Vikan - 29.07.1993, Blaðsíða 41

blöö þyrlast um loftið. Hann var í hálfgerðu
móki er honum var ýtt eftir ganginum og inn í
búningsherbergið. Mully stóð við hlið hans og
Jim starði á hann.
„Borgið þeim til baka. Ég skal borga leiguna
fyrir húsið og allt annað þó að ég verði að
eyða öllu sem við eigum.“
Jim reis á fætur. „Gott og vel, herra Small,"
sagði hann. „Ekki ásaka ég yður.“
„Fallega mælt, drengur minn,“ sagði Sam.
„Flýttu þér fram og segðu fólkinu frá þessu."
Svo var Sam einn eftir með Mully og hún leit
á hann. „Ég býst við að þú sért bálreið út í
mig,“ sagði hann.
„Nei, væni,“ sagði hún. „Ég er ekkert reið
en þú varst dálítið asnalegur þarna frammi
áðan. Skiptu nú um föt og við skulum aldrei
minnast á flug aftur." Svo fór hún.
„Kannski mig hafi bara dreymt að ég gæti
flogið,“ saði Sam við sjálfan sig. Hann klæddi
sig í fötin, dapur í bragði. Honum sárnaði
mest af öllu hvernig Mully leit til hans. Hún
mundi aldrei framar trúa honum. Trú! En hún
var orsökin til alls þessa!
Hann mundi allt í einu eftir orðum litla pró-
fessorsins: „Segið viö sjálfan yður: „Ég get
flogið. Ég get það! Ég get þaö! Og trúið því á-
vallt.“ Sam brá á sig axlaböndunum í hend-
ingskasti: „Guð minn góður,“ hrópaði hann,
„ég get flogið. Opnið þiö bölvaðar dyrnar!"
Um leið og huröin opnaöist hófst hann á loft
og sveif yfir höfuð lögregluþjónanna sem
köstuðu sér niður til þess að verða ekki á vegi
hans. Hann þaut eftir ganginum, fyrir ofan
fólkið, og sveif upp í hinn geysistóra áhorf-
endasal. „Bölvaðir ræflar,“ æpti hann, „ég skal
sýna ykkur það!“ Hann þaut nærri beint upp
undir loftið og horfði niður á hinar fölu ásjónur
sem störðu vantrúaöar á hann.
„Ég skal sýna ykkur það!“ æpti hann aftur
og steypti sér niður eins og steypiflugvél. Á-
horfendurnir hrukku í allar áttir, skelfingu
lostnir, og kútveltust hver um annan en Sam
þaut áfram í áttina að útgöngudyrunum. Hann
flaug með ofsahraða yfir fólksfjöldann og
skaust út um dyrnar.
„Nú, get ég þá flogið?“ hrópaði hann og
sveif í hringjum, steypti sér í náttmyrkrinu, rétt
uppi yfir bifreiðum og fótgangandi fólki. Hann
tyllti sér á húsþak og horfði niður á strætin.
Bifreiðar rákust á og konur féllu í öngvit. Það
hvein í flautum lögreglubifreiða, sjúkravagna
og slökkviliðsbíla.
„Komið þér niður, þér þarna," kallaði lög-
regluþjónn og fór að klifra upp brunastiga,
með byssu í hendinni.
Sam stökk fram af brúninni, sveif í hringi
kringum stigann og steypti sér niður að mann-
grúanum á götunni. Hann þaut aftur upp á við
og geystist um borgina þvera og endilanga,
hrópandi hótanir og ögrunarorð og kom hvar-
vetna allri umferð á ringulreið. Þegar hann var
kominn hátt í loft upp rann honum reiðin.
Hann var orðinn leiður á mönnunum og sveif
hægt upp í náttmyrkt himinhvolfið. Hann
heyrði aðeins óglöggt ys stórborgarinnar. Fyr-
ir neðan hann var eyjan eins og Ijósknippling-
ar. í hinum tignarlega sorta umhverfis hann
rauf ekkert kyrröina nema flugvélargnýr úr
suðurátt.
Músík loftsins, sem lék um andlit hans,
gerði hann rólegan en jafnframt dapran. Hann
sveif hægt niður til borgarinnar og horfði á
hana, undrandi og ruglaður. Um leið náði hin
eðlilega varfærni hans tökum á honum.
