Vikan - 29.07.1993, Blaðsíða 39

„Hvernig vissirðu að ég er frá Huddersfield?"
„Auðvitað af framburðinum."
„Farðu nú kolaður," sagði maðurinn undr-
andi. „Ég hef nú verið hérna í þrjátíu ár og
hélt aö ég væri búinn að týna niöur framburð-
inum.“
„Þú talar dálítið líkt og Ameríkumaður,“ viður-
kenndi Sam, „en þó er hægt að heyra hvaðan
þú ert. Ég er sjálfur ættaður frá Huddersfield."
„Ég heyröi það,“ sagði maðurinn. „Heyrðu,
haltu þessum rakka fyrir mig svolitla stund.
Það er einhver að koma inn i búðina."
Sam fór úr jakkanum og bretti upp skyrtu-
ermarnar. Og þar sem hann kunni ekki við að
sitja auðum höndum tók hann til við hundinn
og var nærri búinn að þvo hann þegar maður-
inn kom aftur.
Upp frá þessum degi hafði Sam nóg að
gera og honum kom flugið ekki í hug. Á dag-
inn var hann öllum stundum I hundabúðinni
hans Dicks Hugglethwaites og þar þvoðu þeir
og klipptu hunda og voru steinhissa á fáfræði
Ameríkumanna á öllu því er snerti hundahald.
Því að Sam var, eins og allir Yorkshiremenn,
fæddur alvitringur í öllu því er hundum viðkom.
Allt hefði sennilega farið vel ef einn sepp-
inn, af pekingakyni, hefði ekki troðið sér undir
girðinguna. Sam var staddur í húsagarðinum
að viðra hunda þegar hann heyrði Dick kalla.
„Stoppaðu þennan bölvaða peking. Hann er
bandvitlaus og æðir eitthvað út í buskann."
Sam ætlaði að þrífa í hundinn en varð of
seinn. Dick hljóp út úr búðinni I hendingskasti
en þegar hann kom út í garðinn sá hann að
Sam hélt á hundinum undir hendinni.
„Nú er ég aldeilis..." sagði Dick. „Hvernig
komstu út fyrir girðinguna?“
„Stökk yfir hana, kunningi," sagði Sam og
glotti. „Taktu eftir.“
Sam spyrnti ofurlítið og sveif yfir girðing-
una. Svo lenti hann, sneri sér við og stökk aft-
ur yfir. Það er að segja hann virtist stökkva en
auðvitað var þetta aðeins smávegis flugferð
fyrir Sam.
„Þetta kalla ég vel af sér vikið,“ sagði Dick.
„Girðingin er 2,10 metrar á hæð.“ Hann náði í
málband og mældi grindverkið. Það var 2,15
metrar.
„Heyrðu mig,“ sagði hann. „Við þurfum að
gera eitthvað í þessu. Þú stekkur 2,15 metra
og mig minnir að heimsmetið sé aðeins tveir
metrar eða eitthvað svoleiðis. Við gætum
grætt laglegan skilding á þessu, lagsmaður."
Dick stakk upp á því að Sam færi að æfa í-
þróttir. „Það er enginn skaði skeður þó að við
svælum nokkrar kringlóttar út úr þessum
bannsettum Ameríkönum," sagði hann. „Þeir
eru búnir að vinna ólympíuleikina svo oft að
það er kominn tími til að almennilegur Breti
slái þá út og næli sér í nokkur pund um leið."
„Ojá, það er ekkert Ijótt við það að sigra í
heiðarlegri keppni,“ sagði Sam.
Sam fór að æfa sig. Dick gerðist þjálfari
hans, lét hann hlaupa og stökkva hástökk og
langstökk. Hann lét hann éta hrá egg og
drekka sérrí og nuddaði hann.
„Jæja, lasm,“ sagði hann dag nokkurn, „ég
er búinn að þjálfa þig eins og hægt er. Ég hef
gert það sem mér bar. Láttu nú ekki þitt eftir
iiggja.“
Þeir fóru út á íþróttavöllinn og Dick veðjaði
á Sam. Þegar hann kom aftur inn í búnings-
klefann Ijómaði hann allur af ánægju. „Ég hef
veðjað fimm dollurum á móti einum á þig,“
sagði hann.
