Vikan - 29.07.1993, Qupperneq 38

„Sei, sei, Mully,“ sagöi Sam hughreystadi.
„Þú hefur veriö góð kona. Fyrir utan smávegis
galla gæti ég ekki hugsað mér hana betri.“
„Hvers vegna ætlaöir þú þá aö farga þér,“
kjökraöi Mully. Yfirlögregluþjónninn yggldi sig
framan í Sam.
„Jæja, herra Small,“ sagöi hann hörkulega.
„Þaö væri réttast aö ég setti yður inn. En ástin,
sem kona yöar ber til yöar, hefur hrært mig. Ég
læt yður lausan gegn því aö hún gæti yðar."
„Nei, nei,“ sagði Mully. „Ef lögin segja aö
hann eigi aö fara í fangelsi er best aö þaö sé
svo.“
„Ég skal ábyrgjast,“ sagöi yfirlögregluþjónn-
inn.
„Nei, lög eru lög," sagöi Mully. „Hörö á
stundum en viö verðum að hlýöa þeim.
Sam og yfirlögregluþjónninn voru þó nokkra
stund aö fá Mully til þess aö láta undan.
„Ég skal sjá um lögin; sjáið þér bara um
manninn yðar,“ sagði yfirlögregluþjónninn.
„Munið,“ sagöi hann við Sam, „þér eruð látinn
laus gegn því aö hún gæti yöar - engan fífla-
skap oftar! Fariö nú heim og hagið yöur vel.“
Næstu viku haföi Mully ekki augun af Sam.
Hann fékk ekki aö fara einn út fyrir hússins
dyr. Auðvitað varö hann dauðleiður á þessu.
„Ég er ekki svo mikill aumingi aö ég geti
ekki gengið um einsamall,“ sagöi hann.
„Það getur vel satt verið,“ sagði Mully. „En
þaö stendur alveg á sama því aö ég á aö líta
eftir þér.
Þetta olli því aö Mully varö að láta dóttur
sina fara eina í kvikmyndaveriö. Og þótt und-
arlegt megi viröast var svo aö sjá sem Laviniu
gengi betur en áöur og það fór aö líta út fyrir
að hún mundi eiga framtíð fyrir sér á kvik-
myndasviðinu. Þaö eina sem spillti fyrir henni,
aö því er hún sagöi sjálf, var heimilið.
„Þetta hús,“ sagði hún, „er svo lítið - og ná-
grennið! Við ættum að búa þar sem ég gæti
haldiö veislur, hitt áhrifamikiö fólk og náö í
sambönd."
Það varö úr aö Mully og Lavinia fengu stórt
og fallegt hús. Þaö stóð á fögrum stað og í
garöinum voru alls konar tré og einnig gos-
brunnur. Þegar þær höföu komiö sér fyrir
bauö Lavinia ýmsu fyrirfólki heim.
Sam haföi fremur lítið hlutverk með hönd-
um í veislunni þar til taliö barst af hendingu að
flugvélum. Flutningaflugvél haföi hrapað í San
Franciscoflóa og allir viöstaddir höföu skýring-
ar á reiðum höndum.
„Nei, þetta er ekki rétt hjá ykkur,“ skaut
Sam inn í. „Sennilega hefur flugvélin hrapaö
af því aö loftið var hvikult.”
„Var hvaö?“ spuröi stúlka nokkur, meö
hvellri röddu.
„Þaö var hvikult," sagði Sam. Allir hættu að
tala og Sam fór aö útskýra þetta nánar. „Ég
hef fundið upp þetta orö en ég skal útskýra
þaö betur fyrir ykkur. Stundum er loftið eins
gott og slétt og maður getur óskaö sér..."
„Pabbi," skaut Lavinia inn í „viltu ekki setja
upp borðtennisnetið?"
„Rétt strax,“ sagöi Sam. „Stundum er þaö
aftur á móti í eintómum hnökrum. Ég kalla
þaö hvikuit. Sjáiö nú til, viö skulum segja aö
ég sé flugvél." Hann baöaöi út höndunum.
Öllum var mikiö skemmt og Sam var óneitan-
lega dálítiö skringilegur þar sem hann stóö
þarna meö útrétta armana.