„Jæja þá, Sam Small," sagði hann við sjálf-
an sig. „Þú hefur lokið þér af. En hvernig í
fjandanum getur þú nú ratað heim?“ Ein af
stórbyggingunum þarna niðri hlaut aö vera
hótelið hans en þær voru allar eins. Hann
flaug fram og aftur þar til hann kom auga á
þak með grasbletti og gosbrunni. „Hér er
mjúkt að halla sér og i býtið í fyrramálið get
ég læðst niður og komist heim,“ hugsaði Sam
með sér.
Þegar Sam vaknaði skein sólin framan í
hann og lögregluþjónn hélt í höndina á hon-
um. „Hver fjárinn, ég hlýt að hafa sofið yfir
mig,“ sagði hann.
„Hvernig komstu hingað upp?“ spurði lög-
regluþjónninn.
„Ég flaug hingað, lagsmaður,“ sagði Sam.
Rétt í þessu hrópaði kona, sem stóð f
námunda: „Leðurblökumaðurinn!"
„Ég hef þá náð þér,“ sagði lögregluþjónninn
og dró upp byssuna. „Og þú skalt ekki gera
neina tilraun til að flýja.“
En jafnskjótt og Sam sá byssuna þaut hann
tuttugu fet í loft upp og þaut með eldingar-
hraða í burtu. Hann heyrði að lögregluþjónn-
inn skaut sex skotum. Hann hvíldi sig á þægi-
legum húsasvölum en heyrði hljóð að baki
sér. Þegar hann leit um öxl sá hann dáfríða
konu sem lá í sólbaði.
„Afsakið frú," sagði Sam og sneri sér
hæversklega undan. „Mér þykir leitt að hafa
ónáðað yður.“ Og enn hóf hann sig til flugs.
Þannig gekk það til allan morguninn. í hvert
skipti sem Sam ætlaði að lenda æpti fólkið:
„Leðurblökumaðurinn - leðurblökumaðurinn!“
og hljóp eftir strætunum til þess að horfa á
hann. Loks gat hann hvílt sig á einni af
skrímslismyndunum á Chryslerbyggingunni.
En jafnvel þar hafði hann ekki frið því að fólk-
ið opnaði gluggana og hrópaði til hans.
Lögregluþjónn kallaði til Sams og bað hann
að koma niður en Sam var búinn að missa
virðinguna fyrir bláa lögreglubúningnum. „Nei,
karlinn," sagði hann, „ef þú klifrar hingað upp
þá flýg ég bara yfir á aðra byggingu og þú
verður að klifra aftur upp á hana. Eina mann-
eskjan sem ég vil tala við er hún Mully mín.
Sæktu hana Mully, ég skal tala við hana.“
Sam færði sig upp á turnspíruna og þar sat
hann klukkutímum saman uns komið var und-
ir kvöld. Loks heyrðist hrópað niðri og Sam sá
grilla í hatt Mullyar á svölum fyrir neðan. Hann
sveif niður til þess að hjálpa henni uns þau
voru stödd á múrbrún ein út af fyrir sig.
Mully starði á hann og munaði litlu að hún
færi að gráta. „Heyrðu, Sam,“ sagði hún,
þarna hefur þú setiö á skyrtunni í alla nótt eins
og spörfugl. Þú hlýtur að hafa dauðkvefast.“
„Mully," bað Sam, „byrjaðu nú ekki að rífast
í mér. Hjálpaðu mér heldur út úr þessari klípu
og ég skal aldrei framar lyfta fótunum frá jörð-
inni. Segðu þessum lögregluþjónaskröttum að
mig langi bara að komast niður og fara heim
til Yorkshire."
„Nei, væni," sagði Mully, „þú verður að sitja
þar sem þú ert kominn. Þú hefur komið borg-
inni á annan endann. Fólk, sem hefur veriö að
glápa á þig, hefur farist tugum saman í um-
ferðarslysum. Menn eru farnir aö stefna þér
fyrir skemmdarverk og ég veit ekki hvað.“
„Hvert í logandi," stundi Sam.
„Forsetinn hefur skipað að loka kauphöllun-
um. Hann hefur kallað saman þingið til þess
að samþykkja nýja fjárveitingu til varnarráð-
stafana gegn fljúgandi mönnum. í stuttu máli,
Sam Small, þú hefur komið öllu á ringulreið í
heiminum.
