Vikan - 29.07.1993, Blaðsíða 48

- Þér eruð þreyttur, herra Sinclair, og það
er orðið áliðið, sagði hún og tók að safna
saman glösum og fullum öskubökkum.
- Ég skal hjálpa yöur að hátta.
- Nei, ég er ekki orðinn svo þreyttur, sagöi
Sinclair og tók fram nótnahefti. - Ég vil gjarn-
an fá að vera einn með Mozart og konsertin-
um hans i F-dúr. Ég get lagt mig hjálparlaust
á eftir.
Fröken Roberts reis á fætur.
- Ekki í kvöld, herra Sinclair. Þér hljótið að
vera orðinn þreyttur eftir að hafa haft svo
margt fólk í heimsókn. Ef ég má segja mein-
ingu mína þá eru heimsóknir frændfólks yðar
alltof mikil áreynsla fyrir yður. Ég kemst ekki
hjá að taka eftir hversu mjög þaö skapraunar
yður í hvert sinn sem það kemur hingað. Það
er til háborinnar skammar. Það er engu líkara
en það geri sér ekki Ijóst að þér eruð ekki heill
heilsu lengur.
Fröken Roberts var orðin móð af ákafan-
um. En nú hafði hún létt á hjarta sínu.
- Fröken Roberts. Ég þarfnast þess að fá
að vera stundarkorn einn með sjálfum mér og
tónlistinni. Þá gleymi ég vandamálum unga
fólksins...
- En ekki yðar eigin, greip fröken Roberts
fram í. - Þér verðið alltaf svo dapur og niöur-
dreginn þegar þér sitjið sísvona og hugsið um
hina góð og gömlu daga.
- Já, gömlu dagarnir voru góðir. Þá var líf
og fjör. Eg man einu sinni í París. Francois
Goddard stjórnaöi hljómsveitinni...
Fröken Roberts hvarf út um dyrnar. Nú er
hann hamingjusamur, um stundarsakir að
minnsta kosti, hugsaöi hún. En síðan mundi
bakslagið koma og eftirþankarnir. Sennilega
mundi hann verða að liggja rúmfastur á morg-
un.
Ronald Sinclair opnaði nótnaheftið. Píanó-
konsert ( F-dúr eftir Mozart. Flann renndi
þreyttum augum yfir nóturnar sem hann kunni
enn utanbókar. Tónlistin tók aö hljóma í huga
hans. Augun Ijómuðu. Flann var orðinn ungur
í annað sinn.
Fröken Roberts læddist inn aftur. Hún sá
að gamli maðurinn sat og starði út í loftið. Til
þess að trufla hann ekki lagöi hún varfærnis-
lega bakka með vatnsglasi og meðulum á
borðiö hjá honum.
En hann hafði heyrt til hennar og leit upp.
- Þér verðið aö lofa mér að vera ekki á fót-
um nema hálftíma í viðbót, sagði hún. - Þér
ætlið að hlusta á Chopinkonsertinn í útvarpinu
á morgun og þá verðið þér að vera vel út-
hvíldur.
- Já, já, svaraöi hann. Þér skuluð bara fara
að hátta. Og þakka yður kærlega fyrir hjálpina.
Þegar dyrnar lokuðust á eftir henni teygði
Sinclair sig eftir blýanti. Það var svo gott að
hafa eitthvað á milli handanna. Flann varð aö
hreyfa fingurna sem mest. Það haföi læknirinn
sagt. Annars myndu þeir kreppast alveg sam-
an. Hann reyndi aö halda fast um mjóan blý-
antinn en hann rann út á milli kraftlausra fingr-
anna. Hann tók blýantinn aftur upp og reyndi
að skrifa nafniö sitt efst á nótnaörkina en úr
því varð aðeins pár. Nei, honum hafði ekkert
farið fram. Fyrir ári hafði hann gert erfðaskrá
og undir nafniö hans hafði lögfræöingurinn
bætt við: „Undirritað meö aðstoð minni.”
