Vikan - 29.07.1993, Blaðsíða 14

Flugbeittur hnffur látinn falla á maga Njáls.
TakiA eftlr plankanum hægra megin vi6
hann. ( hann stakkst hnífurinn en ekki Njál.
Táknræn mynd fyrir svipbrigöi sýningargesta.
Eins margir fengu aö standa á Njáli og
komust fyrir meöan hann lá á glerbrotum.
gaman aö þróa atriði sín og
þarna reyndi hann nokkuð
sem ekki hefur sést áður. Og
tókst! Hann setti straujárnið á
brjóstið og þar bara var það.
Síðan tók hann band sem
bundið var um handfang fötu. í
fötunni var dálítið af vatni, einn
til tveir lítrar, á að giska. Hann
smeygði snærinu um strau-
járnið og lyfti fötunni þar sem
hún hékk ekki í öðru, veskú!
STÓÐU Á SKELFI
Glerbrotin voru næst á dag-
skrá og yfir þau sprangaði
Skelfirinn með tvo farþega
svo að brothljóðin undir iljum
hans hristu duglega upp í við-
stöddum. Eftir það atriði sýndi
kynnir sýningarinnar hnff.
Hann lét hnífinn detta svo
hann stakkst í trékubbinn. Þá
lagðist Skelfirinn ofan í gler-
brotin og Baldvin Skúlason,
aðstoðarmaður hans, mund-
aði hnífinn svosem rúman
metra fyrir ofan kviðarhol
Njáls. Hann lét hnffinn detta.
Gestir kvöldsins sátu með
öndina í hálsinum og vörpuðu
henni í forundran þegar flug-
beittur hnífurinn skoppaði eins
og bolti af Skelfinum. Og
svona rétt á meðan hann lá
þarna í glerbrotunum voru
fengin eins mörg börn og
rúmuðust ofan á karli til að
standa þar.
Með seinni atriðum Skelfis-
ins þetta kvöldið voru síðan
tvö atriði sem hann hafði
Njáll lætur sér ekki eigin lík-
amsþyngd nægja á glerbrotin.
aldrei sýnt áður og annað
raunar sem hann hafði ekki
reynt þegar þar var komið
sögu. Um var að ræða kara-
tehögg í gegnum tvær gang-
stéttarhellur. Annað hvort
mölvaði Skelfirinn á sér hönd-
ina við þetta eða hann færi í
gegn. - Ekki vildi ég fá kjafts-
högg frá þessum karli! heyrð-
ist ungur drengur muldra í
salnum meðan Njáll mundaði
hnefann ofan á hellunum.
Hann sló f gegn án þess að
virðast nokkuð þurfa að hafa
fyrir því. Það var eiginlega
frekar eins og þetta væru
smjörstykki!
TÍKALLABEYGIR
Að lokum bað Njáll Torfason
um hljóð í salnum. Hann sett-
ist á stól og bað um smápen-
inga. Þá fékk hann. Fyrst fór
tíkall í hendurnar á honum.
Þegar hann hafði reynt af
miklu afli að beygja peninginn
svosem eins og brot úr milli-
metra lét hann hann frá sér.
Blaðamaður Vikunnar og
Samúels fann sveigju í pen-
ingnum á eftir. Njáli gekk hins
vegar lakar með krónupening-
inn enda bara með hann í
annarri hendi og mun meira
átak sem þarf til að ná sveigju
í krónuna.
Áhorfendur fögnuðu Skelf-
inum að sýningunni lokinni
mjög vel enda hafði hann
framkvæmt fyrir þá ýmislegt
sem fram að þvf hafði verið
talið til lítilla, mannlegra
möguleika. Undraveran þurfti
í þetta sinn ekki að fara út í
handjárnum. Enda hefði það
sennilega verið til Iftils þvf
Skelfirinn hefur að eigin sögn
komist langt með að rústa slík
járn með berum höndum. □
14VIKAN 15.TBL. 1993