Eftir að Dick hafði hjálpað Sam að klæða
sig í stökkbúninginn fylgdi hann honum út á
völlinn. „Vertu ekki smeykur,“ sagði hann, „ég
er viss um að þú vinnur.“
„Ef þú heldur það er mér borgið,“ sagði
Sam.
Fyrst var keppt í hástökki. Dick lét þaö eiga
sig þar til komið var upp í 1,75 metra. Þá
færði hann Sam úr sloppnum. „Þetta getur þú
auðveldlega," sagði hann.
Sam var dálítið taugaóstyrkur en traust
Dicks styrkti hann og hann hljóp að slánni og
stökk yfir. Sláin var hækkuð um 2,5 sentí-
metra. Annar keppendanna gat ekki stokkið
yfir. Sam og hinn, sem eftir var, stukku og slá-
in var alltaf að hækka uns allt í einu glumdi I
hátalaranum: „Ólympíumet I hástökki með at-
rennu. Sam Small frá Stóra-Bretlandi stekkur
nú.“
Sam tók tilhlaup og flaug yfir. Áhorfendur
klöppuðu. Hinn keppandinn stökk líka yfir.
Þegar tilkynnt var í hátalaranum að sláin hefði
verið hækkuð í nýtt heimsmet þustu Ijósmynd-
arar á vettvang og Sam sveif þó nokkuð fyrir
ofan slána. Hinum keppandanum mistókst.
Fólk fór að þyrpast kringum Sam og dómar-
ar komu með málbönd til þess að ganga úr
skugga um að hæðin væri rétt. Þeir fóru að
rífast sín á milli þar til Sam sagði: „Jæja, pilt-
ar, hækkið þið slána um nokkra sentímetra til
öryggis." Þeir gerðu það og Sam flaug yfir.
Dómararnir vildu komast að raun um hve
hátt Sam gæti stokkið en Dick dró hann I
burtu. „Nei, piltar mínir," sagði hann. „Það eru
tvær keppnir eftir og ég ætla ekki að láta hann
ofreyna sig.“
Það fór á sömu leið með stangarstökkið.
Sam setti nýtt met: 4,58 metra. Svo kom lang-
stökkið. Sam dauðlangaði að stökkva hund-
rað metra en hélt að það mundi koma veð-
málunum á ringulreið. Hann stökk því aðeins
níu metra og setti nýtt met. Þegar allt kom til
alls voru lagsbræðurnir harla ánægðir yfir
dagsverkinu þegar þeir löbbuðu heim til Dicks
og töldu peningana sem þeir höfðu unnið.
Þegar Sam hélt heimleiðis um kvöldið var
hann daufur í dálkinn eftir alla æsinguna.
Honum fannst hann vera einmana og hann
kvaldist af heimþrá. Hann langaði til að tala
við einhvern um hinn nýja og einkennilega
hæfileika sinn; og við hvern átti hann að tala
nema Mully? En þegar heim kom var allt á tjá
og tundri. Lavinia var nýbúin að skrifa undir
fimm ára ráðningarsamning við kvikmyndafé-
lag og allt var í uppnámi. Sam kom ekki að
einu orði; hann fór einn að hátta og fannst
hann vera meira einmana en nokkru sinni fyrr.
Næsta morgun byrjuðu erfiðleikarnir fyrir al-
vöru. Blöðin voru full af frásögnum um mann-
inn sem hafði „slegið“ þrjú heimsmet á einum
degi. Á forsíðu blaðanna voru myndir af Sam
þar sem hann sveif yfir slána.
Og greinarnar, sem skrifaöar voru um Sam,
voru óskaplegar. Eitt blaðið í Los Angeles birti
eina setningu um Sam; afgangurinn af grein-
inni fjallaði um hvað loftslagið í Kaliforníu gæti
haft góð áhrif á fimmtíu og þriggja ára gamlan
mann. Annað blað taldi hinn kaliforníska app-
elsínusafa orsök þess að fimmtíu og sjö ára
gamall maður færi fram úr heimsmetum. Eitt
blaðið áleit að hiö kaliforníska sólskin yki
blóðsykurinn svo mjög að þakka bæri því hin
nýju met og enn annað blað taldi hinar kali-
fornísku hlaupabrautir aöalorsök metanna.