Hann svipaðist um í stofunni. Flygillinn,
besti vinur hans í áraraðir, stóð þarna til minn-
ingar um liðna tíö. Hann hafði ekki getað
fengið af sér að selja hann. [ hans augum var
flygillinn síðasti þráöurinn sem tengdi hann
við lífið. Og málverkin, sem hann hafði safnað
á löngum tíma - einnig þau hafði hann alltaf
varðveitt. Litir og tónar höfðu alltaf verið líf
hans og yndi. Hann átti eitt málverk eftir
Picasso og annað eftir Monet. Það hafði alltaf
verið heitasta ósk hans að eignast málverk
eftir...
Vindgustur feykti gluggatjöldunum frá
frönsku dyrunum sem höfðu opnast hljóðlaust.
Ronald Sinclair sneri sér við og sá skugga-
lega veru koma út úr þokunni.
- Hvers vegna kemurðu þessa leið? spurði
gamli maðurinn, óttasleginn.
Fröken Roberts skalf þegar hún opnaði
dyrnar fyrir John Stephens lögreglufulltrúa.
Læknir lögreglunnar var þá nýkominn.
- Þetta er skelfilegt, tautaði hún þegar
Stephens hafði kynnt sig. - Hann ætlaði að
sitja í stofunni í hálftíma eða svo eftir að gest-
irnir voru farnir. En þegar klukkutími var liðinn
fór ég niður til að vitja um hann. Og þá sat
hann við skrifborðið. Hann var ... dáinn. Hún
kjökraði.
- Þetta er svo átakanlegt. Höfuð hans lá á
nótnabókinni. Hann var sannkallað góðmenni,
get ég sagt yður. En börn bræðra hans voru
sýknt og heilagt að skaprauna honum. Hann
var alltaf dauðþreyttur þegar þau höfðu heim-
sótt hann.
- Voru þau hér í kvöld? spurði Stephens og
fór úr frakkanum.
- Já, bæði lögfræðingurinn og bróðir hans
sem var með konuna sína með sér. Og
frænka hans, þessi sem er dansmey, hún var
hér líka ásamt manninum sínum. Og svo var
hér líka hinn ungi Howard og unnusta hans.
- Hvers vegna hringduð þér til lögreglunn-
ar? sþurði Stephens.
- Ég veit það eiginlega ekki. Mér fannst
þetta allt svo óhugnanlegt.
Gamla konan neri hendurnar í örvæntingu
en hélt síðan áfram:
- Gluggatjöldin fyrir frönsku gluggunum
voru ekki eins og þau eru vön að vera. Og
svo komst ég að raun um að dyrnar voru ekki
læstar en það eru þær alltaf...
- Hafið ekki áhyggjur af þessu, kæra
fröken, sagði Stephens. - Ég mun rannsaka
málið gaumgæfilega. Nú skuluð þér fara fram
I eldhús og laga sterkt kaffi. Ég kalla á yður
eftir stundarkorn.
John Stephens lokaði dyrunum og svipaðist
um í stofunni. Þetta var vistlegt herbergi. í
einu horninu var stór flygill og allir veggir voru
þaktir bókum og málverkum.
Læknirinn, sem var ungur að árum, kom til
hans.
- Gott kvöld, Stephens, sagði hann. - Ég
hef rannsakað líkið. Hann lést fyrir einum og
hálfum klukkutíma. Hann er- eða réttara sagt
var - frægur píanóleikari. Hann fékk liðagigt,
sem batt enda á frægðarferil hans. Það sést
greinilega á höndum hans. Ennfremur er ég
sannfærður um að hann hefur verið veill fyrir
hjarta. Ég ætla að fara fram í stofu og hringja
f heimilislækni hans. Ég tók eftir aö það er
sími þar. Þér ættuð kannski að líta á skrif-
borðið og það sem á því er.
Stephens gekk aö frönsku dyrunum. Hann
beygði sig niður og athugaði spor á gólftepp-
inu. Ráðskonan hafði sem sagt rétt fyrir sér.
Sporin gáfu til kynna að einhver hafði læðst á
tánum.
Að því búnu gekk hann að skrifborðinu og
stóð fyrir aftan hinn látna I stólnum. Höfuðið
studdist við annan handlegginn og munnurinn
nam við nótnabókina.
