Vikan - 09.01.1992, Blaðsíða 18

bréta hefur haft óslokkvandi áhuga á hestamennsku frá því hún var á þeim aldri sem dætur hennar
eru nú - og ekki ber á öðru en þær hafi fengið hestaáhugann í vöggugjöf.
aö þetta hafi haft áhrif á
námsval mitt á sínum tíma.
Þegar ég lauk gagnfræðaprófi
fór ég á fund Margrétar Matt-
híasdóttur hárkollu- og föröun-
armeistara Þjóðleikhússins og
spuröi hvort ég kæmist ( nám
til hennar. Hún taldi þaö ólík-
legt þar sem hún var meö
nema og marga á biðlista. Við
þetta svar íhugaði ég að innrit-
ast í hárgreiðslunám en ákvað
að slá því á frest og fór til Hol-
lands í staðinn. Þegar heim
kom fór ég út á land að vinna.
Ég hafði verið þar skamma
hríð þegar móðir mín hringdi
og sagði að Margrét væri að
reyna að ná í mig. Ég þurfti
ekki að hugsa mig um tvisvar
heldur fór í bæinn og beint á
fund Margrétar. Staða nema
hafði þá losnað hjá henni og
hún ákvað að gefa mér tæki-
færi. Það er svolítið skemmti-
leg tilviljun að ég var fyrsta
andlitið sem Margrét farðaði
hjá Þjóðleikhúsinu þegar hún
kom frá námi en þá lék ég í
Dýrunum í Hálsaskógi. Ég hóf
síðan nám hjá Margréti, þá
átján ára gömul, og lauk því
þremur árum síðar.
MIKIL VERKLEG
ÞJÁLFUN
Námið felst fyrst og fremst í
verklegri þjálfun. Hárkollugerð
og undirbúningur allra gerva
fer fram á daginn. Síðan hefst
hin eiginlega förðun leikar-
anna þegar nær dregur sýn-
ingu. Meðan á sýningu stend-
ur þarf förðunarmeistarinn að
vera til staðar bæði til að
breyta og farða aftur ef eitt-
hvað skyldi aflagast. Það gefur
augaleið að þetta var ómetan-
legur lærdómur þar sem öll
hugsanleg afbrigði af förðun
koma fyrir í leikhúsi, til dæmis
að yngja andlit, gera þau eldri,
breyta þeim og draga fram
ákveðin einkenni, svo eitthvað
sé nefnt. Vinnudagurinn var
oft æði langur og lauk sjaldn-
ast fyrr en undir miðnætti. Ég
taldi það ekki eftir að leggja á
mig mikla vinnu því að ég var
mjög ánægð í náminu og naut
hverrar stundar. Mér var strax
Ijóst að ég var á réttri hillu og
að ég var óvenju heppin að
njóta kennslu jafnfærs kenn-
ara og Margrétar Matthías-
dóttur. Ég get því seint full-
þakkað henni að gefa mér
þetta tækifæri. Hún batt svo
um hnútana að ég stundaði
bóklega námið við sama skóla
og hún. Það er enskur skóli
sem nýtur mikillar virðingar í
faginu. Prófin fékk hún send
og sá sjálf um framkvæmd
þeirra. Það var stór stund í lífi
mínu þegar ég lauk náminu og
hafði prófskírteini frá þessum
virta skóla í höndunum. Eftir
útskriftina bauðst mér starf hjá
Þjóðleikhúsinu og þar var ég
þangað til ég eignaðist annað
barn minn árið 1984.
MIKILL MANNÞEKKJARI
i gegnum starf mitt hef ég orð-
ið æ meiri mannþekkjari með
árunum. Oft hefur mér fundist
ég vera hálfgerður sálfræðing-
ur og það er ekki síður mikil-
vægt starf en förðunin. Til
dæmis er nauðsynlegt að
kunna að róa fólk áður en það
fer inn á svið eða í sjónvarps-
viðtal því margir eru haldnir
sviðsskrekk. Ég reyni að vega
og meta fólk á þann hátt að ég
geti mætt þörfum þess sem
best og ég er mjög glöð yfir að
geta sagt að ég á marga góða
vini úr röðum viðskiptavina
minna. í svona þjónustustarfi
verður maður að vera í and-
legu jafnvægi og hafa létta
lund og umfram allt hafa gam-
an af að umgangast alls konar
fólk. Fyrir mig er þetta því
draumastarfið því ég er mikil
félagsvera og hef ríka þörf fyrir
að vera meðal fólks.
ÁSTÖÐ2
FRÁ STOFNUN
Eftir að ég hætti hjá Þjóð-
leikhúsinu starfaði ég við kvik-
myndir og fleira sem til féll en
hóf störf hjá Stöð 2 við
stofnun. Fyrstu árin var ég
lausráðin en fastráðin frá
1989. Tíminn á Stöð 2 hefur
verið bæði lærdómsríkur og
skemmtilegur og samstarfs-
fólkið yndislegt en mér finnst
peningasjónarmiðin ráða of
miklu f rekstri stöövarinnar.
Helst kemur það fram við
mannaráðningar því oft er
besta starfsfólkið undirboöið
og látið víkja. Slíkt hlýtur aö
hafa neikvæð áhrif á gæðin
þegar til lengdar lætur.
REIÐ FRÁ KIRKJU
TIL BRÚÐKAUPS-
VEISLUNNAR
Maðurinn minn heitir Gaukur
Jónsson og við eigum þrjú
börn á aldrinum sex til ellefu
ára. Við Gaukur kynntumst í
gegnum hestamennskuna og
giftumst eftir eins árs trúlofun.
Brúðkaupið er mörgum minn-
isstætt því við riðum frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði að lok-
inni athöfninni til veislunnar í
Garðabæ. Ári seinna eignuð-
umst við fyrsta barnið okkar,
Boða sem nú er ellefu ára.
Fjórum árum siðar eignuð-
umst við dótturina Bylgju og
Hrönn árið 1986. Ég er alin
upp á kristnu heimili og legg
mikla áherslu á að ala börnin
mín upp í trú á Guð. Fjöl-
skylda mín hefur alltaf verið
kirkjurækin og ég hef sjaldan
misst úr barnamessu í Fríkirkj-
unni í Hafnarfirði síðastliðin
ellefu ár. I trúna sæki ég styrk
og þá sjálfsögun sem nauð-
synleg er í lífinu jafnt í leik
sem starfi. Ég held að trúin á
Guð sé það besta veganesti
sem völ er á og að foreldrar
megi ekki svíkja börn sín um
slíkt.
FRAMTÍÐIN
Ég ætla að njóta þess að vera
með fjölskyldu minni áður en
ég tek endanlega ákvörðun
um hvaö ég tek mér fyrir hend-
ur í framtíðinni. Það togast á í
mér hvort ég eigi að sinna
reiðkennslunni betur en ég hef
gert hingað til og ég er með
ýmsar hugmyndir í því sam-
bandi sem ég á eftir að athuga
betur. Það er þó alveg víst að
ég mun aldrei hætt að starfa
sem hárkollu- og förðunar-
meistari því starfið er mitt líf
og yndi. Verið getur að ég snúi
mér frekar að námskeiðahaldi
og einnig langar mig að bæta
við mig þekkingu í ýmsum
greinum tengdum starfinu, svo
sem í litgreiningu og fatavali.
Hvað verður kemur í Ijós á
næstu vikum en til að byrja
með ætla ég að njóta þess að
vera heima hjá mér með fjöl-
skyldunni. □
14 VIKAN 1. TBL. 1992