Vikan - 01.10.1992, Page 30

JÓNA RÚNA KVARAN SKRIFAR
INNSÆISNEISTAR
SAMKEPPNI
Flest í tilveru okkar miö-
ast við samkeppni af
einhverju tagi og þykir
satt best aö segja sumum nóg
um. Viö keppum um furðuleg-
ustu hluti. Eitt af því sem er
hvaö hvimleiöast og kannski
hæpnast aö keppa um eru
veraldlegir hlutir. Viö sem
erum á því róli í tilverunni aö
telja ágætt aö hafa jafnvægi á
milli þess andlega og verald-
lega erum heppin. Viö vitum
aö best er aö njóta alls sem
lífið hefur upp á aö bjóða meö
ákveöinni hógværö og vissu
lítillæti.
Börn, sem eru alin upp viö
stööugan meting - til dæmis
foreldra um athygli þeirra,
eiga við mikinn vanda aö
stríöa. Þau veröa óviss um
hvort ást foreldranna sé sönn
eöa einungis til staðar fái þeir
óskertan áhuga barnsins á
þeirra forsendu, hvort sem
barnið óskar eftir slíku eða
ekki. Betra væri aö samskipti
barnanna okkar viö okkur
byggðust upp á aö þeim væri
frjálst aö velja sjálf nokkurn
veginn hversu mikla og ein-
læga ást og athygli þau ætl-
uöu okkur foreldrum sínum.
I öllum samskiptum, sem
tengjast fjölskylduböndum, á
aö vera persónulegt val hvers
og eins hvort viðkomandi
langar aö vera samvistum viö
þennan eöa hinn eöa stund-
um aö vera bara einn meö
sjálfum sér.
Eigur okkar veröa oftar en
ekki hvers kyns farvegur fyrir
samanburð viö aöra og þaö
leiöir iöulega af sér heimsku-
lega keppni um hluti sem við
höfum jafnvel ekkert meö aö
gera. Dauöir hlutir geta alls
ekki oröiö til aö auka hagsæld
okkar eða hamingju.
Gott væri aö eyða án mikill-
ar umhugsunar miklum tíma í
að keppa aö andlegri velferö
sinni og annarra. Þaö er
góöra gjalda vert aö eiga ofan
i sig og á, ásamt einhverju
þeim munaöi sem viö teljum
okkur eiga rétt á og langar í,
svo fremi aö óskir eftir dauð-
um hlutum veröi ekki til aö
minnka tiltrú okkar á þaö sem
er meira virði eins og til dæm-
is góö heilsa, ágætt vit og gott
hjartalag. Stööur og persónu-
legur frami eru þættir í sam-
skiptum sem iöulega valda
vandræöum, sér í lagi ef á
bak viö langanir okkar liggur
græögi í einhverri mynd og þá
á annarra kostnað. Jákvæö-
ara væri trúlega aö viö reynd-
um aö vinna bróðurlega sam-
an og héldum vöku yfir áhuga
okkar á annarra framgangi
ekkert síður en okkar eigin.
Eflum því samkennd og
skilning á aö þarfir annarra
eiga líka rétt á sér, ekkert síö-
ur en okkar ágætu langanir og
þrár. Látum aftur á móti alla
togstreitu lönd og leiö. Sam-
keppni á einungis rétt á sér ef
hún er í leik eöa getur oröiö
heildinni til hvers kyns ham-
ingju.
Keppni, sem er tilkomin
vegna of mikils innbyröis met-
ings, er hvimleið og heldur ó-
raunsæ enda venjulegast til-
komin vegna einhvers konar
græðgi í þetta eöa hitt, jafnvel
á kostnaö annarra og kannski
ekkert síöur verðugra. Örvum
því samstööu og bróðurþel í
verki og athöfnum, jafnt sem
samskiptum okkar hvert viö
annað en látum alla óþarfa
samkeppni sigla sinn sjó og
hana nú. □
Þaö var föstudagur og fjórir bygg-
ingarverkamenn voru aö vinna í
fokheldu húsi. Þeir ætluðu aö
skemmta sér um kvöldið og voru
farnir aö staupa sig. Þegar verk-
stjórinn kom til þeirra sá hann að
einn hékk á tveim vírum í loftinu
en hinir unnu eins og ekkert hefði
ískorist.
„Hvern fjandann ertu að gera
þarna?" spurði verkstjórinn þann
sem hékk í loftinu.
„Ég er Ijósakróna.1'
„Hypjaðu þig niður eins og skot
og komdu þér burt. Þú ert rekinn."
Maðurinn stökk niður, verkstjór-
inn tók í eyrað á honum og teymdi
hann út úr húsinu. Þegar hann
kom aftur inn til að líta eftir þeim
þrem sem eftir voru sátu þeir bara
á gólfinu án þess að gera
handtak.
„Af hverju eruð þið hættir að
vinna?" spurði hann.
Einn þeirra stóð upp, fálmaði út í
loftið og sagði: „Við getum ekkert
gert í þessu myrkri."
Það var í Teheran 1943 að
þeir sátu og röbbuðu saman
Churchill, Roosevelt og Stalín.
Roosevelt hafði orðið:
„í gamla daga þurfti þrjú atr-
iði til að vinna stríð. Peninga,
meiri peninga og ennþá meiri
peninga. Og í dag eru það líka
þrír hlutir sem við þurfum:
Fólk, peninga og tíma.“
„Þá vinnum við,“ svaraði
Churchill gamli um hæl. „Sovét
hefur fólk, Ameríkaninn pen-
inga - og við Bretarnir plenty of
time!“
- Stýrið beint á hvítu baujuna
framundan, sagði skipstjórinn við
stýrimanninn ströngum rómi.
- Stýra beint á hvítu baujuna,
endurtók stýrimaðurinn, að góð-
um sjómannasið, en skipstjóri,
þetta er mávur!
- Þegar ég segi hvít bauja þá
er það hvít bauja, svaraði skip-
stjóri byrstur.
- Já, skipstjóri, - en nú flaug
baujan!
FINNDU 6 VILLUR
Finniö sex villur eöa fleiri á milli mynda
tlAejq Q|j9A jnjsq lunujoN 9 qeuue je
QlpueqjQH 'S 'l6æ|JE(j QueA jnjeq ijjjejAj Bjjæis qjqjo je sueq qjseiq e uuun
-sAed jn jnppæn qusa jnjeq uuunjiy z 'Q|A liæq qusa jnjeq ipuBjSBjuBUJii • j
30 VIKAN 20. TBL.1992