Vikan - 25.02.1993, Qupperneq 10

TEXTI: JÓHANN GUÐNIREYNISSON / UÓSM.: BRAGIÞ. JÓSEFSSON OG JGR
FYRIR GEÐVONSKU OG LEIÐINDI
OLOF RUN I EINLÆGU SPJALLI
Enn er tiltölulega rólegt
um að litast á frétta-
stofu Sjónvarpsins.
Ólöf Rún heilsar glaðlega,
nær í stól og er hin
yfirvegaðasta. Enda klukkan
ekki nema rétt að verða
fjögur. Hún hafði sagt að
sennilega yrði hún óviðræðu-
hæf um og eftir klukkan fimm.
Því var talið ráðlegt að
Vikuspyrill kæmi meö fyrra
fallinu í „starfskynninguna"
þar sem Ólöf Rún og starf
hennar yrðu í brennidepli.
Síðar myndum við hittast og
spjalla. Sem og varð.
„Lætin fara að byrja," segir
hún hressilega og er allt í
senn að tala við blaða-
manninn, pikka á tölvuna og
svara símanum. Einhvern
veginn klórar hún sig fram úr
öllu þessu í einu en hefur orð
á því að spyrli hljóti að leiðast.
En það verður að sam-
komulagi að hún hugsi sem
allra minnst um að hafa ofan
af fyrir gesti sínum í vinnunni.
„Auðvitað, hvað er ég að spá í
það,“ bætir Ólöf Rún hlæjandi
við og heldur áfram að pikka.
EINRÆÐUR VIÐ TÖLVU
Það eru svo sem engin
salarkynni sem Ólöf hefur til
umráða þarna uppi á frétta-
stofunni. Hún er stúkuð af
með skilrúmum á svæöi sem
rétt rúmar skrifborö og það
sést varla í það fyrir alls kyns
hráefni til fréttamatseldar. Jú,
þar kemst líka fyrir stóll. En
þar með er það eiginlega upp
talið. Þarna er þröng á þingi
þó svo þingheimurinn sé ekki
nema ein kona, tággrönn. Og
allt í kringum hana eru hin
þekktu andlitin á sveimi í
sínum skilrúmum. Þannig að
sumpart minnir fyrirkomulagið
á haug af sjónvarpsskjám.
Hún gantast við Gísla í
símann, fréttaritara í Vest-
mannaeyjum, meðan þau
skiptast á fréttum. Hann ætlar
að senda myndir frá réttar-
haldi í Eyjum og þylur í sím-
ann upplýsingar sem Ólöf
setur inn í tölvuna. Létt skot
ganga milli lands og Eyja
meðan bitastæðir fréttamolar
komast áleiðis og þegar Ólöf
Rún leggur á gengur hún frá
fréttinni og fer síðan aftur að
huga að samningu á hinni
fréttinni, þeirri sem hún vann
aö áður en Gísli hringdi.
Og svona gengur þetta. Úr
einu í annað allt til klukkan
fimm og þar yfir. Þá er ekki
hægt að fara úr einu til að
takast annað á hendur heldur
þarf helst að gera allt í einu.
Nú færist fjör í leikinn. Ha?
heyrist nokkrum sinnum í
gestinum þegar Ólöf er farin
að halda einræður við tölvuna
sína. Hún viröist byrja aö tala
við sjálfa sig þegar stressið
færist yfir. Tíminn er að renna
út og hún þarf að skoða
myndirnar sem Gísli sendi úr
Eyjum ásamt því að skrifa
frétt um vexti í leiðinni.
BÁSINN FATASKÁPUR
Klukkuvísarnir hvetja Ólöfu
Rún á sinn þögula hátt, hún
lítur ótt og títt á klukku sína,
reynir að halda dampinum.
„Þetta er eitt einkennið. Alltaf
að líta klukkuna," segir hún,
annars hugar eins og gefur að
skilja. Síðan fer hún inn til
hans ísa, ísidórs Hermanns-
sonar, klippara en þar vinna
þau saman að því að setja
myndbrot og texta í eina
samfellu. Hún hleypur þaðan
út þegar fréttin er tilbúin og fer
aftur í básinn sinn. Þar hanga
jakkar, blússur og peysur á
herðatrjám. Básinn er nefni-
lega líka fataskápur. Hún
grípur bláan jakka með sér.
„Korndu," segir hún þegar
spurnarsvipurinn færist yfir
andlit Viklingsins sem eltir
hana á röndum. „Smink,"
bætir hún við. Nú skal haldið
til Fríðu niðri í förðun en Ólöf
á einmitt að lesa fréttirnar í
myndveri þetta kvöld. Þar
sest hún í stólinn, lygnir aftur
augunum og slakar á. „Þetta
tilheyrir ferlinu,“ segir hún og
á þar við slökunina meðan
Fríða fer mjúkum höndum um
andlit hennar. „Það er alveg
nauðsynlegt að ná að slaka á
fyrir útsendinguna eftir allt
sem á undan er gengiö."
Áður en hún fer inn í mynd-
verið situr hún frammi og
þylur innganga að fréttum.
Ekki dregur úr írafárinu svona
rétt undir átta þegar Ólöf sest
inn í myndver undir sterkum
Ijósum með „eyra“ í eyra.
„Eyraö“ sést ekki en það hafa
fréttamennirnir suöandi fyrir
hlustum sér alla útsendinguna
þar sem þeir heyra allt sem
fram fer í herbergi út-
sendingarstjórnar. Ákaflega
óþægilegt hljóð og örugglega
vont ef ekki ómögulegt aö
venjast því. En nú er frétta-
tíminn hafinn. Hann gengur
tiltölulega snurðulaust fyrir
sig.
HÚN ER VOG
Við setjumst inn á Café
Romance nokkrum dögum
síðar, rétt upp úr klukkan
hálfníu. Pöntum kaffi og
konfekt. Og þarna undir
súðinni kemur í Ijós að Ólöf
Rún er vog en fyrir þá sem
gjörla eru inni í slíkum
stjörnufræðum má upplýsa að
hún hefur ýmsa þá eiginleika
sem hin dæmigerða vog er
sögð búa yfir. „Ég er fædd
fjórða október í Reykjavík
1961 og bjó í Eskihlíöinni þar
til á níunda ári þegar við
fluttum í Garðabæ," segir Ólöf
en hún er dóttir Skúla
Brynjólfs Steinþórssonar og
Ólafar Sigurðardóttur, ættuð
úr Borgarfirði og af Mýrum í
móöurætt en Skagfirðingur í
föðurætt. Hún er miðjubarn, á
yngri systur og eldri bróður.
„Og svona eftir á að hyggja,"
heldur Ólöf Rún áfram, „þá
var blokkin í Eskihlíðinni
dálítið merkileg fyrir þær sakir
að þar bjó margt fjölmiðlafólk.
Ég man til dæmis eftir Jónasi
Jónassyni, Ragnheiði Ástu og
Jakob Magnússon var þarna
líka. En í Garðabænum bjó ég
þar til ég fluttist úr foreldra-
húsum 1982.“
Hingað og ekki lengra í bili,
Ólöf Rún Skúladóttir, ekki
lástu í dvala fram aö því?
„Nei, nei, ég fór í Mennta-
skólann í Reykjavík eftir
grunnskólanám í Garðahreppi
eins og hann hét þá en við
vorum fyrsti árgangurinn sem
tók grunnskólapróf en ekki
landspróf. í MR var ég í
fornmáladeild tvö og lauk
stúdentsprófi 1981.“ Forn-
máladeild? „Já, en það eina
10VIKAN 4.TBL. 1993