Vikan - 29.07.1993, Blaðsíða 7

við eigin líkama, kvenleika
minn og feril jarðarinnar, eins
og það að ala barn“
Það sem maður tekur eftir
á sýningunni er að litirnir
ráða, litirnir stjórna og sam-
eina efni og Ijós og segir Mai
Bente að hún vinni ekki sam-
kvæmt hefð með Ijós og
skugga.
„Eg fylgi innsæinu, ég vil
gera það sýnilegt sem ég veit
ekki, leita þess sem ég þekki
ekki.
Ég leyfi litunum að leiða mig
en í litunum er uppspretta
kraftsins. Kjarninn í verkefn-
inu er þrá eftir sambandi við
upprunann, bæði í mér og
utan við mig. Það hillir liti
jarðar, litarefnin eins og þau
eru í Suður-Evrópu, eins og
ég held að ég finni þau á
íslandi - í litrófinu frá dökklif-
rauðu um purpuralit til hlýrra
mógulra lita. Það er það Ijós-
megin sem býr f jörðinni sem
ég vil sýna, eins og sólin er í
jörðinni en samt liggur sorg í
myndunum, þrátt fyrir birtuna,
og auðu fletirnir tákna milli-
bilsástand þar sem allt getur
gerst.“
Þegar skyggnst er inn í líf
Mai Bente kemur í Ijós að hún
hefur alltaf fengist við að
teikna og mála. Hún lauk
námi í Listaháskóla ríkisins í
Osló fyrir nokkrum árum en
hafði bæði unnið sem blaða-
maður kvennablaðsins
„Sirene" og einnig verið kenn-
ari í listasögu, í Noregi og
Japan, en þar bjó hún í þrjú
ár.
Sýning hennar á íslandi var
tileinkuð Jóhönnu og þegar
hún var spurð hver Jóhanna
væri varð hún alvarleg.
„Jóhanna var litla barna-
barnið mitt sem fékk ekki að
lifa nema örstutta stund. Það
að hún dó gerði mig enn þá
meira upptekna af setning-
unni, „af jörðu muntu upp
rísa“. Allt gengur í hring og
hringurinn er von um að
skapa upp á nýtt. Hann liggur
djúpt í endurnýjunarkraft-
inum.“
Ég hef orðið upptekin af
fornsögulegum tíma. þá voru
menningarheimar, þar sem
konan var virt til jafns við
manninn og var frjósöm og
heil. Síðar var hún sett niður
og staða hennar varð veikari.
Með verkum mínum felst
sterk ósk um að endurnýjun-
arafl jarðarinnar megi enn
haldast og það megi lækna
sárin.“ □
Sumir dagar eru fullir af
lífi. Það iðar allt af gleði
og þessir dagar gleym-
ast seint. í Norræna húsinu er
oft að finna daga fulla af vori
og gestir frá öðrum löndum
koma þangað, með ýmislegt
sem við islendingar getum
notið með þeim, þótt flutt sé á
öðru tungumáli.
Norsku listakonurnar Jann-
ik Bonnevie og Hege Tunaal
fluttu sýningu sem samanstóð
af Ijóðum, söngvum og stutt-
um leikþáttum og eru höfund-
ar textanna norrænir lista-
menn sem snerta strengi og
minna okkur á hvað er að
vera manneskja hér og nú.
Sýning þeirra, er þær
nefndu Vor, tengdist mál-
verkasýningu Mai Bente
Bonnevie í kjallara hússins
sem opnuð var sama dag og
leiksýningin var flutt. Blaða-
maður Vikunnar tók þær stöll-
ur Jannik og Hege tali og fékk
þær til að segja frá en Hege
er söngkona og söngkennari í
Leiklistarskóla ríkisins í Osló
og hefur tekið þátt í fjölda
uppsetninga á leikritum og
söngleikum ásamt því að gefa
út einar tíu plötur.
Jannik er leikkona og hefur
leikið bæði á sviði og í sjón-
varpi. Þær stöllur hafa unnið
saman í tíu ár og vinna þá
gjarnan með þau efni sem
þær hafa áhuga á hverju
sinni. Þær hafa flutt sýning-
arnar „Ta os pá ordet“ eða
Taktu okkur á orðinu, en sú
dagskrá var sýnd í sjónvarpi,
og „ Hjertehagen" eða Hjarta-
garðurinn og var hún leikin á
sviði.
Sýninguna Vor hafa þær far-
ið með víða um Noreg undan-
farin tvö ár og verið vel tekið.
Aftan á kápu dagskrárinnar
er að finna lítið Ijóð sem í þýð-
ingu minni er þannig.
Við bíðum eftir vori
en það er undir okkur sjálf-
um komið
hvort við náum að skapa
heim
þar sem ástin er lífskraft-
urinn
sem stjórnar
enekki lenguróttinn.....
„Við lifum á erfiðum tfmum
sem krefjast mikils af okkur.
Evrópa breytist stöðugt, Ber-
línarmúrinn er fallinn, hug-
sjónirnar breytast og vonirnar
bresta. Manneskjan þráir frelsi
en hvernig gerum við frelsið
að raunveruleika? í hverju fel-
ast lífsgildin?
Núna er þýðingarmeira en
nokkurn tímann áður að taka
á sig ábyrgð, hvernig við lifum
og hvernig við leggjum okkar
af mörkum svo heimurinn eigi
sér von.
Við þurfum stundum að
skynja myrkrið til að skilja Ijós-
ið, þurfum að fara niður til að
finna leiðina upp á við. Eins og
ballettdansarinn verður að fara
niður til að geta svifið upp.
Við verðum að þora að
horfast i augu við óttann, játa
hann og athuga hvaða kraftur
býr innra með okkur.
Þótt inntakið í sýningunni
sé með alvarlegum þræði þá
eru textarnir fullir af ærslafull-
um mótsetningum. Konan,
sem æfði sig í að vera góð,
halda örmunum opnum og
gefa, en gekk þetta best
þegar hún var ein og enginn
truflaði hana á meðan.“
Með orð þeirra Jannik og
Hege í huga gengur blm. út í
sólina. Söngur þeirra hljómar
enn í eyrum, kvenlegur og
uppön/andi. Snerti strengi í
brjóstum þeirra sem á hlýddu.
þær höfðu afmarkað svið fyrir
sig með kertaljósum, steinum
og blómum til skiptis, stóðu
þarna tvær og leiddu okkur
inn í heim fegurðar og kímni.
Þegar Hege söng svo lagið
Kveðja til vorsólarinnar eftir
Danann Benny Anderssen þá
óskaði blm. að hann hefði ekki
setið á fyrsta bekk vegna þess
að það er dálítið erfitt að leyna
tárunum þaðan, en síðasta
línan í kveðjunni er „en þegar
vorsólin skín, er ég til“. □
Norsku
lista-
konurnar
sem komu
meö voriö
til íslands.
15.TBL. 1993 VIKAN 7