Vikan - 01.10.1992, Side 10

móðir er maður vitanlega að taka á sig ábyrgð
föðurins og fyrirvinnunnar líka en ég geri það
besta úr því sem ég þarf að takast á við. Ég
berst þó ekki í bökkum við það. Ég held líka
að það hljóti að vera ömurleg tilfinning að
upplifa lífsbaráttuna sem eitthvert stríð.
í mínu fagi gildir launajafnrétti því þar er
fólk metið að verðleikum. Standi kona sig bet-
ur en karlmaður getur hún fengið hærri laun.
Ég hef enga þörf fyrir karlmann sem fyrirvinnu
en hef gaman af að umgangast karlmenn
sem félaga. Ég er ekki ein þessara ástsjúku
kvenna sem alla daga eru að tala um að finna
sér mann. Ég lifi fyrir daginn í dag í þeim efn-
um sem öðrum og er ekkert að flýta mér, mér
finnst lífið alveg meiri háttar eins og það er.
Málið er að gera sér grein fyrir því sem maður
vill og spyrja sig svo hvað maður sé tilbúinn
að leggja á sig. Ég held að maður nái ansi
langt með því að vinna að markmiðum sinum.
Víst er ég dugleg enda er það borðleggjandi
að ég væri ekki í þessari stöðu ef ég hefði
ekki staðið mig.“
- Framtíðin?
„Ég ætla að standa mig í mínu starfi og
stuðla að því að stofan skili góðum hlutum í
samvinnu við aðra hönnuði hennar. Svo ætla
ég að leyfa mér að fara til Bandaríkjanna, í
sumarfrí á námskeið í School of Visual Arts í
New York. Þar er boðið upp á námskeið fyrir
starfandi auglýsingafólk og vonast ég til að
geta þannig styrkt mig í starfi. Hvað ég geri í
fjarlægari framtíð - það má Guð vita. Kannski
enda ég úti á Ítalíu, þar er mikil og fín hönnun
í öllu, hvort sem það er fatnaður, húsgögn
eða grafík. Ítalía er nokkurs konar samnefnari
fyrir fallega hönnun og mig hefur alltaf langað
til að dvelja þar.
Annars hef ég það mjög gott eins og er, lifi f
öruggu umhverfi sem ég hef skapað mér sjálf
og hef enga ástæðu til að vera að velta öðr-
um ströndum fyrir mér. Það er lífsstíll hjá mér
að velta því ekki fyrir mér fyrirfram hvernig ég
ætli að klára mig ef einhver ógæfa dynur yfir.
Þó ég sé villingur í mér og til í að prófa allt er
ég mjög jarðbundin með allt sem snertir fjár-
mál, öryggi barna minna og þak yfir höfuð
okkar. Þversagnir í eðli okkar eru mannlegar
og ég held að þær geri okkur einmitt áhuga-
verð líka því þá hættum við að vera útreiknan-
leg,“ segir hin óútreiknanlega Elísabet
Cochran að lokum. □
Camem-
bert-
umbúö-
irnar sem
Lissý fékk
Clio-gull-
verölaunin
fyrir.
*'■ ) f ,‘0 r,ylll,.,a -irC lli.l ,,VI
^ MmhU I luUi. 1
ír- m <) rv r ■
U*v IU,.í l.„,„
AÐ STANDAST TÍMANS TÖNN
Lissý tók stúdentspróf úr Fjölbrautaskólanum
í Breiðholti árið 1979 og tók sér síðan árs frí
úr skóla og vann f öskunni, þar sem hún hafði
unnið síðan hún var sextán ára.
Eftir öskuárið settist hún í Myndlista- og
handíðaskólann. Hún hóf á öðru ári skólans
störf hjá Gísla B. Björnssyni og vann þar með
skólanum á fimmta ár. „Við Gísli náðum mjög
vel saman og ég tel að besta nám sem aug-
lýsingafólk geti fengið sé einmitt að komast á
stofu samhliða skólanum," segir Lissý.
„Þó að ég væri ánægð hjá Gísla langaði
mig í meiri hönnun og tilbreyfingu. Sú stofa
sem bauð upp á flest hönnunarverkefni var
Kristín og því fór ég þangað. Ég var búin að
takast á við hraðauglýsingar sem unnar voru
á nokkrum klukkutímum og þann djöfulgang
sem fylgir því. Mig langaði að slaka á og fara
að vinna að einhverju sem skilur meira eftir
sig en það sem birtist nokkrum sinnum og
sést aldrei meir. Mig langaði að gera hluti
sem væru nýstárlegir en sígildir, stæðust tím-
ans tönn. Mér fannst ögrandi að takast á við
slíkt og hjá Kristínu hef ég til dæmis fengið
góða dóma fyrir útlit matreiðslubóka Forlags-
ins og auk þess hannað allar bókakápur Bók-
rúnar.
Það er mjög gefandi að vinna með Kristínu,
hún er höfðingleg og góð við starfsfólkið sitt.
