Vikan - 25.02.1993, Side 41

IHAMINGJU
Hver þekkir ekki vand-
ann að velja rétta kort-
ið ef einhver á afmæli
eða er að halda upp á tíma-
mót?
Fyrir skömmu bættist
skemmtileg nýjung í annars
skrautlega flóru heillaóska-
korta. Hvert kort er tileinkað
einu ári á tímabilinu 1923-
1973. Út eru komin tólf kort
og hlaupa þau á fimm ára bili.
Kortin myndskreytti Birna
Steingrímsdóttir myndlistar-
kona og prýðir fallegt tré hvert
þeirra en engin tvö eru eins.
Inni í kortunum er síðan að
finna upplýsingar um sitthvað
sem gerðist á viðkomandi ári
bæði hér heima og erlendis,
merka atburði, verð á brauði
og mjólk það árið, vinsælasta
dægurlagið og svo framvegis.
Kortin eru hugsuð handa
þeim sem fagna hvers konar
tímamótum sem mæld eru á
fimm ára fresti frá árunum
1923-1973 - vegna stóraf-
mælis til dæmis, brúðkaups-
afmælis eða útskriftarafmæl-
is.
Gæfusmiðjan gefur þessi
nýstárlegu kort út og fást þau
í bóka- og blómaverslunum. □
ISJAVARÞORPI
Eg þurfti að fara norður í
land að dveljast um
tíma ( litlu sjávarþorpi,
með rækjuverksmiðju, hrað-
frystihúsi, hóteli, einni versl-
un og fallegum einbýlishús-
um. Þessi litlu þorp úti á
landi eru þannig húsuð aö
það er eins og menn hafi um
nótt kópíerað Arnarnesið og
raðað niður þessum húsum
við nokkrar götur sem eru
malbikaðar, sýnist mér þó að
ég sjái ekki í bik fyrir snjó.
Hótelið er í nýlegu húsi
sem áreiðanlega var ekki
hannað sem slíkt enda skrif-
stofur að mestu en ein hæð
notuð til gistinga, með matsal
og eldhúsi. Allt mjög snyrti-
legt en mér finnst nokkuö
einmanalegt því ég er oftast
eini gesturinn, þaö er bara
dag og dag sem einhver
kemur að lúra um nótt, ein-
hver sem á snöggt erindi á
þennan staö, enginn að
skoöa sig um í lífinu.
Undarlegt að vera einn á
hóteli, starfsmenn ekki við
nema rétt um hádegi til aö
elda en annars er ég í hótel-
leik, er allt í senn hótelstjóri,
herbergisþerna og þjónn,
eldabuska, Bella símamær
og hóteldraugurinn. Indæla
matmóðirin, sem kemur að
bjarga öllu við í hádegi, er
ekki eingöngu að hugsa um
mig heldur nokkra kostgang-
ara því þeir eru nokkrir hér
sem koma snemma að
morgni, vinna eitthvað við
höfnina, skip eða verksmiðju
en fara svo þegar kvöldið
kemur arkandi yfir fjallið.
í nokkra daga hefur gert
hér kolvitlaust norðlenskt
veður sem maður heyrir bara
um á Rás 2 en upplifir aldrei
nema í eyrunum ef maður
býr að staðaldri í Reykjavík
eða nágrenni.
Ég sat við gluggann fyrstu
nóttina og horfði á þetta
rosaveður, skaflar frá fyrri
rokum hölluðu vanga að hús-
hliðum, ég sá rétt grilla í
Ijósastaura, enginn á ferli hér
þegar veturinn hóstar.
Eg er lukkunnar pamfíll,
íbúi í borg þar sem öll verstu
veðrin fara framhjá, strætis-
vagnarnir ganga alla daga og
hafa gert í vetur, þeir mundu
ekki einu sinni fara í gang
hér!
Hvað lætur svo fólk búa á
svona stað, þar sem er ekk-
ert bíó, engin tískuverslun,
engin veitingahús, engin
danshús með bar, ekkert
sem vekti áhuga Pressunnar
að mynda og geta um það
dýrðarinnar fólk sem „sást
mæta á svæðið” að sýna sig
og sjá aöra?
Hér ganga menn til vinnu
og heim, hafa áhyggjur af
vinnunni, hér þekkjast allir
með nafni, hér vita menn allt
um alla, hér fer mikill tími í
að tala um fólk, í spennuleysi
augnablikanna verður hvert
nýtt andlit efni í spennusögur
á kvöldin. En það er ekki ein-
kenni á litlu þorpi við hafið,
það er í eðli okkar íslend-
inga, við erum allir upp til £5,
hópa Gróur á Leiti, elskum =g
að tala heldur illa um náung- ^
ann, sérstaklega ef hann er £g‘
eitthvað eins og sagt er. g;
Þess vegna gæti ég alveg g
eins verið í Reykjavík núna,
nema húsin eru færri og það
gengur enginn strætisvagn gi
framhjá glugganum mínum. □ ^