Þegar Mully sá gestina brosa var henni allri
lokiö. Hún hnippti svo duglega í Sam að það
lá viö aö hann rifbrotnaði. „Þaö er kominn tími
til aö setja upp borðtennisnetið, væni," sagöi
hún meö áherslu.
Sam setti upp netið og gestirnir fóru að slá
boltann á milli sín. Sam horföi á þá um stund
en ráfaöi svo einn um húsið. Hann var fremur
niðurdreginn þegar hár, myndarlegur piltur
vatt sér allt í einu aö honum. „Herra Small,"
sagöi hann. „Ég heiti Harry Hanks. Ég fékk
áhuga á því sem þér voruð aö tala um -
hvikult loft. Það var tekið fram í fyrir yður.“
„Jæja,“ sagöi Sam, „það er svona.“ Hann
baöaöi aftur út höndunum en leit í kringum sig
til þess að vita hvort Mully væri nálæg.
„Komdu fram í eldhús, lagsmaöur,“ sagöi
Sam, „viö verðum síöur truflaðir þar.“
í eldhúsinu útskýrði Sam hvernig loftiö
verður hvikult ööru hvoru og hvers vegna fugl-
ar geta þolað það af því að vængir þeirra eru
sveigjanlegir. „En flugvélavængir láta ekki
undan.“
„Mjög athyglisvert," sagöi pilturinn. „Haldiö
áfram.“
Og Sam hélt áfram útskýringum sinum.
Veislunni var lokið áður en Mully hugkvæmd-
ist að leita aö Sam í eldhúsinu. Þegar hún
kom fram sagðist ungi maöurinn þurfa aö fara
strax. Mully beið þangaö til hann var farinn.
Þá einblíndi hún á sex tómar bjórflöskur á
boröinu.
„Ertu byrjaður á fíflaskapnum aftur," byrjaði
hún. Sam þekkti Mully sína svo aö hann lagði
á flótta og kom ekki heim fyrr en um kvöld-
verðartíma. Hann sat þögull viö borðið en
Mully og Lavinia sugu upp í nefið og hunsuðu
hann, eins og konur gera þegar karlmaöur
hefur falliö í ónáð hjá þeim. Loks brast Lavinia
í grát.
„Æ, stilltu þig nú,“ bað Sam þreytulegum
rómi. „Hvernig getur telpan gert aö því þó hún
gráti?" sagði Mully, glöð yfir því aö hafa feng-
ið átyllu til þess aö taka þátt í deilunni „Guö
veit aö viö gerum eins og viö getum en þú
eyöileggur allt. Þú fleiprar um hluti sem þú
hefur ekki minnsta vit á - og hellir í þig bjór
frammi (eldhúsi.
„Sei, sei. Viö drukkum aöeins tvær eöa
þrjár flöskur hvor. Og þetta er amerískur bjór
- sem ekkert gagn er í.“
„Þaö fóru allir aö hlæja aö þér,“ hélt Mully
áfram.
„Þeir kunna þá ekki mannasiði," sagöi Sam.
„Ég tala ekki bull þegar ég tala á annað borö.
Piltarnir í Arnarkránni voru allir hrifnir af því
sem ég lagði til málanna."
„Þeir ræflar,“ hvæsti Mully.
„Þetta er ekki Arnarkráin, pabbi, þetta er
Hollywood," sagöi Lavinia kjökrandi. „Og þú
ferö meö herra Hanks fram í eldhús."
„Hvaö um það, pilturinn haföi áhuga á mál-
inu,“ sagöi Sam hvatskeytlega, því aö þaö var
farið að síga í hann. „Ég skýrði út fyrir honum
nokkur smáatriði varðandi flug, annað ekki."
Viö þessi orð æpti Lavinia upp yfir sig og
huldi andlitiö í höndum sér.
„Hvaö hef ég gert?" stundi Sam.
„Hvaö hefur þú gert!“ hvein í Mully. „Herra
Hanks er enginn annar en kvikmyndastjórinn
sem ætlaöi að ráöa Laviniu. Og þar á ofan er
hann enginn annar en flugmaðurinn, sem hef-
ir sett öll nýjustu metin í hraðflugi, hæöarflugi
og langflugi. Sá er maöurinn. Og svo sest þú
niður, þöngulhausinn þinn, herra Sam Small,
og ætlar að fara að fræöa hann um flugmál."
