu
Hjaltadóttur, en
fjölskyldan var
sem kunnugt er
búsett í Kúveit
þegar írakar
gerðu þar innrás
fyrir um hálfu
öðru ári.
Fyrir um það bil hálfu
öðru ári réðust írakar
inn í Kúveit. Hvarvetna í
heiminum var fólk slegið óhug
og hér á íslandi fylgdist fólk
vandlega með fréttum af Gísla
Sigurðssyni og Birnu konu
hans sem voru mitt í hringiðu
atburðanna í Kúveit. Þó að all-
ir fjölmiðlar væru uppfullir af
fréttum af stríðinu er nokkuð
víst að sumir fylgdust með af
meiri athygli en aðrir. Þeirra á
meðal var Hjalti Gíslason,
sautján ára sonur Gísla og
Birnu. Hann var þá staddur í
sumarfríi á íslandi ásamt
tveimur yngri systkinum
sínum.
„Á meðan ég var úti varð ég
aldrei var við stríðsógnir.
Stríðið milli íraka og Irana
hafði ekki svo mikil áhrif á Kú-
veitbúa. Öðru hvoru kom þó í
fréttunum að lík af írönskum
hermanni hefði flotið upp á
ströndina í Kúveit. Þá óttaðist
fólk og þá sérstaklega ríkis-
stjórnin hryðjuverkastarfsemi
af hálfu Irana því að Kúveitar
studdu íraka í stríðinu við
írani. Ég leit því á íraka sem
góðu gæjana og íranana sem
vondu gæjana. Árás íraka á
Kúveit kom mér því sem og
flestum öðrum algjörlega að
óvörum. Það bjóst enginn við
að þetta myndi gerast."
Annan ágúst, daginn sem
innrásin var gerð, talaði Hjalti
við foreldra sína í síma. Stuttu
eftir það var allt samband við
Kúveit rofið. Það hlýtur að hafa
verið erfitt að vera svona langt
frá ástvinum sínum, í óvissu
um afdrif þeirra og geta ekkert
aðhafst. Hjalti játar þessu þar
sem hann situr á móti mér í
sófanum og talar við mig eins
og við höfum þekkst árum
saman.
„Feður nokkurra breskra
vina minna voru teknir sem
gíslar. Þeir Vesturlandabú-
ar sem komust lífs af hafa
fæstir snúið til baka til Kú-
veit. íbúar Kúveit voru um
tvær milljónir áður en
stríðið skall á en eru nú
aðeins tæp átta hundruð
þúsund.
Einn besti vinur minn
sneri aftur. Hann er frá
Tyrklandi og gengur í
bandaríska skólann í
Kúveit. Þó eru eintómir
arabar með honum í
bekk. Ástæðan fyrir
því er sú að næstum
allir skólar voru eyði-
lagðir og því er öllum
nemendum hrúgað
saman í þá skóla
sem enn eru starf-
andi. Áður var allt
námsefnið í skólan-
um hans á ensku
en núna fer kennsl-
an að mestu fram á
arabísku. Þessi
vinur minn talar
ekki mikla arab-
ísku frekar en ég.
Hann á því í
mestu vandræð-
um með að
bjarga sér i
gegnum námsefnið og sagði
mér að það væri í einu orði
sagt frekar ömurlegt að vera
þarna núna. Allt hefur greini-
legatekið miklum breytingum í
Kúveit eftir stríðið."
Hjalti segir að þar sem
sumarfríið í skólanum hafi
staðið sem hæst, þegar inn-
rásin var gerð, hafi fáir af vin-
um hans verið í Kúveit.
„Flestir krakkarnir fara til
heimalanda sinna í skólafríun-
um. Einn góður vinur minn,
sem er Pakistani, var þó
staddur þarna úti. Hann er
reyndar með breskan passa
og var því í meiri hættu en
aðrir landar hans. Þessi strák-
f# Þeir fáu Kúveifar
sem ég þekkti veru allir
mjög dekraðir eg fengu
allf sem þá langaði í.
Þefta veru sannkallaðir
pabbastrákar. II
ur er mikill villingur í sér og
starfaði í andspyrnuhreyfingu
Kúveita meðan á stríðinu stóð
og tók þátt í ýmiss konar
hryðjuverkastarfsemi.
Það er ekki herskylda í Kú-
veit og því var herinn mjög fá-
mennur, aðeins um tuttugu
þúsund manns. Reyndar varð
raunin sú að margir hermann-
anna gerðust liðhlaupar þegar
til átaka kom. Vinur minn, sem
var þarna úti, sagði mér að
margir írösku hermannanna
hefðu aðeins verið þrettán eða
l.TBL 1992 VIKAN 9
TEXTI: SIGRÚN SIGURÐARDÓTTIR / UÓSM. AF HJALTA: GUNNAR LEIFUR