Blöðin í austurríkjunum voru á einni skoðun
um að hér væru á ferðinni nýjar kalifornískar
blekkingar og að dómararnir hefðu notað sér-
stök kalifornísk málbönd. Flórídafylki fór fram
á að hin nýju met yrðu ekki viðurkennd sökum
þess að einn ræsirinn hefði ekki verið viður-
kenndur af íþróttasambandinu. Það var ekki
vafi á því að Sam var oröinn kunnur maöur.
Sam og Mully komust brátt að raun um að
svo var. í býtið næsta morgun hóf Mully máls
með þessum orðum: „Hvað hefur þú nú gert
af þér?“
„Að mér heilum og lifandi - ekki neitt."
„Ekki neitt! Hvað vilja þessir tuttugu fréttarit-
arar sem bíða niðri? Og hvað er þetta?" Hún
keyrði dagblað framan í Sam; það var mynd af
honum þar sem hann var að stökkva langstökk.
„Hvað gengur á? Ég var bara að æfa mig
svolítið í gær. Og svo er þetta ekki heldur líkt
mér, er það?“
Mully reif blaðið af honum. „Jæja, Sam
Small, ég veit ekki hvar þetta ætlar að enda.
Maður á þínum alri að hamast í íþróttaæfing-
um! í guðs bænum, hvaö hefur komið fyrir þig?“
„Ég hef engar fréttir að segja,“ muldraði
Sam, þrjóskur. „Jæja, væni,“ sagði Mully. „-
Komdu og sestu hérna á sófann hjá mér. Þú
leynir mig einhverju. Segðu mér þaðl"
Sam leit á Mully. Honum svelgdist svolítið á
en hann gerði sér fljótt Ijóst að ósannindi
stoðuðu ekki. „Jæja, Mully mín,“ sagði hann,
„það er ekkert annað en það að ég get flogið.“
„Getur hvað?“ hváði Mully.
„Flogið," sagði hann. „Hægan nú! Ég skal
sýna þér það.“ Hann lyfti sér frá gólfinu og eft-
ir að hafa svifið dálítið um herbergið lenti
hann á tánum rétt hjá Mully. „Þarna séröu. Ég
get flogið."
„Víst getur þú það,“ samþykkti Mully. Og þú
flýgur prýðilega ofan I kaupiö. En hvers vegna
sagðir þú mér ekki frá þessu strax þegar við
giftumst?"
„Þetta kom nýlega fyrir mig.“
„Óneitanlega vel af sér vikið og kemur sér
heldur ekki sem verst," sagði Mully. „Þú getur
þvegið gluggarúðurnar, sem ég næ ekki til, og
hjálþað mér með ýmislegt. Það er góð æfing
fyrir byrjanda. Hvað er annars langt síðan þú
byrjaðir á þessu?“
Sam varð að segja henni alla söguna, um
trúna sem flytur fjöll, um Ijósakrónuna og lög-
reglumanninn og um það hvernig hann kynnt-
ist Dick Hogglethwaite. „Hann er besti náungi
og þar á ofan Huddersfieldstrákur. Þegar
hann bað mig að taka þátt í stökkunum gat ég
ekki neitað því að ég vissi að hann þurfti á
aurum að halda.“
„Það er nú ekki neitt syndsamlegt við það
að öngla svolitlu saman," sagði Mully. „En þú
hefur lent I einhverju öðru, annars væru ekki
allir þessir blaöamenn niðri."
„Við getum kippt því í lag í snatri," sagði
Sam. „Við skulum aðeins segja sannleikann,
að ég sé ekki íþróttamaður en geti bara flogið.
Skrepþtu niður á meðan ég bursta skóna þína
og segðu þeim að mér þyki leitt að þetta sé
ekki í frásögur færandi.
Enda þótt Sam hafi orðiö auðugur maður á
spunasnælduuppfinningu sinni hafði hann
enn gaman af að bursta skó - einkum skóna
hennar Mullyar. Hann hafði gaman af að
maka svertunni á og bursta hana af; svo tók
hann mjúkan klút og nuddaöi skóna þar til
þeir gljáðu. Hann gleymdi sér við verkið [ full-
vissu þess að Mully með sínu lipra tungutaki
15. TBL. 1993 VIKAN 39