„Mig langaði bara að vera kominn heim til
Yorkshire, Mully, með ölkrús fyrir framan mig
og nokkra kunningja til að spjalla við á kvöld-
in. Og nú er ég kominn í laglega klípul" Sam
þagði stundarkorn. „Jæja, Mully," sagði hann
svo „Þetta er mér að kenna. Farðu nú niður,
náðu þér í lest til Kaliforníu og vertu hjá
Laviniu. Ég skal hugsa um mig.“
„Nei,“ sagöi Mully gröm. „Þetta er ekki síður
mér að kenna en þér. Hór er ég og hér verð
ég, hjá þér!“
Sam varð hugsi um stund og horfði yfir borg-
ina. Þau sátu enn í sólskini en niðri í borginni
var tekið að rökkva. Hann leit á Mully. „Millicent
Small! sagði hann. „Elskar þú mig, góða?“
„Vertu nú ekki að þessum bjánaskap.“
„Ég meina það. Það er þýðingarmikið. Elsk-
ar þú mig;“ Nú fór Mully að gráta - Sam til
mikillar undrunar. Loks leit hún á hann. „Sam
Small,“ sagði hún, „þú hefur ekki spurt mig
um þetta í nærri því tuttugu ár.“
„Jæja, ég er fámáll maður,“ sagði Sam.
„Vera má að ég hafi oft ætlað að spyrja þig að
þessu. Nú spyr ég þig.“
Mully saug upp í nefið. „Ég hef fætt barn
þitt, þvegið fötin þín, eldað ofan í þig og sofið
hjá þér í tuttugu ár,“ sagði hún. „Og þú spyrð
hvort ég elski þig. Ef ég geri það ekki hef ég
siglt undir fölsku flaggi allan þennan tíma.“
„Þetta er mér nóg,“ sagði Sam. „Taktu nú í
höndina á mér,“ sagði hann, „og vertu ekki
hrædd. Trúðu bara á mig, það er allt og sumt.“
Mully leit niður á strætin, langt fyrir neðan,
full af fólki. „Heyrðu, væni, það verður lagleg-
ur skellur ef þér misheppnast,“ sagði hún og
tók í hönd hans. „Teldu upp að þremur, væni.“
„Einn...“ sagði Sam.
Mully dró djúpt andann.
„Tveir...“ sagöi Sam.
Mully lokaði augunum.
„Trúðu á mig,“ sagði Sam.
„Allt í lagi,“ sagði hún. „Ég trúi á þig, Sam.“
„Þá förum við! Þrír!
Mully steig fram með lokuð augun. Hún fann
loftið þjóta um sig. Það var unaöslegt. Hún
opnaði augun. Svo brosti hún; þarna var Sam
við hlið hennar, fingurgómar hans snertu fingur
hennar og þau svifu í stórum boga upp á við.
Þannig hurfu þau sjónum New York búa.
Fólkið í húsunum og mannfjöldinn á strætun-
um sá tvær manneskjur fljúga hlið við hlið upp
í himingeiminn uns þær voru eins og tvær
agnir sem bar við milt kvöldloftið - ofar og
ofar, þar til þær hurfu algerlega.
Og þannig flugu Sam og Mully heim til
Yorkshire og settust þar að. Ef þið leggið ein-
hvern tíma leið ykkar til Yorkshire, til staðar
sem nefndur er Polkingthorpebrú, nálægt
Huddersfield, getið þið komist að raun um
sannleiksgildi þessarar sögu. Þar getiö þið,
hvaöa kvöld sem er, gengið niöur í Arnar-
krána og hitt náunga, Sam Small að nafni,
sem situr með ölkrús fyrir framan sig, skíðlog-
andi arineld að baki, sþjallandi við hóp af
kunningjum sínum.
En það þýöir ekki að spyrja hann hvort
hann geti flogið. Ef hann er spurður um það
hvessir hann augun og segir: „Nei, það er
ekki ég. Þið hljótið að eiga við annan Sam
Small - náungann sem missti byssuna sína
og stöðvaði orrustuna við Waterloo. □
15.TBL. 1993 VIKAN 41