Hún býr þó líka yfir ákveðni og það er hlustað
á hana þannig að hún hefur alla þá kosti sem
góður stjórnandi á að hafa.“
RAUDHÆRÐA FREKJAN
í BRANSANUM
Lissý á íslenska móður en faðir hennar er
Bandaríkjamaður, sonur írsks innflytjanda og
spænskættaðrar konu hans. í móðurætt á
Lissý norsk-danskan afa og íslenska ömmu,
rauðhærða úr Eyjafirðinum. Blandan í henni
ein og sér hefur því mikinn slagkraft. Það hef-
ur hún líka sjálf, hún er ein þeirra kvenna sem
virðast geta flutt fjöll fyrir hádegi.
„Það hefur verið sagt um mig að ég sé
„rauðhærða frekjan í bransanum“,“ segir hún.
„Annars tel ég að fólk kunni oft ekki að skilja á
milli frekju og hreinskilni," heldur hún áfram.
„Frekja er yfirgangur en það sem ég geri mig
helst seka um er að vera ekki eins og aðrir
vilja hafa mig. Þó er ég skapmikil og sumir
segja að ég hafi skapið og djöfulganginn frá
irskum afa minum og spænskri ömmu minni -
og það er líklega alveg satt. Þó er eina mann-
eskjan sem hefur haft djúp áhrif á mig hún
Anna Thorsteinsen, amma min sem ég hef
verið mikið með og stendur mér nærri, þó ég
sé alls ekki lík henni. Hún lifir fyrir alla aðra en
sjálfa sig og býr yfir alveg einstakri mann-
gæsku. Hún vann sem húsvörður í ráðherra-
bústaðnum í mörg ár, auk þess sem hún sá
um allar veislur og þjónaði þeim sem þar
komu.“
UÓN MEÐ BILAÐ UÓSASKILTI
Lissý hefur mörg andlit og margs konar hug-
blæ; svipað og íslenska veðrið. Stundum er
hún eins og lygn og hjalandi lækur; stundum
eru jarðhræringar og stundum eldgos. Sumir
hafa sagt að erlendi blóðhitinn og íslenski jök-
ulkuldinn berjist um völdin í henni.
„Þeir sem þekkja til Michael-fræðanna
segja að ég sé stríðsmaður. Ég barði alla
strákana í skólanum og stakk kennarana með
ydduðum blýöntum. Ég var brjálaður villingur
en núna hef ég lagað ákveðna þætti í sjálfri
mér. Einhver sagðist geta ímyndað sér að fólk
skynjaði mig eins og Ijón sem stæði á aftur-
löppunum, með bilað Ijósaskilti á höfðinu og
hundrað manna vopnbúinn her að baki. Það
er mögnuð lýsing en
ég virðist geta stuðað
fólk, alveg án þess að
opna munninn. Ég þyki
ódönnuð ( framkomu
því ég segi allt sem ég
vil segja og segi það
hátt. Þó á ég ekki von
á þvf að það sé óþægi-
legt að umgangast
mig. Ég er yfirleitt mjög
kát þannig að ég er
ekki bara brjálaður
stormsveipur. Ég er ó-
hrædd við að tjá tilfinn-
ingar mínar en fólk fær
að heyra mína skoðun
ef ég er spurð, ekki
það sem það vill eða
væntir að heyra."
Lissý segist heldur
ekki uppfylla útlit-
svæntingar annarra; hefur ævinlega farið eig-
in leiðir í klæðaburði. „Fjölskylda mín hefur
alla tíð verið í rusli yfir því hvernig ég klæði
mig,“ segir hún. „Ekki batnar það við að nú er
ég ( stjórnunarstarfi. Kannski ætlast
fólk til þess að ég sé íklædd drögtum
af því að ég er orðin forstöðumaður
hönnunardeildar. Ég er hins vegar
bara vinnandi kona og nenni ekki að
punta mig til að sinna dyntum ann-
arra. Ég vinn innan um liti og úða og
fer á milli prentsmiðja. Ef ég ætti fína
dragt væri hún inni í skáp og yrði ekki
tekin fram nema við hátíðleg tækifæri.
Annars er mér sagt að meðal þess
sem ég eigi að læra í þessu jarðlífi sé
að vera kvenlegri; vera ekki alltaf í
hlutverki karlsins."
AÐ VINNA AÐ
MARKMIÐUM SÍNUM
- Nú ertu þó í dæmigerðu karlhiutverki í
einkalífi og á vinnustað, sem einstæð móðir
tveggja barna, fyrirvinna heimilis og ylirmaður
á vinnustað.
„Það er vissulega rétt að ég er í raun eins
og framkvæmdastjóri, nema hann hefur konu
á heimilinu til að sjá um allt þar. Sem einstæð
Fylgst með verkefni í skeytingarstúdíói Samútgáfunnar Korpus þar
sem mest öll prentmyndageró AUK fer fram.
10VIKAN 20.TBL. 1992