„Og nú hefur þú gjöreyöilagt alla ráðningar-
möguleika fyrir mér,“ sagði Lavinia. „Hann
hlýtur aö halda aö ég sé komin af kolbrjáluðu
fólki.“
Mully og Lavinia skiptust á um aö hella úr
skálum reiöi sinnar yfir Sam uns honum var
nóg boðið og hann stóö upp.
„Hættiö þiö nú,“ þrumaöi hann, „nú er nóg
komið!“
Sam talaöi í þessum tón svo sem einu sinni
á ári en þegar hann geröi það var mál til kom-
iö aö hafa sig hægan, var Mully vön aö segja.
Hvaö var líka varið í aö vera gift manni sem
ekki var hægt aö stríöa dálítið daglega? Og
hver vildi á hinn bóginn mann sem ekki gæti
sýnt, svona einu sinni eöa tvisvar á ári, hver
væri húsbóndi á heimilinu? Mully og Lavinia
sátu kyrrar eins og mýs og Sam starði á þær.
„Jæja þá,“ sagöi hann. „Ég ætla að fá mér
göngutúr - og ég ætla aö fara einn, án þess
að nokkur sé aö elta mig.“
Hann beið andartak en hvorug mótmælti.
Hann stikaöi því út og setti upp sparihattinn
sinn. Hann stefndi ósjálfrátt niður aö strönd-
inni. Hann gekk út aö grindunum og staröi
fram fyrir sig, langt fyrir ofan hallir kvikmynda-
stjarnanna og brimgarðinn, sem sást óglöggt í
rökkrinu. Hann lagöi hattinn á bekk, gekk fram
á brúnina og hóf sig til flugs.
Uppstreymið viö bergið sveiflaöi honum
hátt upp í loftiö. Loftstraumarnir léku um andlit
hans og hann sveif fram og aftur og naut til
fullnustu hins fyrsta fiugs undir beru lofti.
Hann gleymdi reiðinni, gleymdi öllu nema
hinni unaðslegu hrifningu yfir fluginu. Hingaö
til haföi Sam flogið í daunillu innilofti. Þetta
var allt annaö. Langt niðri I Santa Mon-
icagjánni sá hann pylsuvagnana og ölbúðirnar
og örsmáu bílljósin sem skriöu hægt upp eftir
strandveginum. Hann fylltist hálfgeröri meö-
aumkun er hann sá hve bilarnir voru litlir og
hægfara. Vesalings jaröbundnu ormar! Meö-
an Sam var á flugi fylltist hann djúpri samúö
meö mannkyninu. Hann hugsaöi ekki um
Mully og kenndi ekki í brjósti um hana. Hugur
hans umfaömaöi allar Mullyar og allar konur
sem elska, þjást og þræla fyrir karlmennina.
Gagntekinn af þessari tilfinningu sveiflaöi
hann sér á hliðina og lenti á tánum hjá bekkn-
um. Svo tók hann hattinn sinn og gekk hægt
heimleiðis.
Sam var aö vísu fullur hrifningar yfir fluginu
en þó var hann hálfdapur í bragöi og einmana.
Og Sam vildi ekki vera einmana. Hann vildi
vera innan um annaö fólk. Flughæfileikar hans
voru alveg einstæöir og þeir gerðu þaö aö
verkum aö hann var einmana. Hann ráfaöi eins
og í leiðslu um göturnar, dag eftir dag, og
fannst hann veröa enn meira einmana í þessu
landi pálmatrjáa, rafmagnsljósa og blárra fjalla,
meöal fólks, sem talaöi með kynlegum hreim.
Það var þráin eftir aö finna einhvern er líkt-
ist honum sjálfum sem kom honum til að staö-
næmast viö hliðarskilti í Beverly Hills. Er
hundurinn yðar þveginn og klipptur? Dick
Hogglethvaite, þrjátíu ára reynsla í Englandi
og Ameríku. Kannski þaö sé hundur sem mig
vantar,“ sagöi hann við sjálfan sig. „Og ef svo
væri við hvern væri þá betra aö tala en Eng-
lending?" í herbergi bak viö búöina var lág-
vaxinn maður aö þvo hund. Hann sagði:
„Hvað get ég gert fyrir þig?“
„Hm, hvaö er langt síöan þú fórst frá Hudd-
ersfield?"
Maöurinn hætti þvottinum.
38 VIKAN 15. TBL. 1993