Undir annarri hendinni lá blýantur. Stephens
beygði sig fram og staröi á pár efst á síðunni.
Skyldi hinn látni hafa reynt að skrifa eitthvað
áður en hann dó? Kannski skilaboð? Einnig
vakti annað athygli hans. Fyrir neðan nokkrar
nótnalínurnar sá hann bogadregin strik. Þau
voru mjög óregluleg, eins og þau væru skrifuð
með hendi sem titraði og skalf. Þetta voru alls
sjö bogastrik við ákveðnar nótur. Lögreglufull-
trúinn hrukkaði ennið. Hann bar ekki mikið
skynbragð á tónlist en hann þekkti þó flestar
nóturnar. Fyrst var strikað með boga undir d,
síðan e, þá g ... Nei, hann gat ekki lesiö neitt
út úr þessu. Hann varð að fá aðstoð sérfræð-
ings til að komast til botns í þessu.
í sama bili kom læknirinn inn.
- Jú, það var eins og ég hélt. Hann var
hjartveikur. En ég verð að fá líkið skoðað áður
en ég get gefið yfirlýsingu um hvort hann hefur
dáið eðlilegum dauðdaga.
- Lansford, sagði Stephens. Þér eruð vel að
yður í tónlist. Getið þér sagt mér hvað þetta
þýðir? Lesið þessar nótur fyrir mig - þær sem
strikað er undir með þessum einkennilegu
bogum.
Lansford laut yfir borðið.
- Þetta er að vísu undarlegt. En ég held að
þetta þýði ekkert sérstakt. Það sem kemur út
úr þessu er degasefeb. Það getur ekki þýtt
neitt, eða hvað? Er það ekki bara tóm vit-
leysa?
- Getið þér sagt mér eitthvað um sjálft verk-
ið? spurði Stephens.
- Já, þetta er þriðji kafli píanókonserts núm-
er 19 I F-dúr eftir Mozart. En líklega hefur
hann bara setið og párað með blýanti í hugs-
unarleysi.
- Það finnst mér ótrúlegt, sagði Stephens. -
Tónlistarmenn meðhöndla nótur sínar yfirleitt
með virðingu og krafsa ekki á þær að óþörfu.
Vilduð þér reyna að fá niðurstöður líkskoðun-
arinnar eins fljótt og mögulegt er? Ég heyri að
sjúkrabíllinn er að koma.
Stephens gekk fram í eldhúsið. Fröken Ro-
berts hafði lagað kaffi og sett tvo bolla á borð-
ið. En hún sat utan við sig á stól og fitlaði við
handklæði.
- Viljið þér ekki fá yöur kaffi, herra lögreglu-
fulltrúi? spurði hún, skjálfandi röddu. - Ég skil
bara ekki... Haldið þér...?
Þér skuluð ekki hugsa of mikið um þetta,
fröken Roberts. Þetta kemur allt í Ijós síðar.
Ég mun sjá um málið að öllu leyti. Nú skulum
við drekka kaffiö I ró og næði á meðan ég legg
fyrir yður nokkrar spurningar.
Fröken Roberts stóð á fætur, hellt í bollana
og settist síðan aftur.
- Þegar ég kom sögðuð þér að gestir hefðu
verið hér. Vilduð þér ekki segja mér eitthvað
um þá?
- Jú, þetta voru þrír frændur herra Sinclairs
og ein frænka. Þau koma hingað alltaf öðru
hverju og tala ekki um annað en peninga. Þau
eru víst einu erfingjar hans. Einu sinni á ári
koma þau alltaf öll saman. Þaö er á dánardegi
foreldra þeirra. Herra Sinclair átti tvo bræöur.
Þeir fórust báöir í flugslysi. Þeir voru á leið til
Austurríkis til að eyða þar sumarleyfi sínu.
Síöan bræður hans fórust hefur herra Sinclair
verið eins konar fjárhaldsmaður fyrir börn
þeirra en þeir áttu tvö börn hvor.
48 VIKAN 15. TBL. 1993